Marco Enrico Bossi

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Marco Enrico Bossi
Ilustracja
Marco Enrico Bossi, 1906
Data i miejsce urodzenia

25 kwietnia 1861
Salò

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

20 lutego 1925
Ocean Atlantycki

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor, organista, pianista, pedagog

Multimedia w Wikimedia Commons

Marco Enrico Bossi (ur. 25 kwietnia 1861 w Salò, zm. 20 lutego 1925 na statku płynącym z Nowego Jorku do Hawru[1][2]) – włoski kompozytor, pianista, organista i pedagog.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Pochodził z rodziny organistów, jego ojciec grał na organach w katedrze w Salò[1]. W latach 1871–1873 uczęszczał do Liceo Musicale w Bolonii[1]. Od 1873 do 1881 studiował w konserwatorium w Mediolanie, gdzie jego nauczycielami byli Polibio Fumagalli (organy), Francesco Sangalli (fortepian), Leandro Campanari (skrzypce), Carlo Boniforti (kontrapunkt) i Amilcare Ponchielli (kompozycja)[1]. W 1879 roku zdał wyróżnieniem egzamin dyplomowy z gry na fortepianie[1]. Występował z koncertami organowymi w Londynie[1]. Po ukończeniu studiów objął posadę organisty oraz kapelmistrza katedry w Como[1]. W 1890 roku został profesorem teorii i gry na organach w konserwatorium w Neapolu[1]. W latach 1895–1902 dyrektor i wykładowca Liceo Musicale Benedetto Marcello w Wenecji, następnie w latach 1902–1912 Liceo Musicale w Bolonii[1][3]. Od 1916 do 1923 roku dyrektor Liceo Musicale di Santa Cecilia w Rzymie[1][2]. Zmarł podczas powrotu z podróży koncertowej w Stanach Zjednoczonych[1][3].

Jego syn Renzo (1883–1965) był organistą, kompozytorem i dyrygentem[3].

Twórczość[edytuj | edytuj kod]

Był rzecznikiem odrodzenia włoskiej muzyki instrumentalnej, pod koniec XIX wieku przytłoczonej przez dominację opery[1][3][4]. Jego utwory cechuje ścisła faktura polifoniczna i wykorzystanie neoromantycznych środków harmonicznych[1]. Wzorował się na niemieckiej muzyce neoromantycznej[1][4]. W swoich wielkich dziełach wokalno-instrumentalnych sięgał po doniosłe tematy z historii i literatury (Canticum canticorum, Il paradiso perduto, Giovanna d’Arco)[1].

Skomponował m.in. Suitę (1904), Intermezzi goldoniani na orkiestrę smyczkową (1905), Tema e variazioni (1908), Pezzo da concerto na organy i orkiestrę (1908), Fantasia sinfonica na organy i orkiestrę (1924), I Sonatę skrzypcową (1893), Trio fortepianowe d-moll (1896), II Sonatę skrzypcową (1899), Trio sinfonico na fortepian, skrzypce i wiolonczelę (1901), suitę organową Res severa magnum gaudium (1886), Studio sinfonico (1897), Pièce héroïque (1907), Il cieco na baryton, chór i orkiestrę (1898), kantatę biblijną Canticum canticorum na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy (1900), Il paradiso perduto na chór i orkiestrę według Miltona (1902), misterium Giovanna d’Arco na głosy solowe, chór, orkiestrę i organy (1914), opery Paquita (wyst. Mediolan 1881), Il Veggente (wyst. Mediolan 1890) i L’angelo della notte (niewystawiona)[1].

Był rzecznikiem reformy budownictwa organów we Włoszech[1][2]. Jest autorem napisanej wspólnie z Giovannim Tebaldinim pracy teoretycznej Metodo teorico-practico per lo studio dell’organo moderno (wyd. Mediolan 1893)[1][2].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d e f g h i j k l m n o p q r Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 1. Część biograficzna ab. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1979, s. 375. ISBN 83-224-0113-2.
  2. ↑ a b c d Encyklopedia muzyki. red. Andrzej Chodkowski. Warszawa: Wydawnictwo Naukowe PWN, 2006, s. 116. ISBN 978-83-01-13410-5.
  3. ↑ a b c d The Oxford Dictionary of Music. Oxford: Oxford University Press, 2013, s. 104. ISBN 978-0-19-957854-2.
  4. ↑ a b The Harvard Biographical Dictionary of Music. Cambridge: Harvard University Press, 1996, s. 96. ISBN 0-674-37299-9.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Marco_Enrico_Bossi&oldid=71330849”