Lygaeinae
| Lygaeinae | |
| Schilling, 1829 | |
 zwiniec rycerzyk | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Podrząd | |
| Infrarząd | |
| Nadrodzina | |
| Rodzina | |
| Podrodzina |
Lygaeinae |
_-_(imago),_Nijmegen,_the_Netherlands_-_2.jpg)
.jpg)
Lygaeinae – podrodzina pluskwiaków z podrzędu różnoskrzydłych i rodziny zwińcowatych. Obejmuje ponad 640 opisanych gatunków. Rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie.
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Pluskwiaki o ciele wydłużonym do podługowato-jajowatego[1] i różnym ubarwieniu. Wiele gatunków ma kolorystykę niepozorną, brązową, szarą lub czarną, jednak liczni przedstawiciele podrodziny odznaczają się obecnością w ubarwieniu elementów jaskrawych: czerwonych, pomarańczowych lub żółtych[2][1]. Powierzchnia ciała jest w większości pozbawiona punktowania[1].
Głowa jest wysunięta ku przodowi, pozbawiona trichobotrii, zaopatrzona w dobrze rozwinięte bukule, czteroczłonową kłujkę i, położone poniżej środka oczu złożonych, czteroczłonowe czułki[2][1]. U form długoskrzydłych występują na głowie także przyoczka[2]. Powierzchnia przedplecza ma poprzeczny wcisk, między guzami barkowymi a tarczką[2][1]. Na tarczce znajduje się wyniosłość w kształcie litery „Y”[1]. Półpokrywy są niepunktowane, o prostej wierzchołkowej krawędzi przykrywki, zwykle z wyraźną komórką w użyłkowaniu zakrywki. Skrzydła tylne mają żyłkę subkostalną, zaś pozbawione są żyłek interwannalnych[2].
Odwłok ma wszystkie przetchlinki położone na grzbietowej stronie segmentów. Szew między czwartym i piątym sternitem jest całkowity i dochodzi do brzegów odwłoka. U larw ujścia grzbietowych gruczołów zapachowych odwłoka znajdują się między tergitami czwartym i piątym oraz piątym i szóstym[1].
Ekologia i występowanie[edytuj | edytuj kod]
Owady te są fitofagami wysysającymi nasiona roślin. Często związane są pokarmowo z przedstawicielami trojeściowatych i toinowatych, a wiele gatunków wykazuje polifagizm[1]. Większość Lygaeinae bytuje na roślinach, ponad poziomem gruntu, ale liczne gatunki zasiedlają ściółkę i tam wyszukują nasion. Wśród przedstawicieli podrodziny znaleźć można również formy wtórnie przystosowane do zamieszkiwania gleby. Mają one maskujące ubarwienie i pozbawione są zdolności do lotu[2].
Podrodzina rozprzestrzeniona jest kosmopolitycznie. Największą różnorodność gatunkową osiąga w strefie tropikalnej i subtropikalnej[2]. W Polsce stwierdzono 8 gatunków z 6 rodzajów[3] (zobacz też: zwińcowate Polski).
Taksonomia[edytuj | edytuj kod]
Takson ten wprowadzony został w 1829 roku przez Samuela Petera Schillinga[4]. Do podrodziny tej należy ponad 640 opisanych gatunków[5], zgrupowanych w 64 rodzajach[6]:
- Achlyosomus Slater, 1992
- Acrobrachys Horvath, 1914
- Acroleucus Stal, 1874
- Aethalotus Stal, 1874
- Afraethalotus Scudder, 1963
- Anochrostomus Slater, 1992
- Apterola Mulsant & Rey, 1866
- Arocatus Spinola, 1837
- Aspilocoryphus Stal, 1874
- Aspilogeton Breddin, 1901
- Astacops Boisduval, 1835
- Aulacopeltus Stal, 1868
- Biblochrimnus Brailovsky, 1982
- Caenocoris Fieber, 1860
- Cosmopleurus Stal, 1872
- Craspeduchus Stal, 1874
- Dalmochrimnus Brailovsky, 1982
- Ektyphonotus Slater, 1992
- Emphanisis China, 1925
- Gondarius Stys, 1972
- Graptostethus Stal, 1868
- Hadrosomus Slater Alex, 1992
- Haematorrhytus Stal, 1874
- Haemobaphus Stal, 1874
- Hormopleurus Horvath, 1884
- Horvathiolus Josifov, 1965
- Karachicoris Stys, 1972
- Latochrimnus Brailovsky, 1982
- Lygaeodema Horvath, 1924
- Lygaeosoma Spinola, 1837
- Lygaeospilus Barber, 1921
- Lygaeus Fabricius, 1794
- Melacoryphus Slater, 1988
- Melanerythrus Stal, 1868
- Melanocoryphus Stal, 1872
- Melanopleuroides Slater & Baranowski, 2001
- Melanopleurus Stal, 1874
- Melanostethus Stal, 1868
- Melanotelus Reuter, 1885
- †Mesolygaeus Ping, 1928
- Microspilus Stal, 1868
- Neacoryphus Scudder, 1965
- Nesostethus Kirkaldy, 1908
- Nicuesa Distant, 1893
- Ochrimnus Stal, 1874
- Ochrostomus Stal, 1874
- Oncopeltus Stal, 1868
- Orsillacis Barber, 1914
- Oxygranulobaphus Brailovsky, 1982
- Paranysius Horvath, 1895
- Pseudoacroleucoides Brailovsky, 1982
- Psileula Seidenstucker, 1964
- Pyrrhobaphus Stal, 1868
- Scopiastella Slater, 1957
- Scopiastes Stal, 1874
- Spilostethus Stal, 1868
- Stalagmostethus Stal, 1868
- Stenaptula Seidenstucker, 1964
- Stictocricus Horvath, 1914
- Thunbergia Horvath, 1914
- Torvochrimnus Brailovsky, 1982
- Tropidothorax Bergroth, 1894
- Woodwardiastes Slater, 1985
- Zygochrimnus Brailovsky, 2018
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h G. Cassis, Gordon F. Gross: Zoological catalogue of Australia: Hemiptera: Heteroptera (Pentatomomorpha). CSIRO Publishing, 2002.
- ↑ a b c d e f g Randall T. Schuh, James Alexander Slater: True bugs of the world (Hemiptera:Heteroptera): classification and natural history. Cornell University Press, 1995, s. 251-258. ISBN 0-8014-2066-0. (ang.).
- ↑ A. Wolski: podrodzina: Lygaeinae S. Schilling, 1829. [w:] Biodiversity Map [on-line]. [dostęp 2020-04-20].
- ↑ P.S. Schilling. Hemiptera Heteroptera Silesiae systematice disposuit. „Beiträge zur Entomologie (Berlin)”. 1, s. 34-92, 1829.
- ↑ J.A. Slater, J.E. O'Donnell: A Catalogue of the Lygaeidae of the World (1960–1994). New York: New York Entomological Society, 1995.
- ↑ Pablo M. Dellapé, Thomas J. Henry, David C. Eades: subfamily Lygaeninae. [w:] Lygaeoidea Species File (Version 5.0/5.0) [on-line]. [dostęp 2020-04-20].