Lu Wenyu
| Narodowość |
chińska |
|---|---|
| Nagrody |
Schelling-Architekturpreis |
| Praca | |
| Biuro |
Amateur Architecture Studio |
| Budynki |
Muzeum Historyczne w Ningbo |
Lu Wenyu (chiń. 陆文宇) – chińska architektka współprowadząca z mężem Wang Shu biuro Amateur Architecture Studio.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
.JPG)
Wychowała się w Urumczi[1]. Nauczyła się rysunku u szkolnego nauczyciela, z doświadczeniem w pracy architekta, który zachęcił ją do studiowania architektury[1]. Kształciła się na wydziale architektury w Nankinie, gdzie poznała przyszłego męża Wang Shu[2].
W 1997 roku wraz z mężem założyła w Hangzhou biuro architektoniczne Amateur Architecture Studio[3]. Nazwa firmy nawiązuje do przekonania założycieli o ważnej roli rzemiosła w architekturze[3] oraz do eksperymentalnego i spontanicznego ducha ich pracy, w kontrze do monumentalnej[4], „sprofesjonalizowanej i bezdusznej architektury współczesnej”[3]. Filozofię biura sprowadzić można do hasła „dom, nie budynek”[5]. W swoich projektach para wykorzystuje odzyskane surowce oraz tradycyjne materiały i techniki[3]. Ich budowle zawierają nawiązania do historii Chin, jednocześnie odpowiadając współczesnym potrzebom[3]. W pracy studia Lu Wenyu skupia się przede wszystkim na etapie realizacji, a jej mąż częściej zajmuje się projektowaniem[2]. W ciągu lat, Lu Wenyu samodzielnie opanowała technikę układu tensegrity w drewnie[6], co wykorzystała m.in. przy rekonstrukcji odcinka ul. Zhongshan w centrum Hangzhou w 2006 roku i przy tworzeniu więźby dachowej na kampusie Xiangshan Chińskiej Akademii Sztuk Pięknych[6].
Małżeństwo znane jest z twórczego wykorzystania ceglanych dachówek w budowlach[5]. W projekcie Muzeum Historycznego w Ningbo żelbetowe ściany obłożono warstwami różnorodnych dachówek[6] i cegieł w odcieniach koloru szarego, niebieskiego i pomarańczowego[2], nawiązując do tradycyjnej techniki budowania. Sam materiał pochodził z pozostałości wiosek, które znajdywały się wcześniej w tej przestrzeni[5]. Z kolei ściany wewnętrznych dziedzińców zostały wyłożone drewnem, zgodnie z lokalną tradycją[6].
W 2006 roku para stworzyła pracę dla Międzynarodowego Biennale Architektury w Wenecji nazywaną ogrodem z dachówek[6]. Konstrukcja składała się z ok. 60 tys. dachówek[6] odzyskanych z budynków w okolicy, ułożonych w rzędach tworzących formę kobierca[5] i z 5 tys. pasków z bambusa[6], z którego zbudowano m.in. kładki nad dachówkami[5]. W 2014 roku małżeństwo znalazło się w gronie siedmiu międzynarodowych architektów, którzy zostali zaproszeni do zaprojektowania przystanków autobusowych w austriackiej wiosce Krumbach[3].
W 2010 roku małżeństwo otrzymało nagrodę architektoniczną im. Ericha Schellinga (Schelling-Architekturpreis)[4]. W 2014 roku jeden z budynków kampusu Xiangshan Chińskiej Akademii Sztuk Pięknych ich projektu znalazł się na liście finalistów Design of the Year (pol. „projekt roku”) utworzonej przez Design Museum w Londynie. W 2016 roku małżeństwo wygłosiło doroczny wykład o architekturze w Royal Academy of Arts[3].
W 2012 roku Wang Shu został wyróżniony Nagrodą Pritzkera, choć trzynaście z czternastu projektów, które podano w uzasadnieniu werdyktu było wspólną pracą małżeństwa[7]. Decyzja jury o wyróżnieniu jedynie połowy architektonicznego duetu spotkała się z falą krytyki[7][8]. Sam Wang Shu także podkreślił, że żaden z zaprojektowanych przez studio budynków nie mógłby powstać bez wspólnej pracy partnerów[8], a jego żona powinna była dostać nagrodę[3].
Około 2012 roku, przez kilka lat, Lu Wenyu prowadziła z mężem zajęcia na Harvard Graduate School of Design[2]. Jest wykładowcą Chińskiej Akademii Sztuk Pięknych[3]. Podczas zajęć na uczelni kładzie nacisk na rzemiosło i precyzję, wykorzystując historię chińskiej architektury jako punkt wyjściowy do nowych eksperymentów[1]. Z tego względu prowadzi zajęcia praktyczne dla nowych studentów, na których uczy tradycyjnych technik rzemieślniczych, takich jak wykonywanie złącz ciesielskich, których korzenie sięgają czasów dynastii Song; studenci mają później za zadanie np. sami zrobić krzesło[1].
Ma syna[2].
Wybrane realizacje studia[edytuj | edytuj kod]
- biblioteka uniwersytecka w Suzhou (2000)[2]
- rekonstrukcja odcinka ul. Zhongshan w centrum Hangzhou (2006)[6]
- kampus Xiangshan Chińskiej Akademii Sztuk Pięknych (2002–2007)[6]
- Muzeum Historyczne w Ningbo (2005)[6]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d Austin Williams, Lu Wenyu: the emphasis on craft and precision [online], Architectural Review, 10 sierpnia 2018 [dostęp 2020-11-06] (ang.).
- ↑ a b c d e f Jane Perlez, An Architect’s Vision: Bare Elegance in China (Published 2012), „The New York Times”, 9 sierpnia 2012, ISSN 0362-4331 [dostęp 2020-11-05] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i Wang Shu and Lu Wenyu to deliver Royal Academy lecture [online], Dezeen, 14 czerwca 2016 [dostęp 2020-11-05] (ang.).
- ↑ a b Wang Shu [online], architecture.mit.edu [dostęp 2020-11-05] (ang.).
- ↑ a b c d e Material Masters: The Traditional Tiles of Wang Shu & Lu Wenyu [online], ArchDaily, 3 czerwca 2015 [dostęp 2020-11-05] (ang.).
- ↑ a b c d e f g h i j Kenneth Frampton, Kenneth Frampton On The Work of Wang Shu and Lu Wenyu [online], ArchDaily, 23 marca 2017 [dostęp 2020-11-05] (ang.).
- ↑ a b Despina Stratigakos, Gdzie są architektki, Agnieszka Rasmus-Zgorzelska (tłum.), Warszawa: Centrum Architektury, 2019, s. 102, ISBN 978-83-949185-4-5.
- ↑ a b Erik Mattie, The Colours of ...: Frank O. Gehry, Jean Nouvel, Wang Shu and other architects, Birkhäuser, 17 lutego 2015, s. 115, ISBN 978-3-03821-365-9 (ang.).