Lodowiec Szelfowy Getza

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lodowiec Szelfowy Getza
Getz Ice Shelf
Ilustracja
Krawędź Lodowca Szelfowego Getza (2016)
Terytorium

 Antarktyda

Rodzaj

lodowiec szelfowy

Klasa lodowca

lodowiec szelfowy

Położenie na mapie Antarktyki
Mapa konturowa Antarktyki, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Lodowiec Szelfowy Getza”
Ziemia74°15′S 125°00′W/-74,250000 -125,000000

Lodowiec Szelfowy Getza[1] (ang. Getz Ice Shelf[1]) – lodowiec szelfowy w Antarktydzie Zachodniej na Morzu Amundsena, przylegający do Wybrzeża Hobbsa i Wybrzeża Bakutisa na Ziemi Marii Byrd.

Nazwa[edytuj | edytuj kod]

Nazwany na cześć George’a F. Getza, który wspomagał wyposażyć ekspedycję odkrywców lodowca[2].

Geografia[edytuj | edytuj kod]

Lodowiec Szelfowy Getza leży w Antarktydzie Zachodniej na Morzu Amundsena, przylegając do Wybrzeża Hobbsa i Wybrzeża Bakutisa na Ziemi Marii Byrd między McDonald Heights a Półwyspem Martina[2]. Zajmuje powierzchnię prawie 32,810 km² i rozciąga się wzdłuż wybrzeża na przestrzeni ok. 500 km[3][a].

W obrębie tego lodowca leży kilka wysp, m.in. Wright Island, Wyspa Carneya, Siple Island, Grant Island i Shepard Island[3]. Między Carney Island a Siple Island znajduje się Russell Bay, a między Siple Island i Grant Island – Wrigley Gulf[3].

Lodowiec Szelfowy Getza zasilany jest przez 14 lodowców spływających z lądu, które rozciągają się na przestrzeni ok. 145 km i spływają z prędkością ponad 500 m na rok[4].

Oderwanie się góry lodowej B-47 od lodowca w 2019 roku – animacja

W latach 1994–2018 region lodowca coraz szybciej tracił lód, przy czym przyczyny tego zjawiska nie są do końca poznane[5]. Region utracił 315 giga ton lodu, co przyczyniło się do podwyższenia średniego stanu mórz o 0,9 ± 0,6 mm[5]. Z uwagi na szybkie topnienie się lodowca, region poddany był corocznym obserwacjom w ramach misji NASA Operation IceBridge[6].

W 2019 roku od lodowca oderwała się góra lodowa o powierzchni ok. 260 km² (35 × 10 km)[7]. Oderwany fragment nazwano B-47[7]. W kwietniu 2020 roku oderwał się kolejny większy fragment – o powierzchni ok. 115 km² (28 × 11 km) – nazwany przez US National Ice Center B-50[8].

Główne lodowce szelfowe Antarktydy (2008):

     Lodowiec Szelfowy Rossa

     Lodowiec Szelfowy Ronne i Lodowiec Szelfowy Filchnera

     Lodowiec Szelfowy Amery’ego

     Larsen C

     Lodowiec Szelfowy Riiser-Larsena

     Lodowiec Szelfowy Fimbul

     Lodowiec Szelfowy Shackletona

     Lodowiec Szelfowy Jerzego VI

     Zachodni Lodowiec Szelfowy

     Lodowiec Szelfowy Wilkinsa

     Lodowiec Szelfowy Abbota

     Lodowiec Szelfowy Getza

Historia[edytuj | edytuj kod]

Zachodnia część lodowca – na zachód od Siple Island – została odkryta przez Amerykanów w grudniu 1940 roku, a wschodnia – na wschód od Siple Island – w roku 1946[2]. Część wschodnia została zmapowana na podstawie zdjęć lotniczych wykonanych podczas amerykańskiej Operacji Highjump przeprowadzonej w latach 1946–1947[2]. Lodowiec został całkowicie naniesiony na mapy w latach 1962–1965 przez United States Geological Survey na bazie zdjęć lotniczych[2].

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. United States Gazetteer podaje, że długość lodowca wynosi ponad 300 mil (ponad 480 km), a jego szerokość wynosi 20–60 mil (ok. 32–96 km), zob. United States Gazetteer ↓.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]