Manisanda

Manisanda Khin U
	Królowa Paganu
Okres	od lat 70. XI w.; do ok. 1100
Jako żona	Anawrahta; Sawlu; Kyanzittha
	Dane biograficzne
Dynastia	Pegu
Ojciec	Król Pegu

Manisanda Khin U (birm. မဏိစန္ဒာ ခင်ဦး /m ə n ḭ s à ɴ d à k ʰ ɪ̀ɴ ʔ ú/) — królowa-małżonka trzech kolejnych królów z dynastii Pagan w Birmie (Mjanmie) końca XI w. Z pochodzenia Monka, królowa ta zasłynęła w historii Mjanmy swoim uwikłaniem w trójkąt miłosny z księciem Kyanzitthą i królem Anawrahtą. Ich historia porównywana jest z legendą o Królu Arturze, Lancelocie i Ginewrze^[1].

Manisanda byłą córką władcy Pegu, będącego poddanym Paganu. Na początku lat 70. XI w. ojciec podarował księżniczkę Anawrahcie w podzięce za pomoc Paganu w odparciu najazdów na Pegu ze strony agresorów z Chiang Mai. Kyanzittha, będący dowódcą armii Paganu, która odparła najeźdźców, podróżował u boku księżniczki Manisandy niesionej w zasłoniętej lektyce. Podczas długiej podróży oboje zakochali się w sobie tak gwałtownie, że o sprawie musiano donieść Anawrahcie. Król o mało co nie zabił Kyanzitthy, a w końcu wygnał swojego adoptowanego syna i najlepszego generała na resztę swego panowania. Mońska księżniczka, która miała wówczas prawdopodobnie nie więcej niż 15 lat, została jedną z królowych Anawrahty^[2].

Niedługo po tych wydarzeniach, w roku 1078, Anawrahta umarł. Królem i kolejnym mężem Manisandy został jego syn – Sawlu. Nie przejawiając zainteresowania rządami w państwie przywołał on z wygnania Kyanzitthę. Jednak ten ponownie nawiązał romans z Manisandą i także Sawlu zmuszony był go wygnać. W tym czasie umarł jej ojciec, władca Pegu, a na jego miejsce Sawlu mianował gubernatorem swojego przyjaciela z dzieciństwa Yamankana. W 1084 r. Sawlu został zamordowany przez Yamankana, który wzniecił rebelię przeciwko władzy Paganu.

Kyanzittha stłumił rebelię i został królem Paganu. Poślubił swoją ukochaną Manisandę, dla której dwukrotnie cierpiał wygnanie, i uczynił ją swą najwyższą królową. Została ona królową małżonką już trzeciego kolejnego władcy z dynastii Pagan^[2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Htin Aung 1967 ↓, s. 38.
↑ ^a ^b Harvey 1925 ↓, s. 31-38.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

G. E. Harvey: History of Burma: From the Earliest Times to 10 March 1824. Londyn: Frank Cass & Co. Ltd, 1925. (ang.).
Maung Htin Aung: A History of Burma. Nowy Jork i Londyn: Cambridge University Press, 1967. (ang.).

[CITEREFHtin_Aung196738-1] Htin Aung 1967 ↓, s. 38.

[CITEREFHarvey192531-38-2] Harvey 1925 ↓, s. 31-38.

[1]

[2]