Michał Kwapiszewski

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michał Kwapiszewski
Ilustracja
Data i miejsce urodzenia

15 sierpnia 1884
Gorłówka, gubernia jekaterynosławska, Imperium Rosyjskie

Data i miejsce śmierci

25 marca 1981
Catonsville, Maryland, USA

Chargé d’affaires RP w Norwegii
Okres

od 1 listopada 1924
do 31 marca 1927

Poprzednik

Henryk Sokolnicki (chargé d’affaires)

Następca

Leszek Malczewski (poseł)

Poseł RP w Królestwie SHS
Okres

od 11 lutego 1928
do 31 stycznia 1929

Poprzednik

Zdzisław Okęcki (poseł)

Następca

Wacław Babiński (poseł)

Odznaczenia
Krzyż Oficerski Orderu Odrodzenia Polski

Michał Kwapiszewski (ur. 15 sierpnia 1884 w Gorłówce, zm. 25 marca 1981 w Catonsville, Maryland, USA) – dyplomata II Rzeczypospolitej.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

W służbie dyplomatycznej II Rzeczypospolitej od 24 maja 1919 jako radca legacyjny w poselstwie RP w Waszyngtonie. Od 5 sierpnia 1922 pełnił obowiązki chargé d’affaires ad interim, 1 sierpnia 1923 przeniesiony do centrali Ministerstwa Spraw Zagranicznych, do 1 listopada 1924 (pomijając krótkie oddelegowanie do Ministerstwa Przemysłu i Handlu) kierował referatem w Departamencie Politycznym MSZ.

Od 1 listopada 1924 do 31 marca 1927 r. chargé d’affaires w Norwegii. Od 1 kwietnia 1927 do 11 lutego 1928 ponownie w centrali MSZ i - czasowo - w Ministerstwie Skarbu. Od 11 lutego 1928 do 31 stycznia 1929 chargé d’affaires RP w Królestwie Serbów, Chorwatów i Słoweńców. 1 lutego 1929 mianowany konsulem generalnym RP w Kapsztadzie. Odwołany z placówki 1 września 1931 i przeniesiony w stan rozporządzalności. 10 lutego 1932 powołany w skład delegacji RP przy Lidze Narodów, 1 kwietnia 1932 mianowany radcą ministerialnym z jednoczesnym zwolnieniem ze służby państwowej.

Do służby dyplomatycznej powrócił 1 grudnia 1939, został mianowany I radcą Ambasady RP w Waszyngtonie, w randze ministra pełnomocnego. Po dymisji ambasadora Jerzego Potockiego, od 15 grudnia 1940 do 6 marca 1941 kierował ambasadą jako chargé d’affaires ad interim, po czym do 5 lipca 1945 (cofnięcie uznania Rządowi RP na uchodźstwie przez USA) był nadal I radcą ambasady.

Pozostał na uchodźstwie w Stanach Zjednoczonych, do 1960 pracował w Bibliotece Kongresu w Waszyngtonie.

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. M.P. z 1925 r. nr 262, poz. 1083 „za zasługi na polu dyplomatycznem”.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]