Ludwik Krajewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii

Ludwik Wincenty Krajewski (ur. 1897, zm. 1969 w Hiszpanii) – polski prawnik, urzędnik państwowy II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Ukończył studia prawnicze. Radca ministerialny w Kancelarii Cywilnej Prezydenta Rzeczypospolitej[1]. Pełnił funkcję redaktora „Dziennika Ustaw RP”. 9 listopada 1928 mianowany sędzią pokoju zapasowym w okręgu sądu okręgowego w Grodnie, delegowany do czynności w Ministerstwie Sprawiedliwości[2].

We wrześniu 1937 został powołany na stanowisko dyrektora Biura Prawnego Prezydium Rady Ministrów (jego poprzednikiem był Cezary Berezowski)[3].

Po zakończeniu II wojny światowej pozostał na emigracji w Hiszpanii, gdzie zmarł.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Zasady techniki ustawodawczej (współautorzy: Jan Aker, Cezary Berezowski, Roman Hausner), Warszawa 1934.
  • Pod znakiem swastyki. Polscy prawnicy wobec Trzeciej Rzeszy 1933–1939. Wybór pism (współautor)[5].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi na polu pracy państwowej.
  2. Ruch Służbowy : dodatek do Dziennika Urzędowego Ministerstwa Sprawiedliwości Nr 1 z dnia 12 stycznia 1929, s .1.
  3. Nominacje. „Gazeta Lwowska”, s. 2, nr 216 z 23 września 1937. 
  4. M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 346 „za zasługi w dziedzinie kodyfikacji ustawodawstwa polskiego”.
  5. Pod znakiem swastyki. Polscy prawnicy wobec Trzeciej Rzeszy 1933–1939. Wybór pism. omp.org.pl. [dostęp 2015-11-02].

Źródła[edytuj | edytuj kod]