M-1 (1970)
| |
| Klasa | |
|---|---|
| Projekt |
MS-3600 |
| Historia | |
| Stocznia | |
| Położenie stępki |
10 września 1969 |
| Wodowanie |
25 lutego 1970 |
 Marynarka Wojenna
| |
| Wejście do służby |
26 czerwca 1970 |
| Wycofanie ze służby |
10 kwietnia 2015 |
| Los okrętu |
złomowana, luty 2019 |
| Dane taktyczno-techniczne | |
| Wyporność |
74,4 t |
| Długość |
28,7 m |
| Szerokość |
5,8 m |
| Zanurzenie |
1,2 m |
| Napęd | |
| 3 silniki wysokoprężne o mocy maksymalnej 3600 KM, 3 śruby | |
| Prędkość |
27,6 węzłów |
| Uzbrojenie | |
| brak | |
| Wyposażenie | |
| radar nawigacyjny SRN | |
| Załoga |
7 + 30 pasażerów |
M-1 – polska motorówka reprezentacyjna Marynarki Wojennej, w służbie od 1970 do 2015.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Motorówka M-1 została zaprojektowana i zbudowana w Polsce, w Stoczni Marynarki Wojennej w Gdyni, w celu pełnienia zadań jednostki reprezentacyjnej Dowódcy Marynarki Wojennej[1]. Klasyfikowana była jako motorówka, aczkolwiek odpowiada cywilnym jachtom motorowym. Wyposażona była w wysokim standardzie; służyła do zadań w czasie wizyt zagranicznych delegacji i innych uroczystości[1].
Kształt kadłuba zapewniał motorówce dobre własności morskie i stał się następnie bazą do opracowania kutrów patrolowych i przeciwpodwodnych projektu 918[1]. Załoga składała się z 7 marynarzy, a motorówka mogła zabierać 30 pasażerów[2].
Napęd stanowiły trzy czterosuwowe silniki wysokoprężne M50F5 w układzie V12 o mocy nominalnej 1000 KM (735 kw) i maksymalnej 1200 KM (883 kW)[1][2]. Silniki napędzały trzy stałe śruby napędowe i pozwalały na osiągnięcie maksymalnej prędkości 27,6 węzłów[1].
Jednostka należała do 45 Dywizjonu Pomocniczych Jednostek Pływających Komendy Portu Wojennego w Gdyni 3 Flotylli Okrętów[1]. Przez 45 lat służby przebyła 30 660 Mm[3]. W latach 2001, 2002 i 2003 zdobywała tytuł najlepszego okrętu Marynarki Wojennej w grupie okrętów pomocniczych i specjalnych o wyporności do 200 ton[4].
Motorówka M-1 została wycofana ze służby 10 kwietnia 2015 z uwagi na wiek i w związku z uprzednią likwidacją Dowództwa Marynarki Wojennej[3]. W lutym 2019 została złomowana[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f Ciślak 1995 ↓, s. 176.
- ↑ a b Robert Rochowicz. Z dziejów polskiej Marynarki Wojennej. Rok 1970. „Morza, Statki i Okręty”. Nr 2/2005. X (50), s. 40, marzec-kwiecień 2005. Warszawa: Magnum X.
- ↑ a b Z kraju. „Morze, Statki i Okręty”. Nr 5-6/2015. XIX (157), s. 5, maj-czerwiec 2015. Warszawa: Magnum X.
- ↑ Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 3/2002, s. 4; Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 1/2003, s. 8; Kronika Polskiej Marynarki Wojennej, „Morza, Statki i Okręty” nr 4/2004, s. 9.
- ↑ Andrzej Patro: Złomowanie motorówki reprezentacyjnej Dowódcy MW M-1 w PW Gdynia, 27/28.02.2019r. [w:] Stowarzyszenie Entuzjastów ORP Ślązak i Sympatyków Marynarki Wojennej [on-line]. facebook.com, 2021-03-22. [dostęp 2021-06-08]. (pol.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Jarosław Ciślak: Polska Marynarka Wojenna 1995. Warszawa: Lampart & Bellona, 1995, seria: Ilustrowana Encyklopedia Techniki Wojskowej. 6. ISBN 83-86776-08-0.
