Nash-Healey
 1951 Nash-Healey | |
| Producent | |
|---|---|
| Okres produkcji |
1951−1954 |
| Miejsce produkcji | |
| Dane techniczne | |
| Segment | |
| Typy nadwozia | |
| Silniki |
R6 3,8 l, 125 KM |
| Skrzynia biegów |
3-biegowa manualna |
| Napęd | |
| Długość |
4338 mm |
| Szerokość |
1626 mm |
| Wysokość |
1237 mm |
| Rozstaw osi |
2591 mm |
| Masa własna |
1179 kg[1] |
| Liczba miejsc |
2 |
| Dane dodatkowe | |
| Konkurencja | |
Nash-Healey − luksusowy samochód sportowy produkowany przez amerykańskie przedsiębiorstwo Nash Motors we współpracy z brytyjskim Donald Healey Motor Company w latach 1951–1954.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Nash-Healey został wprowadzony do sprzedaży w lutym 1951 roku[2]. Samochód powstał na skutek nawiązanej współpracy między amerykańskim przedsiębiorstwem Nash Motors a brytyjskim kierowcą sportowym i konstruktorem Donaldem Healeyem, która wynikła ze spotkania Healeya na statku z prezesem Nash Motors Georgem Masonem[1]. Miał on pełnić rolę luksusowego samochodu sportowego budującego wizerunek marki Nash (ang. halo car). Był on zarazem pierwszym amerykańskim samochodem sportowym produkowanym w większej liczbie przez dużego producenta od lat 20. XX wieku[1]. Powstawał przez połączenie silnika i układu napędowego Nash z brytyjskim podwoziem i nadwoziem, stylizowanym w sposób typowy dla samochodów Nash[3]. W pierwszym roku produkcji miał owalną atrapę chłodnicy z pionowymi żebrami, podobną do wprowadzonej w tym roku w większych modelach tej marki Ambasador i Statesman[3]. Pośrodku atrapy był medalion fabryczny Nasha[3].
Samochód miał nadwozie typowego sportowego niskiego dwudrzwiowego dwumiejscowego roadstera, z reflektorami na przedłużeniu błotników, których górna linia opadała lekko w kierunku drzwi, a następnie wznosiła się nad tylnymi kołami, schodząc w dół w opływowy sposób[3]. Maska nad silnikiem z przodu była wyraźnie wyodrębniona optycznie od błotników, a na jej szczycie znajdował się chwyt powietrza[3]. Nadwozie było wykonane z aluminium[1]. Kanapa o szerokości 135 cm i deska przyrządów były luksusowo wykończone angielską skórą[1]. Samochód wyposażony był w rozkładany dach z tkaniny, szyby boczne z tworzywa chowane były w drzwi[1].
Samochód był napędzany przez 6-cylindrowy rzędowy silnik dolnozaworowy o pojemności 3,8 l (234,8 cala sześciennego)[3]. Silnik ten był dzielony z modelem Ambassador, lecz dzięki nowej głowicy z wyższym stopniem sprężania 8,1:1 rozwijał większą moc brutto 125 KM[1]. Wyposażono go w dwa brytyjskie gaźniki S.U[1]. Napęd przenoszony był na tylną oś poprzez trzybiegową skrzynię mechaniczną, za dopłatą dostępny był nadbieg[2]. Koła miały rozmiar 6,40×15[2]. Prędkość maksymalna wynosiła około 201 km/h (125 mph)[1].
W pierwszym roku samochód kosztował od 4063 dolarów, a wyprodukowano ich 104[4]. Był najdroższym modelem marki, w cenie porównywalnej np. do luksusowego sedana Cadillac Series 60[5].
.jpg)
W 1952 roku samochód został przestylizowany przez włoskie studio Pininfarina, otrzymując przede wszystkim inny pas przedni, z reflektorami umieszczonymi wewnątrz owalnej atrapy chłodnicy, która oprócz tego składała się z dwóch poziomych grubych poprzeczek i medalionu marki[6]. Z tyłu na błotnikach pojawiły się niewielkie płetwy[6]. Jako opcja pojawił się nowy silnik LeMans Dual Jetfire, również 6-cylindrowy dolnozaworowy, o pojemności 4,1 l (252,6 cal³) i mocy 140 KM[6]. Z powodu skomplikowanej logistyki związanej z transatlantyckim procesem produkcji, cena bazowa wzrosła do 5868 dolarów, a wyprodukowano ich w tym roku 150[7].
W 1953 roku pojawił się dodatkowo model hardtop coupé Nash-Healey Le Mans[8]. Dopiero w tym roku pojawiła się dla niego amerykańska konkurencja w postaci znacznie tańszego (3513 dolarów) Chevroleta Corvette[9].
Nash-Healey produkowany był do 1954 roku[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i Nash builds a sports car. „Popular Mechanics Magazine”. 95 (3), s. 107-109, marzec 1951. (ang.).
- ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 369.
- ↑ a b c d e f g Flory 2008 ↓, s. 368.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 372.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 326.
- ↑ a b c Flory 2008 ↓, s. 444-445.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 448.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 519.
- ↑ Flory 2008 ↓, s. 485.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- J. "Kelly" Flory: American Cars, 1946–1959: Every Model, Year by Year. McFarland & Company, 2008. ISBN 978-0-7864-3229-5. (ang.).