Koń andaluzyjski

Następująca wersja przejrzana tej strony, którą oznaczono 14 sty 2018, była oparta na tej wersji.

Koń andaluzyjski – jedna z rasy koni gorącokrwistych, a jednocześnie jedna z najsławniejszych ras z Hiszpanii. Koń andaluzyjski pochodzi z Półwyspu Iberyjskiego i rozpowszechnił się w całej Europie^[1].

Wygląd

Jest to koń średniej wielkości z wysoko osadzoną szyją, o prostym profilu głowy i często pofalowanej grzywie i włosach ogona. Szyja jest zwykle dość gruba, ładnie łukowato wygięta, zgrabnie osadzona na dobrych, skośnie opadających łopatkach. Koń ma głowę o prostym lub lekko wypukłym profilu, z szerokim czołem i dużymi oczyma. Klatka piersiowa jest szeroka i głęboka, kłoda owalna, grzbiet zwarty oraz krótki, a zad dobrze umięśniony, z nisko osadzonym grubym ogonem. Koń posiada dobrą prezencję i taką samą akcję, w której zawiera ruch z wysokim unoszeniem kończyn, używany podczas parad, nazywany paso de andatura. Wzrost waha się od 150 do 160 cm.

Charakter

Jest to koń spokojny i cierpliwy, łagodny i inteligentny o wyrównanym temperamencie, bardzo mocno przywiązujący się do człowieka, doskonały do jazdy w siodle. Był używany podczas Korridy.

Umaszczenie

Najczęściej występuje maść siwa i biała, ale także gniada, kara, izabelowata. Spotykane są też konie kasztanowate i derszowate.

Nazwa

Oficjalna nazwa andaluzów brzmi Pura Raza Española co oznacza "czysta rasa hiszpańska". W XVI-XVIII wieku konie tej rasy nazywano Dzianetami. Skrót od pełnej nazwy to P.R.E.. Szkolenia skierowane są przede wszystkim na klasyczne ujeżdżenie, do którego konie te są szczególnie przydatne. Dzięki ich imponującemu wyglądowi i dumnej postawie są wykorzystywane od wieków na corridach i podczas parad hiszpańskich świąt narodowych. Są silne.

Rasy jak alter real, lusitano, peninsula, zapatero i andaluzyjska mogą być określane wspólnym mianem koni iberyjskich, gdyż tak naprawdę są one ze sobą blisko skoligacone i prezentują podobne charakterystyki.

W Europie cechy andaluzyjczyka obserwuje się u koni holsztyńskich, fryderyksborskich, kladrubskich, lipicańskich, fryzyjskich, oldenburgów, hackneyów, starych koni normańskich i kłusaków orłowskich, a w Ameryce u Quarter Horse'a oraz Criollo.

Przypisy

↑ Istnieją trzy teorie próbujące wyjaśnić jej korzenie. Pierwsza głosi, że u podstaw rasy leżały konie berberyjskie i arabskie sprowadzone do Hiszpanii przez Maurów w VIII wieku. Zwierzęta te skrzyżowane z miejscowym stadem dały początek andulazyjskiemu. Druga teoria mówi, że rasa pochodzi od 2000 klaczy nubijskich przywiezionych do Hiszpanii przez kartagińskiego wodza Hasdrubala. Ostatnia sugeruje, że protoplastą rasy mógł być Equus Ibericus, który miał również udział w rozwoju konia berberyjskiego. Jedno nie budzi najmniejszych wątpliwości – jest to rasa niezwykle stara.

[1] Istnieją trzy teorie próbujące wyjaśnić jej korzenie. Pierwsza głosi, że u podstaw rasy leżały konie berberyjskie i arabskie sprowadzone do Hiszpanii przez Maurów w VIII wieku. Zwierzęta te skrzyżowane z miejscowym stadem dały początek andulazyjskiemu. Druga teoria mówi, że rasa pochodzi od 2000 klaczy nubijskich przywiezionych do Hiszpanii przez kartagińskiego wodza Hasdrubala. Ostatnia sugeruje, że protoplastą rasy mógł być Equus Ibericus, który miał również udział w rozwoju konia berberyjskiego. Jedno nie budzi najmniejszych wątpliwości – jest to rasa niezwykle stara.

[1]