Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2017
Sevens Grand Prix Series 2017
|
|
| Szczegóły
|
| Organizacja
|
Europa
|
| Termin
|
3 czerwca – 16 lipca 2017
|
| Zwycięzca
|
 Rosja
|
Mistrzostwa Europy w Rugby 7 Mężczyzn 2017 – szesnaste mistrzostwa Europy w rugby 7 mężczyzn, oficjalne międzynarodowe zawody rugby 7 o randze mistrzostw kontynentu organizowane przez Rugby Europe mające na celu wyłonienie najlepszej męskiej reprezentacji narodowej w tej dyscyplinie sportu w Europie. Zostały rozegrane w formie ośmiu turniejów w czterech hierarchicznie ułożonych dywizjach w okresie od 3 czerwca do 16 lipca 2017 roku. W walce o tytuł mistrzowski brało udział dwanaście zespołów, pozostałe europejskie drużyny, które przystąpiły do rozgrywek, występowały w niższych dywizjach, pomiędzy wszystkimi czterema istniał system awansów i spadków. Zawody służyły również jako kwalifikacja do Pucharu Świata 2018.
Najrówniejszą formę w całym cyklu zaprezentowali Rosjanie i Irlandczycy, którzy we wszystkich czterech turniejach plasowali się w czołowej trójce. Podzielili oni między sobą turniejowe zwycięstwa, jednak dzięki lepszej postawie w pozostałych zawodach tytuł mistrza Europy obronili Rosjanie. Znajdująca się po trzech zawodach tuż za powyższą dwójką Hiszpania pomimo słabszego występu w Exeter utrzymała się na pozycji dającej brązowy medal mistrzostw kontynentu, relegowana została natomiast Belgia, bowiem najsłabsza w gronie elity Polska nie była brana pod uwagę z uwagi na fakt bycia gospodarzem jednego z turniejów[1][2][3][4][5][6][7][8]. Awans na Puchar Świata uzyskały reprezentacje Rosji oraz Irlandii, natomiast miejsce w turnieju kwalifikacyjnym do World Rugby Sevens Series (2018/2019) prócz Irlandczyków zagwarantowali sobie Niemcy[8].
Mistrzostwa zostały rozegrane w formie ośmiu turniejów – czterech w GPS oraz czterech w niższych dywizjach[9][10][11].
Mistrzem Europy zostawała drużyna, która po rozegraniu czterech turniejów w czerwcu i lipcu – w Moskwie, Łodzi, Clermont-Ferrand i Exeter – zgromadziła najwięcej punktów, które były przyznawane za zajmowane w nich miejsca:
| Miejsce
|
Punkty
|
| 1
|
20
|
| 2
|
18
|
| 3
|
16
|
| 4
|
14
|
| 5
|
12
|
| 6
|
10
|
| 7
|
8
|
| 8
|
6
|
| 9
|
4
|
| 10
|
3
|
| 11
|
2
|
| 12
|
1
|
Reprezentacje w każdym z turniejów zostały podzielone na trzy czterozespołowe grupy rywalizujące w pierwszej fazie w ramach grup systemem kołowym, po czym nastąpiła faza pucharowa – czołowa ósemka awansowała do półfinałów, a pozostałe walczyły o Bowl. W fazie grupowej spotkania toczone były bez ewentualnej dogrywki, za zwycięstwo, remis i porażkę przysługiwały odpowiednio trzy, dwa i jeden punkt, brak punktów natomiast za nieprzystąpienie do meczu. W przypadku remisu w fazie pucharowej organizowana była dogrywka składająca się z dwóch pięciominutowych części, z uwzględnieniem reguły nagłej śmierci. Jedynie finał składał się z dwóch dziesięciominutowych części, w pozostałych spotkaniach połowa meczu obejmowała zaś siedem minut.
Przystępujące do turnieju reprezentacje mogły liczyć maksymalnie dwunastu zawodników. Rozstawienie w każdych zawodach następowało na podstawie wyników poprzedniego turnieju, a w przypadku pierwszych zawodów – na podstawie rankingu z poprzedniego roku.
Pomiędzy dywizjami istniał system awansów i spadków – po zakończonym sezonie najsłabsza reprezentacja z Grand Prix Series oraz po dwie z kolejnych dwóch poziomów rozgrywek zostały relegowane do niższej klasy rozgrywkowej, a ich miejsce zajęli odpowiednio zwycięzca Trophy i finaliści obu poziomów Conference – z zastrzeżeniem, iż chronieni przed spadkiem są gospodarze turniejów[12].
Clermont-Ferrand (1–2 lipca)[edytuj | edytuj kod]
Rosja
Irlandia
Hiszpania
Walia
Niemcy
Francja
Gruzja
Anglia
Portugalia
Włochy
Belgia
Polska