Lnica kreskowana

Lnica kreskowana
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	jasnotowce
Rodzina	babkowate
Rodzaj	lnica
Gatunek	lnica kreskowana
	Nazwa systematyczna
	Linaria repens (L.) Mill.; Gard. Dict. ed. 8: n.º 6 (1768)
Synonimy
	Antirrhinum confertum Jan ex Benth.; Antirrhinum gallioides Vent.; Antirrhinum intermedium Steud.; Antirrhinum monspessulanum L.; Antirrhinum repens L.; Antirrhinum striatum Lam.; Linaria blanca Pau; Linaria cyparissias Tausch; Linaria decumbens Moench; Linaria dianthifolia Henckel; Linaria galioides Schult. ex Steud.; Linaria monspessulana (L.) Mill.; Linaria procera DC.; Linaria repens var. blanca (Pau) O.Bolòs & Vigo; Linaria repens var. galioides (Lamotte) Kerguélen; Linaria striata (Lam.) DC.; Linaria striata var. galioides Lamotte; Linaria stricta Hornem.;
	Systematyka w Wikispecies
	Multimedia w Wikimedia Commons

Lnica kreskowana (Linaria repens (L.) Mill.) – gatunek rośliny z rodziny babkowatych. Występuje jako gatunek rodzimy w południowo-zachodniej Europie (od Hiszpanii po Niemcy i Włochy), ale został szeroko rozpowszechniony i jako introdukowany rośnie w wielu krajach Europy Środkowej i Północnej, w Turcji, we wschodniej części Ameryki Północnej^[3] i na Nowej Zelandii^[4]. W Polsce gatunek znany jest z nielicznych stanowisk, rzadki jest zwłaszcza we wschodniej części kraju^[5]. Jest coraz częściej zawlekany, ale często tylko przejściowo – stąd ma status efemerofita^[6] i kenofita^[7].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Roślina zielna, o pędzie nagim, mającym postać cienkiego pełzającego kłącza, z którego wyrastają liczne, gałęziste, prosto wzniesione lub podnoszące się łodygi osiągające zwykle 30–80 cm wysokości^[8]^[4], rzadko do 120 cm wysokości^[6].

Liście: Dolne zebrane w okółki po 3–4, górne skrętoległe. Osadzone na krótkim ogonku (do 2 mm długości) lub niemal siedzące. Osiągają do 5 cm długości i 1–5 mm szerokości, równowąsko lancetowate lub równowąskie, u nasady klinowato zwężone, całobrzegie, z brzegiem nieco podwiniętym, z pojedynczą żyłką centralną^[8].

Kwiaty: Wyrastają w wydłużonych, luźnych gronach. Kwiaty osadzone są na szypułkach osiągających 3–6 mm długości i wsparte są przysadkami wyraźnie mniejszymi od liści. Kielich z lancetowatymi, zaostrzonymi działkami do 3,5 mm długości. Korona grzbiecista, niebieskawoliliowa lub niebieskawobiała, czasem żółtawobiała, z fioletowymi kreskami i z żółtą, rzadko białą gardzielą. Osiąga do 1,5 cm długości wraz z wyprostowaną ostrogą. Pręciki są cztery, dwusilne, i nagie poza nielicznymi włoskami u nasady. Zalążnia kulista, naga, długości 4–5 mm^[8].

Owoce: Kulistawate, nagie torebki osiągające do 5 mm długości. Otwierają się od szczytu pękającymi klapami w liczbie od 2 do 10. Nasiona długości ok. 1 mm, są jajowatotrójkątne z ostrymi kantami i pomarszczonymi powierzchniami między nimi^[8].

Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]

Bylina. Rośnie na siedliskach ruderalnych, na przydrożach^[6], przytorzach, murach, odłogach i skrajach pól^[8]. Kwitnie od czerwca do września^[8].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-06] (ang.).
↑ ^a ^b ^c Linaria repens (L.) Mill.Mill.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-26].
↑ ^a ^b Linaria repens (L.) Mill.. [w:] NZ Flora [on-line]. Landcare Research. [dostęp 2021-03-26].
↑ Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając, MariaM. Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 333, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .
↑ ^a ^b ^c Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 414. ISBN 83-01-14342-8.
↑ B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012, s. 138. ISBN 978-83-62940-34-9.
↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Władysław Wojewoda: Linaria Mill., Lnica. W: Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i Ziem Ościennych. T. X. Bogumił Pawłowski (red.). Warszawa, Kraków: PAN, PWN, 1963, s. 263.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2010-04-06] (ang.).

[powo-3] Linaria repens (L.) Mill.Mill.. [w:] Plants of the World online [on-line]. Royal Botanic Gardens, Kew. [dostęp 2021-03-26].

[nzflora-4] Linaria repens (L.) Mill.. [w:] NZ Flora [on-line]. Landcare Research. [dostęp 2021-03-26].

[5] Atlas rozmieszczenia roślin naczyniowych w Polsce, AdamA. Zając, MariaM. Zając (red.), Kraków: Pracownia Chorologii Komputerowej Instytutu Botaniki Uniwersytetu Jagiellońskiego, 2001, s. 333, ISBN 83-915161-1-3, OCLC 831024957 .

[klucz-6] Lucjan Rutkowski: Klucz do oznaczania roślin naczyniowych Polski niżowej. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2004, s. 414. ISBN 83-01-14342-8.

[obce-7] B. Tokarska-Guzik, Z. Dajdok, M. Zając, A. Zając, A. Urbisz, W. Danielewicz: Rośliny obcego pochodzenia w Polsce ze szczególnym uwzględnieniem gatunków inwazyjnych. Warszawa: Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska, 2012, s. 138. ISBN 978-83-62940-34-9.

[wojewoda-8] ↑ ^a ^b ^c ^d ^e ^f Władysław Wojewoda: Linaria Mill., Lnica. W: Flora polska. Rośliny naczyniowe Polski i Ziem Ościennych. T. X. Bogumił Pawłowski (red.). Warszawa, Kraków: PAN, PWN, 1963, s. 263.

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]