Lydia Becker

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Lydia Ernestine Becker
Ilustracja
Lydia Becker przed 1890
Data i miejsce urodzenia

24 lutego 1827
Manchester, Wielka Brytania

Data i miejsce śmierci

18 lipca 1890
Aix-les-Bains, Francja

Zawód, zajęcie

botaniczka, sufrażystka

podpis
Multimedia w Wikimedia Commons

Lydia Ernestine Becker (ur. 24 lutego 1827 w Manchesterze, zm. 18 lipca 1890 w Aix-les-Bains) – brytyjska botaniczka, sufrażystka pierwszej fali.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Przyszłą na świat jako najstarsza córka Hannibala Beckera, którego ojciec – Ernst Becker – wyemigrował z Ohrdruf w Turyngii. Becker – jak wiele dziewcząt w tym czasie – kształciła się w domu. Od 1850 studiowała botanikę i astronomię, zdobywając złoty medal za pracę naukową (1862) na temat ogrodnictwa. Do zgłębiania zainteresowań zachęcił ją wuj[1][2].

Praca naukowa[edytuj | edytuj kod]

W 1867 założyła w Manchesterze Stowarzyszenie Literackie Kobiet (Ladies' Literary Society)[3].

Becker jest jedną z wielu XIX-wiecznych kobiet, które wpłynęły na pracę naukową Karola Darwina. Zaczęła z nim korespondować, a wkrótce przekonała do upublicznienia jego prac[4][5]. W trakcie korespondencji wysłała do Darwina kilka próbek roślin z pól otaczających Manchester[6]. Przekazała mu również kopię swojej książki Botanika dla nowicjuszy (1864)[7]. Jej korespondencja i praca sugerują, że szczególnie interesowała się roślinami biseksualnymi i hermafrodytycznymi, które dawały jej "naturalne" dowody alternatywnego porządku seksualnego i społecznego[8].

Została doceniona za wkład w rozwój nauki. Otrzymała nagrodę krajową w 1860 za zbiór suszonych roślin przygotowanych metodą, którą opracowała, aby zachować ich oryginalne kolory. Na spotkaniu British Association w 1869 przekazała dokument botaniczny na temat wpływu infekcji grzybiczej na rozwój seksualny u gatunków roślin. Z czasem zaczęła bardziej skupiać się na pracy na rzecz kobiet, choć botanika pozostała dla niej ważna. Jej zaangażowanie w promowanie nauki oraz zachęcanie dziewcząt i kobiet do edukacji naukowej połączyło pracę naukową z działalnością emancypacyjną[2].

Działalność w ruchu kobiecym[edytuj | edytuj kod]

Jesienią 1866 uczestniczyła w dorocznym spotkaniu Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Rozwoju Nauk Społecznych, gdzie jej uwagę zwróciła praca Barbary Bodichon Powody wyzwolenia kobiet. To stało się impulsem, by poświęciła się pracy emancypacyjnej. W styczniu 1867 zwołała pierwsze posiedzenie Komitetu Wyborczego Kobiet w Manchesterze, jednej z pierwszych organizacji tego typu w Anglii[9][10]. Poznała tam dr. Richarda Pankhursta, którego opisała jako bardzo mądrego małego człowieka z niezwykłymi przemyśleniami na temat życia w ogóle, a w szczególności kobiet. Po latach, w 1879, badacz ożenił się z Emmeline Goulden, późniejszą czołową brytyjską sufrażystką[11].

Kilka miesięcy później owdowiała właścicielka sklepu, Lilly Maxwell, omyłkowo pojawiła się w rejestrze wyborców w Manchesterze. Nie była pierwszą kobietą przypadkowo wpisaną na listę, ale był to dobry pretekst do nagłośnienia sprawy praw wyborczych kobiet[12]. Becker odwiedziła Maxwell i odprowadziła ją do lokalu wyborczego. Obserwator społeczny wyborów znalazł nazwisko Maxwell na liście i pozwolił jej zagłosować. Becker natychmiast zaczęła zachęcać inne gospodynie domowe do walki o to, by ich nazwiska pojawiły się na rejestrze. Ich roszczenia zostały przedstawione w sądzie przez sir Johna Coleridge'a i Richarda Pankhursta w książce Chorlton v. Lings, ale sprawa została oddalona[9][10][13].

W dniu 14 kwietnia 1868 w Sali Wolnego Handlu w Manchesterze odbyło się pierwsze publiczne spotkanie Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Prawa do Głosu Kobiet (National Society for Women's Suffrage), organizacji stworzonej w celu lobbowania za prawem wyborczym dla kobiet w parlamencie. Trzema głównymi mówczyniami były Agnes Pochin, Anne Robinson i Lydia Becker. Spotkaniu przewodniczyła Priscilla Bright McLaren. Becker zaproponowała rezolucję, zgodnie z którą kobietom należy przyznać prawa głosu na takich samych warunkach co mężczyznom[14]. Becker rozpoczęła objazd po miastach na północy Anglii. Wygłaszała wykłady, występowała w imieniu stowarzyszenia. W czerwcu 1869 Becker i inne działaczki z powodzeniem zapewniły sobie udział w wyborach samorządowych[15]. W 1870 Becker była jedną z czterech kobiet wybranych do Rady Szkoły w Manchesterze, w której działała aż do śmierci[16].

W 1870 Becker i jej przyjaciółka Jessie Boucherett założyły czasopismo "Women's Suffrage Journal", a wkrótce potem zaczęły organizować spotkania poświęcone kobietom i ich prawom, co było wówczas rzadkością w Wielkiej Brytanii. W spotkaniu w Manchesterze zorganizowanym przez Becker w 1874 wzięła udział piętnastoletnia Emmeline Goulden i było to jej pierwsze doświadczenie z wiecem w sprawie kobiet[17]. W dniu 24 marca 1877 Lydia Becker pojawiła się na publicznym spotkaniu w Macclesfield u boku J.W White'a, Henry'ego Birchenougha, Alice Cliff Scatcherd (późniejszej współzałożycielki Women's Franchise League) i innych sufrażystkek, aby przemawiać ws. prawa wyborczego dla kobiet[18].

Wspomniany "Women's Suffrage Journal" był najpopularniejszym pismem dotyczącym praw wyborczych kobiet w XIX-wiecznej Wielkiej Brytanii. Roger Fulford w swojej pracy Prawa wyborcze dla kobiet. Historia walki napisał: Historia lat 1860–1890 – jeśli chodzi o prawa wyborcze kobiet – jest historią Miss Becker. Dziennik publikował przemówienia ws. kobiet z całego kraju, zarówno z Parlamentu, jak i spoza niego. Becker natomiast opublikowała w czasopiśmie swoją korespondencję ze zwolennikami i przeciwnikami praw wyborczych kobiet, zwłaszcza listy z 1870, kiedy skarciła deputowanego z Caernarvonshire po tym, jak głosował przeciwko propozycji praw wyborczych dla kobiet[10].

W 1880 Becker i współpracownicy prowadzili na Wyspie Man kampanię na rzecz prawa kobiet do głosowania w wyborach do niższej izby miejscowego zgromadzenia parlamentarnego. Niespodziewanie odnieśli sukces i wywalczyli prawa wyborcze kobiet na Wyspie Man w wyborach w marcu 1881[15].

W 1871 Becker została przewodniczącą Komitetu Centralnego Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Prawa do Głosu Kobiet (National Society for Women's Suffrage). Inne członkinie komisji to: Helen Blackburn, Millicent Fawcett, Jessie Boucherett, Eva McLaren, Margaret Bright Lucas, Priscilla Bright McLaren i Frances Power Cobbe[19].

Becker różniła się od wielu wczesnych feministek w kwestionowaniu esencji kobiecości. Argumentując, że nie ma naturalnej różnicy między intelektem mężczyzn i kobiet, Becker był głośną zwolenniczką koedukacyjnego systemu nauczania w Wielkiej Brytanii. Co więcej, kobiety uzależnione od mężów jako stabilnych źródeł dochodu, zdaniem Becker, mniej rozpaczliwie potrzebowały praw wyborczych niż wdowy i samotne kobiety. Taka postawa sprawiła, że Becker była celem częstych kpin w komentarzach prasowych i bohaterką karykatur[9].

W 1890 Becker odwiedziła uzdrowisko Aix-les-Bains. W czasie pobytu zachorowała i zmarła na błonicę. Redakcja "Women's Suffrage Journal" zaprzestała działalności[20].

Prace[edytuj | edytuj kod]

  • Botany for Novices (1864)
  • Female Suffrage w "The Contemporary Review" (1867)
  • Is there any Specific Distinction between Male and Female Intellect? w "Englishwoman's Review of Social and Industrial Questions" (1868)
  • On the Study of Science by Women w "The Contemporary Review" (1869)
  • The Political Disabilities of Women w "The Westminster Review" (1872)

Dziedzictwo[edytuj | edytuj kod]

Archiwum Lydii Becker znajduje się w Bibliotece Kobiet w Bibliotece London School of Economics[21]. Kolekcja książek autorstwa kobiet, z książkami z kolekcji Helen Blackburn, jej przyjaciół i z innych źródeł, została umieszczona w dwóch regałach ozdobionych obrazami Becker i Caroline Ashurst Biggs, która była przewodniczącą Komitetu Centralnego Narodowego Stowarzyszenia na rzecz Prawa do Głosu Kobiet (National Society for Women's Suffrage). Regały zostały przekazane Girton College[22].

Nazwisko Becker umieszczono na południowej ścianie Pomnika Reformatorów na cmentarzu w dzielnicy Kensal Green w Londynie[23]. Jej nazwisko znajduje się na nagrobku ojca, Hannibala Beckera, zlokalizowanym na cmentarzu kościoła parafialnego St James w Altham w Lancashire[24].

Tablica upamiętniająca jej życie znajduje się w sąsiedztwie Moorfield Colliery Memorial na Burnley Road w Altham[25].

Nazwisko i wizerunek Becker, obok 58 innych zwolenników praw wyborczych kobiet, są wyryte na cokole pomnika Millicent Fawcett na Parliament Square w Londynie[26].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Sandra i Stanley Holton, Suffrage days. Stories from the women's suffrage movement, London: Routledge, 1996, ISBN 0-203-29746-6, OCLC 52183132 [dostęp 2021-10-07].
  2. ↑ a b Pnina G. Abir-Am, Dorinda Outram, Uneasy careers and intimate lives : women in science, 1789-1979, New Brunswick : Rutgers University Press, 1987, ISBN 978-0-8135-1255-6 [dostęp 2021-10-07].
  3. ↑ Papers of Lydia Becker - Archives Hub [online], archiveshub.jisc.ac.uk [dostęp 2021-10-07].
  4. ↑ Joy Harvey, Darwin's ‘Angels’: the Women Correspondents of Charles Darwin, „Intellectual History Review”, 19 (2), 2009, s. 197–210, DOI: 10.1080/17496970902981686, ISSN 1749-6977 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  5. ↑ Darwin Correspondence Project. From L. E. Becker, 28 December [1866] [online], Darwin Correspondence Project [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  6. ↑ Darwin Correspondence Project. From Lydia Ernestine Becker, 18 May 1863 [online], Darwin Correspondence Project [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  7. ↑ Darwin Correspondence Project. From Eliza Meteyard, 25 April 1865 [online], Darwin Correspondence Project [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  8. ↑ S.D. Bernstein, "Supposed Differences". Lydia Becker and Victorian Women's Participation in the BAAS, [w:] Clifford i inni red., Repositioning Victorian Society. Shifting Centres in Nineteenth-Century Scientific Thinking, London 2006.
  9. ↑ a b c Jill Liddington, One hand tied behind us : the rise of the women's suffrage movement, London 1978, ISBN 0-86068-007-X, OCLC 4379457 [dostęp 2021-10-07].
  10. ↑ a b c Roger Fulford, Votes for Women. The Story of a Struggle, London 1957.
  11. ↑ Diane Atkinson, Rise up, women! : the remarkable lives of the suffragettes, London 2018, ISBN 978-1-4088-4404-5, OCLC 1016848621 [dostęp 2021-10-07].
  12. ↑ Martin Pugh, Research Professor in History Martin Pugh, The March of the Women: A Revisionist Analysis of the Campaign for Women's Suffrage, 1866-1914, Oxford University Press, 2000, ISBN 978-0-19-820775-7 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  13. ↑ Melanie Phillips, The ascent of woman : a history of the suffragette movement, London: Abacus, 2004, ISBN 0-349-11660-1, OCLC 59184402 [dostęp 2021-10-07].
  14. ↑ Chetham's Library | Bright hopes for suffrage: Lydia Becker and the struggle for democracy [online], Chetham's Library [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  15. ↑ a b Michael Herbet, Up Then Brave Women. Manchester's Radical Women 1819–1918, North West Labour History Society, 2012.
  16. ↑ Becker, Lydia Ernestine (1827–1890), suffragist leader, Oxford Dictionary of National Biography, DOI: 10.1093/ref:odnb/9780198614128.001.0001/odnb-9780198614128-e-1899 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  17. ↑ Paula Bartley, Emmeline Pankhurst, London: Routledge, 2002, ISBN 0-415-20650-2, OCLC 49550838 [dostęp 2021-10-07].
  18. ↑ No. 86, „Women's Suffrage Journal”, 8, 1877, s. 49 [dostęp 2021-10-07].
  19. ↑ Central Committee of the National Society for Women's Suffrage [online], Spartacus Educational [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  20. ↑ Lydia Becker [online], Spartacus Educational [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  21. ↑ London School of Economics and Political Science, Library [online], London School of Economics and Political Science [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  22. ↑ Elizabeth Crawford, The Women's Suffrage Movement: A Reference Guide 1866-1928, Routledge, 2 września 2003, ISBN 978-1-135-43401-4 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  23. ↑ Local Culture – Page 2 – Haworth Art Gallery – Accrington [online], haworthartgallery.org [dostęp 2021-10-07].
  24. ↑ History & Heritage [online], St James Church, Altham [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  25. ↑ Weekend walk: Hapton '“ Rishton [online], www.lep.co.uk [dostęp 2021-10-07] (ang.).
  26. ↑ l, Millicent Fawcett statue unveiling: the women and men whose names will be on the plinth [online], inews.co.uk, 24 kwietnia 2018 [dostęp 2021-10-07] (ang.).
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Lydia_Becker&oldid=71798525”