Michalina (Mieletiewa)

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Michalina
Wiera Mieletiewa
Ihumenia
Kraj działania

Polska

Data i miejsce urodzenia

1875
Archangielsk

Data śmierci

po 1938

Przełożona monasteru Trójcy Świętej w Korcu
Okres sprawowania

1916–1931

Wyznanie

prawosławne

Kościół

Polski Autokefaliczny Kościół Prawosławny

Inkardynacja

Diecezja wołyńska

Śluby zakonne

8 września 1906

Michalina, imię świeckie Wiera Iwanowna Mieletiewa (ur. 1875 w Archangielsku, zm. po 1938) – rosyjska mniszka prawosławna, przełożona monasteru Trójcy Świętej w Korcu w latach 1916–1931.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Była córką kapłana prawosławnego. W rodzinnym Archangielsku ukończyła gimnazjum pedagogiczne. W 1894 wstąpiła jako posłusznica do monasteru Narodzenia Matki Bożej w Leśnej. Pracowała jako nauczycielka arytmetyki w szkole klasztornej, prowadziła rachunkowość i korespondencję monasteru, pracowała w szpitalu przy klasztorze i opiekowała się biblioteką. W 1898 przełożony monasteru św. Onufrego w Jabłecznej archimandryta Herman przyjął od niej śluby mnisze „w riasofor”. Od 1901 żyła w monasterze Narodzenia Matki Bożej w Krasnymstoku i tam w 1906 złożyła wieczyste śluby zakonne[1]. W Krasnymstoku była nauczycielką w szkole monasterskiej i bibliotekarką, a następnie także dziekanką klasztoru[1]. Przez pewien czas żyła w Grodnie, pełniąc obowiązki zakrystianki w rezydencji biskupa grodzieńskiego i brzeskiego Nikanora[1]. W 1915 nagrodzona złotym krzyżem[1].

W 1916 Świątobliwy Synod Rządzący wyznaczył ją na przełożoną monasteru w Korcu. Mniszka znajdowała się wówczas na bieżeństwie w Moskwie i tam została podniesiona do godności ihumeni przez arcybiskupa wołyńskiego i żytomierskiego Eulogiusza. Po przyjeździe do Korca objęła obowiązki przełożonej monasteru w ramach Polskiego Autokefalicznego Kościoła Prawosławnego i pełniła je do 1931, gdy dobrowolnie odeszła z funkcji[1]. Za swoją pracę duszpasterską została w 1927 nagrodzona złotym krzyżem z ozdobami[1]. W 1931 na własną prośbę przeniosła się do monasteru w Grodnie. W 1938 jest wymieniona w wykazie członkiń tejże wspólnoty jako mniszka emerytowana, niepełniąca już żadnych stałych obowiązków[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g Pawluczuk U. A.: Życie monastyczne w II Rzeczypospolitej. Wydawnictwo Uniwersytetu w Białymstoku, 2007, s. 240–241. ISBN 978-83-7431-127-4.