Korzeniowiec drobnopory

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Korzeniowiec drobnopory
Ilustracja
Korzeniowiec drobnopory (Heterobasidion parviporum)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

grzyby

Typ

podstawczaki

Klasa

pieczarniaki

Rząd

gołąbkowce

Rodzina

jodłownicowate

Rodzaj

korzeniowiec

Gatunek

korzeniowiec drobnopory

Nazwa systematyczna
Heterobasidion parviporum Niemelä & Korhonen
Heterobasidion annosum, Biology, Ecology, Impact and Control (Wallingford): 31 (1998)

Korzeniowiec drobnopory (Heterobasidion parviporum Niemelä & Korhonen) – gatunek grzybów z rodziny jodłownicowatych (Bondarzewiaceae)[1].

Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]

Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Heterobasidion, Bondarzewiaceae, Russulales, Incertae sedis, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].

Heterobasidion parviporum został oddzielony od kompleksu gatunkowego półkuli północnej Heterobasidion annosum sensu lato przez Tuomi Niemelä i Kari Korhonena w 1998 r. i odpowiada europejskiej grupie interstabilności „S”[2].

Nazwę polską podał Władysław Wojewoda w 1999 r[3]

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Owocnik

Jest wieloletnią hubą z delikatnie filcowym brzegiem kapelusza, a u młodych owocników również powierzchnią (widoczne dopiero przy użyciu lupy). Posiada (3–) 4–6 (–7) porów na mm². Kapelusz jest pomarańczowobrązowy, a pory kremowe[4].

Cechy mikroskopowe

Zarodniki drobnoziarniste mają wymiary 4,3–5,4 × 3,7–4,3 μm[4].

Występowanie i siedlisko[edytuj | edytuj kod]

W Europie prawdopodobnie istnieje wszędzie w obrębie naturalnego zasięgu występowania świerka pospolitego (Picea abies). Rzadko występuje w najbardziej wysuniętych na północ lasach świerkowych. Obszar występowania tego gatunku na wschodzie rozciąga się po wschodnie Himalaje i przez południową Syberię do Japonii na Dalekim Wschodzie[2][4][5]. Jest jednym z trzech występujących w Polsce gatunków należących do rodzaju Heterobasidion[6]. Podawany z Puszczy Knyszyńskiej[7] i Pienińskiego Parku Narodowego[8]. Rośnie głównie na świerku, ale także na sośnie i na modrzewiu[4]. Badania wykazały, że może być atakowany przez nowego wirusa RNA Heterobasidion 2 (HetRV2)[9].

Znaczenie[edytuj | edytuj kod]

Groźny pasożyt i saprotrof atakujący korzenie i ostatecznie doprowadzający do obumarcia drzewa. Powoduje białą zgniliznę drewna[4].

Gatunki podobne[edytuj | edytuj kod]

W Polsce występują jeszcze dwa inne gatunki korzeniowca: korzeniowiec sosnowy (Heterobasidion annosum), wyrastający zazwyczaj na drewnie sosnowym (Pinus) i wyróżniający się znacznie większymi porami (ma mniej porów na mm²), wytwarzający nieraz owocniki kapeluszowate, oraz korzeniowiec jodłowy (Heterobasidion abietinum), wyrastający zazwyczaj na drewnie jodły (Abies), bardzo rzadko na innym iglastym (np. świerku (Picea))[4][7].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b Index Fungorum [online] [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  2. a b Cabi.org, Heterobasidion parviporum [online] [dostęp 2020-05-24] (ang.).
  3. Władysław Wojewoda, Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1.
  4. a b c d e f Heterobasidion parviporum, [w:] Thomas Læssøe, Jens H. Petersen, Fungi of Temperate Europe, Princeston and Oxford: Princeston University Press, 2019, s. 857, ISBN 978-0-691-18037-3.
  5. Maps of Heterobasidion parviporum, Discover Life [dostęp 2020-05-24].
  6. Radosław Cieślak, Huba korzeni – problem w lesie, Lasy Państwowe. Zespół Ochrony Lasu w Łopuchówku, 2015 [dostęp 2020-05-24] (pol.).
  7. a b Mirosław Gryc, Heterobasidion parviporum – korzeniowiec drobnopory [online], grzyby-pk.pl [dostęp 2020-05-24] (pol.).
  8. Piotr Chachuła i inni, Mykobiota Pienińskiego PN w okresie jesienno-zimowym – wstępne wyniki badań, „Chrońmy Przyrodę Ojczystą”, 74 (3), 2018, s. 181–193, ISSN 0009-6172.
  9. Eeva J. Vainio, Susanna Keriö, Jarkko Hantula, Description of a new putative virus infecting the conifer pathogenic fungus Heterobasidion parviporum with resemblance to Heterobasidion annosum P-type partitivirus, „Archives of Virology”, 156 (1), 2011, s. 79–86, DOI10.1007/s00705-010-0823-9, ISSN 0304-8608 [dostęp 2020-05-24] (ang.).