Murad Ozdojew

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Murad Ozdojew
Мурад Оздоев
3 zwycięstwa
ilustracja
młodszy porucznik lotnictwa młodszy porucznik lotnictwa
Data i miejsce urodzenia

15 marca 1922
Nazrań

Data i miejsce śmierci

25 lutego 1999
Nazrań

Przebieg służby
Lata służby

1940–1946

Siły zbrojne

Armia Czerwona,
Wojskowe Siły Powietrzne

Jednostki

431 pułk lotnictwa myśliwskiego 315 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego

Stanowiska

dowódca klucza

Główne wojny i bitwy

front wschodni (II wojna światowa)

Odznaczenia
Bohater Federacji Rosyjskiej
Order Czerwonego Sztandaru Order Wojny Ojczyźnianej I klasy Order Wojny Ojczyźnianej II klasy Order Czerwonej Gwiazdy

Murad Ozdojew (ros. Мурад Оздоев, ur. 15 marca 1922 w Nazraniu, zm. 25 lutego 1999 tamże) – radziecki lotnik wojskowy, młodszy porucznik lotnictwa, Bohater Federacji Rosyjskiej (1995).

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Był Inguszem. Po ukończeniu szkoły przeniósł się do miasta Grozny, gdzie pracował w różnych przedsiębiorstwach i ukończył miejscowy aeroklub. Od 1940 służył w Armii Czerwonej, w 1943 ukończył wojskową lotniczą szkołę pilotów w Armawirze. Od kwietnia 1943 uczestniczył w wojnie z Niemcami, walczył w składzie 431 pułku lotnictwa myśliwskiego 315 Dywizji Lotnictwa Myśliwskiego na Froncie Briańskim i potem 2 Nadbałtyckim, pilotując samolot Jak-7B. W walce powietrznej 8 maja 1943 strącił samolot rozpoznawczy Focke-Wulf Fw 189 znany jako Rama, za co został odznaczony orderem. 12 lipca 1943 odniósł dwa zwycięstwa, strącając dwa myśliwce Focke-Wulf Fw 190. 25 stycznia 1944 w okolicach stacji kolejowej Majewo w rejonie nowosokoliczeskim w obwodzie pskowskim wykonał swój ostatni lot bojowy, podczas którego został zestrzelony i ranny, po czym dostał się do niewoli. Uznany za poległego, został przedstawiony do pośmiertnego odznaczenia Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy za wykonanie 69 lotów bojowych, stoczenie 16 walk powietrznych i strącenie osobiście trzech samolotów wroga[1]. Przebywał w niemieckim obozie jenieckim w Łodzi i później w czeskich Sudetach. Dwukrotnie podejmował nieudaną próbę ucieczki, za co został ciężko pobity. 8 maja 1945 obóz, w którym przebywał, został wyzwolony przez Armię Czerwoną. Po przejściu weryfikacji w czerwcu 1945 powrócił do swojego pułku jako dowódca klucza, jednak w styczniu 1946 został zwolniony z armii i następnie deportowany tak jak inni Ingusze do obwodu akmolińskiego, skąd wrócił w 1957. Po powrocie z deportacji mieszkał w Nazraniu.

Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

I medale.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]