Mieczysław Paszkudzki

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Mieczysław Paszkudzki
Miecislaus Zadora Ritter von Paszkudzki
Data urodzenia

ok. 1853

Miejsce zamieszkania

Lwów

Rodzice

Ignacy, Maria

Małżeństwo

Aniela Dunin-Siemaszko

Dzieci

Jerzy, August

Krewni i powinowaci

Edgar (brat)

Odznaczenia
Krzyż Mariański Zakonu Krzyżackiego

Mieczysław Justyn Paszkudzki herbu Zadora (ur. ok. 1853) – polski właściciel dóbr, c. k. urzędnik, działacz gospodarczy.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Rodzina Paszkudzkich pochodziła z ziemi łukowskiej[1]. Mieczysław Justyn Paszkudzki[2][a][1] legitymował się herbem szlacheckim Zadora[1] (z tego względu niekiedy przedstawiany jako Mieczysław Zadora Paszkudzki). Był synem Ignacego Panteleona i Marii z rodu Leszkowiczów Baczyńskich herbu Sas oraz młodszym bratem Edgara (ur. ok. 1843, zm. 1907)[1][3].

W 1872 zdał maturę w C. K. Gimnazjum im. Franciszka Józefa we Lwowie (tzw. „bernardyńskie”)[4]. W okresie zaboru austriackiego w ramach autonomii galicyjskiej wstąpił do c. k. służby cywilnej. Od około 1879 był praktykantem konceptowym przy C. K. Namiestnictwie we Lwowie[5]. W tym charakterze od około 1882 był przydzielony do urzędu c. k. starostwa powiatu sokalskiego[6], a od około 1884 był przydzielony do urzędu c. k. starostwa powiatu tarnopolskiego[7], gdzie od około 1890 pracował w charakterze koncepisty namiestnictwa[8]. Od około 1891 jako komisarz powiatowy pracował w urzędzie c. k. starostwa powiatu dobromilskiego[9][10][11][12][13]. Około 1894 do około 1899 w randze komisarza powiatowego był przydzielony do C. K. Namiestnictwa[14][15][16].

Posiadał własności ziemskie[17][4][12][13], był współwłaścicielem dóbr w Horodłowice[b][18] (w 1890 współwłaścicielami byli Edgar, Maria, Mieczysław Paszkudzcy[19][c][d][e]), właścicielem majątków Chołowice[f][g][20][h], Mielnów[i][21][j]. Na początku 1893 wsparł budowę filialnej cerkwi w Mielnowie kwotą 500 zł. i materiałem o wartości ok. 300 zł.[12]. Należał do C. K. Towarzystwa Gospodarskiego we Lwowie jako członek oddziału przemysko-mościsko-jaworowsko-bireckiego od około 1893[22], po przemianowaniu – oddziału przemysko-mościsko-bireckiego od około 1896 do około 1901[23]. W Tarnopolu był działaczem tamtejszego gniazda Towarzystwa Gimnastycznego „Sokół”, około 1891-1892 pełnił funkcję sekretarza wydziału[24]. Od około 1905 do około 1907 był członkiem zarządu Lwowskiego Towarzystwa Właścicieli Realności (pod prezesurą Józefa Neumanna)[25]. Był delegatem w Galicji Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego[17] i działał w Towarzystwie naukowej pomocy dla Księstwa Cieszyńskiego[26]. Do 1895 był członkiem Towarzystwa Rybackiego w Krakowie[27]. Zamieszkując w Mielnowie był delegatem do Zarządu Głównego Towarzystwa Wzajemnych Ubezpieczeń w Krakowie[28]. Głosił ideę popierania przemysłu krajowego[29]. Sprawował stanowisko prezesa rady nadzorczej Towarzystwa Zaliczkowego Rolnego w Przemyślu[30]. W 1912 był zastępcą przewodniczącego (Jan Kasprowicz) Komitetu „Daru Chełmskiego” we Lwowie[31]. Zgromadzone przez siebie przedmioty kolekcjonerskie przekazał na rzecz Towarzystwa Przyjaciół Nauk w Przemyślu[32].

Jako właściciel dóbr tabularnych Chołowice i Mielnów pod koniec XIX wieku uprawnionych do wyboru posła na Sejmu Krajowego w ciele wyborczym większych posiadłości okręgu wyborczego przemyskiego[33]. Ubiegał się o mandat posła VI kadencji Sejmu Krajowego Galicji (1889-1895) w IV kurii w okręgu Rawa (mandat uzyskał Franciszek Jędrzejowicz)[18]. Na początku 1897 ubiegał się o mandat do austriackiej Rady Państwa w Wiedniu IX kadencji (1897-1900), konkurując w kurii I okręgu Żółkiew–Rawa–Sokal z prof. Józefem Milewskim, który został posłem[34][35]. W trakcie tej samej kadencji Rady Państwa startował w wyborach uzupełniających o opróżniony po zmarłym Leonie Chrzanowskim mandat posła okręgu większej posiadłości Przemyśl-Jarosław i 7 lipca 1899 uzyskał 22 głosy, ulegając Stanisławowi Dąmbskiemu, który otrzymał 42 głosy[36]. Był wieloletnim prezesem Organizacji Narodowej 6 okręgu miasta Lwowa[37]. Opowiadał się za tym, aby Lwów pozostał miastem polskim[38]. 24 lipca 1912 zasiadł w kierownictwie Związku Organizacji Narodowych we Lwowie[39]. Został członkiem Rady Miejskiej we Lwowie (Sekcji V) kadencji 1913-1918[40]. Po wybuchu I wojny światowej był sygnatariuszem deklaracji w sprawie legionów, podpisanej 10 listopada 1914[41][42][43]. Przed wyborami parlementarnymi w 1922 był przewodniczącym komitetu wyborczego we Lwowie[44].

Był żonaty z Anielą Marią Dunin-Siemaszko (córka powstańca styczniowego Jana Dunina-Siemaszki[24], wcześniej nauczycielka u hr. Stanisława Badeniego[21], delegatka Macierzy Szkolnej dla Księstwa Cieszyńskiego[45]), z którą miał dzieci, w tym synów Jerzego (1885-1940, oficer[46][47][48][49]) i Augusta (ur. 1888, nauczyciel gimnazjalny)[50][2]. Na początku XX wieku zamieszkiwał we Lwowie przy ulicy Krzyżowej 34[4].

Wyróżnienia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Niekiedy opisywany jako „Mieczysław Paszkudzki-Zadora” (od Szematyzmu z 1893) lub „Mieczysław Zadora Paszkudzki”. W ewidencji urzędników Austro-Węgier był określany w języku niemieckim jako Wohlgeboren „Miecislaus Zadora Ritter von Paszkudzki”. Kundmachung der Bezirkskrankencasse im administrativen Kreise der Stadt Tarnopol. „Wiener Zeitung”. Nr 1, s. 1, 1 stycznia 1891. (niem.). 
  2. ↑ Wcześniej, w 1886 właścicielką była Maria Paszkucka. Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielk. Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Złoczów: 1886, s. 65.
  3. ↑ W 1897 właścicielem był Edgar Paszkudzki. Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1897, s. 65.
  4. ↑ W 1904 współwłaścicielami byli Edgar Paszkudzki i Józef Nikorowicz. Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1904, s. 57.
  5. ↑ W 1897 właścicielem był Edgar Paszkudzki. Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z W. Ks. Krakowskiem. Kraków: 1905, s. 46.
  6. ↑ Wcześniej, w 1886 właścicielką była Maria Paszkucka. Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielk. Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Złoczów: 1886, s. 35.
  7. ↑ W 1890 właścicielami byli Artur i Wanda Żebraccy. Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 28.
    •Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1897, s. 33.
  8. ↑ Na przełomie 1904/1905 Mieczysław Paszkudzki zbył własność Chołowic na rzecz Jana Chwapila. Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z W. Ks. Krakowskiem. Kraków: 1905, s. 20, 192.
  9. ↑ Wcześniej, w 1886, 1890 właścicielką była Maria Paszkucka. Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielk. Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Złoczów: 1886, s. 121. Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 124.
    •Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księs. Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1897, s. 119.}
    •Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1904, s. 109.
  10. ↑ Na przełomie 1904/1905 Mieczysław Paszkudzki zbył własność Mielnowa na rzecz Jana Chwapila. Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z W. Ks. Krakowskiem. Kraków: 1905, s. 90, 194.
    •Kalendarz Przemyski za rok 1914, R. 1. Przemyśl: 1913, s. 110, 113.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Jerzy Sewer Dunin-Borkowski: Rocznik szlachty polskiej. T. 1. Lwów: Księgarnia K. Łukaszewicza, 1881, s. 528.
  2. ↑ a b 2. Ogłoszenie o wszczęciu postępowania o uznanie za zmarłego Poz. 8665. Wnioskodawca Paszkudzki Jerzy. Sąd Rejonowy dla m.st. Warszawy w Warszawie, II Wydział Cywilny, sygn. akt II Ns 132/14. „Monitor Sądowy i Gospodarczy”. Nr 125 (4504), s. 19, 1 lipca 2014. 
  3. ↑ Edgar Paszkudzki. Nekrolog. „Kurjer Lwowski”. Nr 134, s. 6, 20 marca 1907. 
  4. ↑ a b c Doniesienia prywatne. „Kurjer Lwowski”. Nr 187, s. 5, 8 lipca 1902. 
  5. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1880. Lwów: 1880, s. 5.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1881. Lwów: 1881, s. 5.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkiem Księstwem Krakowskiem na rok 1882. Lwów: 1882, s. 5.
  6. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1883. Lwów: 1883, s. 4, 32.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1884. Lwów: 1884, s. 4, 33.
  7. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1885. Lwów: 1885, s. 4, 35.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1886. Lwów: 1886, s. 4, 35.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1887. Lwów: 1887, s. 4, 35.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1888. Lwów: 1888, s. 4, 35.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1889. Lwów: 1889, s. 4, 35.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1890. Lwów: 1890, s. 4, 35.
  8. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1891. Lwów: 1891, s. 3, 35.
  9. ↑ a b Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1892. Lwów: 1892, s. 16.
  10. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1893. Lwów: 1893, s. 16.
  11. ↑ a b Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1894. Lwów: 1894, s. 16.
  12. ↑ a b c Nadesłane. Podziękowanie. „Gazeta Przemyska”. Nr 16, s. 3, 23 lutego 1893. 
  13. ↑ a b Kronika. „Sztuczki skoncentrowanych”. „Echo Przemyskie”. Nr 100, s. 3, 13 grudnia 1900. 
  14. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 5.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1896. Lwów: 1896, s. 5.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1897. Lwów: 1897, s. 5.
  15. ↑ a b c Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1898. Lwów: 1898, s. 3.
  16. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1899. Lwów: 1899, s. 3.
  17. ↑ a b Macierz szkolna dla. ks. Cieszyńskiego. „Kurjer Lwowski-Dodatek”. Nr 358, s. 1, 27 grudnia 1897. 
  18. ↑ a b Kronika. Kandydatury. „Kurjer Lwowski”. Nr 340, s. 4, 7 grudnia 1888. 
  19. ↑ Tadeusz Pilat: Skorowidz dóbr tabularnych w Galicyi z Wielkiem Ks. Krakowskiem. Lwów: 1890, s. 64.
  20. ↑ Jan Bigo: Najnowszy skorowidz wszystkich miejscowości z przysiółkami w Królestwie Galicyi, Wielkim Księstwie Krakowskiem i Księstwie Bukowińskiem z uwzględnieniem wszystkich dotąd zaszłych zmian terytoryalnych kraju. Lwów: 1904, s. 27.
  21. ↑ a b Jan Porembalski: Wspomnienia z birczańskiego. Przemyśl: 1942, s. 7.
  22. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1894. Lwów: 1894, s. 647.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1895. Lwów: 1895, s. 646.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1896. Lwów: 1896, s. 646.
  23. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1897. Lwów: 1897, s. 646.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1898. Lwów: 1898, s. 745.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1899. Lwów: 1899, s. 745.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1900. Lwów: 1900, s. 745.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1901. Lwów: 1901, s. 745.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1902. Lwów: 1902, s. 829.
  24. ↑ a b Maciej Śliż: Towarzystwo gimnastyczne „Sokół” w VI okręgu Tarnopolskim w latach 1885-1939. Rzeszów: Uniwersytet Rzeszowski, 2013, s. 302.
  25. ↑ Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1906. Lwów: 1906, s. 883.
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1907. Lwów: 1907, s. 883.
  26. ↑ Kronika. Towarzystwo naukowej pomocy dla Księstwa Cieszyńskiego. „Kurjer Lwowski”. Nr 42, s. 3, 11 lutego 1906. 
  27. ↑ Część I. „Okólnik”. Nr 19, s. 2, 1896. 
  28. ↑ Kalendarz Asekuracyjno-Ekonomiczny na rok 1900 (rocznik IX). Lwów: 1900, s. 24.
  29. ↑ Poparcie prywatne przemysłu krajowego. „Echo Przemyskie”. Nr 79, s. 1, 1 października 1903. 
  30. ↑ Ogłoszenie. „Echo Przemyskie”. Nr 11, s. 5, 5 lutego 1905. 
  31. ↑ Brońmy „Opornych”!. „Głos Rzeszowski”. Nr 32, s. 4, 4 sierpnia 1912. 
  32. ↑ Kazimierz M. Osiński. Sprawozdanie dyrekcji T. P. N. za rok 1912. A. Muzeum przemyskie. „Rocznik Przemyski”. Tom 2, s. 228, 230, 235, 239, 243, 1912. 
  33. ↑ Wykaz posiadłości dóbr tabularnych uprawnionych do wyboru posła na Sejm krajowy w ciele wyborczym większych posiadłości okręgu wyborczego Przemyskiego. „Gazeta Lwowska”. Nr 261, s. 10, 13 listopada 1896. 
  34. ↑ Galizien. „Neue Freie Presse”. Nr 11677, s. 4, 24 lutego 1897. (niem.). 
  35. ↑ Galizien. „Neue Freie Presse”. Nr 11694, s. 5, 13 marca 1897. (niem.). 
  36. ↑ Kronika. „Echo Przemyskie”. Nr 49, s. 3, 18 czerwca 1899. 
    •Kronika. „Echo Przemyskie”. Nr 51, s. 3, 25 czerwca 1899. 
    •Kronika. „Echo Przemyskie”. Nr 54, s. 3, 6 lipca 1899. 
    •Telegramy „Kurjera Lwowskiego”. Przemyśl. „Kurjer Lwowski”. Nr 187, s. 5, 8 lipca 1889. 
    •Kronika. „Echo Przemyskie”. Nr 55, s. 2, 3, 9 lipca 1899. 
  37. ↑ Wycieczka do Pragi i Wiednia. „Jedność”. Nr 35, s. 7, 28 sierpnia 1908. 
    •Wiec rodzicielski w sprawie budynków II. Szkoły Realnej i Seminaryum Nauczycielskiego Męskiego we Lwowie. „Muzeum”. Z. 4, s. 453, 1910. 
    •Zebranie obywateli okręgu VI. „Kurjer Lwowski”. Nr 483, s. 10, 21 października 1913. 
    •† Franciszek Jaworski. „Kurjer Lwowski”. Nr 114, s. 1, 22 marca 1914. 
    •Wiadomości bieżące. Opłatek O. N. 6.. „Słowo Polskie”. Nr 32, s. 4, 20 stycznia 1920. 
  38. ↑ Mieczysław Zadora Paszkudzki. Udział żydów-Polaków w rządach miasta Lwowa. „Jedność”. Nr 7, s. 1-2, 14 lutego 1908. 
  39. ↑ Związek Organizacji Narodowych we Lwowie. „Słowo Polskie”. Nr 344, s. 1, 20 lipca 1912. 
  40. ↑ Rada miasta Lwowa. „Gazeta Lwowska”. Nr 7, s. 4, 5 kwietnia 1913. 
    •Szematyzm Królestwa Galicyi i Lodomeryi z Wielkim Księstwem Krakowskiem na rok 1914. Lwów: 1914, s. 484.
    •Kalendarz Lwowskiego Towarzystwa Ratunkowego na rok 1914. Lwów: Lwowskie Towarzystwo Ratunkowe, 1914, s. 167, 168, 169.
  41. ↑ Ofenzywa rosyjska w Prusach Wschodnich. Naczelny Komitet Narodowy.. „Słowo Polskie”. Nr 512, s. 1, 13 listopada 1914. 
  42. ↑ 33. Deklaracya Lwowska w sprawie Legionów. W: Dokumenty Naczelnego Komitetu Narodowego 1914-1917. Kraków: Naczelny Komitet Narodowy, 1917, s. 47.
  43. ↑ Sprawozdanie Sekcji Wschodniej Naczelnego Komitetu Narodowego. Naczelny Komitet Narodowy. Sekcja Wschodnia, 1917, s. 27.
  44. ↑ Wiadomości bieżące. Kobiety głosują do Senatu. „Słowo Polskie”. Nr 259, s. 6, 13 listopada 1922. 
  45. ↑ Macierz szląska. „Kurjer Lwowski”. Nr 22, s. 1, 22 stycznia 1892. 
  46. ↑ Bohaterowie. Jerzy Tadeusz Paszkudzki. katyn-pamietam.pl. [dostęp 2020-03-25]. [zarchiwizowane z tego adresu (2020-03-25)].
  47. ↑ Ukraińska Lista Katyńska. Rada Ochrony Pamięci Walk i Męczeństwa, 1994. s. 70. [dostęp 2020-03-25].
  48. ↑ Zuzanna Gajowniczek: Ukraiński ślad Katynia. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wewnętrznych, 1995, s. 93.
  49. ↑ Jerzy Tadeusz Prot Paszkudzki. wbh.wp.mil.pl. [dostęp 2020-03-25].
  50. ↑ Oświadczenie. „Kurjer Lwowski”. Nr 35, s. 6, 4 lutego 1890. 
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Mieczysław_Paszkudzki&oldid=71794091”