Niedźwiedzie Czuby
| Państwo | |
|---|---|
| Pasmo | |
| Wysokość |
2001 m n.p.m. |
Położenie na mapie Tatr  | |
Położenie na mapie Karpat  | |
 49°09′30,5″N 20°09′50,3″E/49,158472 20,163972
| |
Niedźwiedzie Czuby (słow. Velické hrby) – niewybitne skaliste turnie wznoszące się w głównej grani Granatów Wielickich (Velické Granáty) w słowackich Tatrach Wysokich[1]. Jest to ostatni odcinek grani, w której wznoszą się Granackie Turnie (Granátové veže), biegnącej tutaj w kierunku północ–południe[2]. Kolejną turnią w grani jest Wielicka Kopa, oddzielona od Niedźwiedzich Czub szeroką i płytką Niedźwiedzią Przełęczą. Od przełęczy tej na południe wyróżnia się następujące obiekty:
- Zadnia Niedźwiedzia Czuba (Zadný Velický hrb, 2001 m[2]),
- Zadnia Niedźwiedzia Szczerbina (Zadná Velická štrbina),
- Pośrednia Niedźwiedzia Czuba (Prostredný Velický hrb),
- Pośrednia Niedźwiedzia Szczerbina (Prostredná Velická štrbina),
- Skrajna Niedźwiedzia Czuba (Predný Velický hrb),
- Skrajna Niedźwiedzia Szczerbina (Predná Velická štrbina),
- Mała Niedźwiedzia Czuba (Malý Velický hrb)[1].
Zadnia Niedźwiedzia Czuba wysyła na zachód grzędę, w której położone są Niżni Wielicki Przechód (pierwsza od dołu z licznych przełęczy Granackiej Ławki) i Mała Wielicka Strażnica, kończąca się urwiskiem ponad Doliną Wielicką[1]. Tuż ponad Magistralą Tatrzańską wznosi się jeszcze Niedźwiedzia Kopka[2].
Poniżej grani Niedźwiedzich Czub ciągnie się początkowy odcinek Granackiej Ławki – ciągu zachodów i półek oddzielających Granackie Turnie od niższych Granackich Baszt. Na południu grań opada łagodnie aż do Magistrali Tatrzańskiej. Stoki grzbietu są zróżnicowane: wschodnie, opadające do Niedźwiedziego Żlebu[2], są stosunkowo łagodne. W wyższych partiach pokryte są kosodrzewiną, w niższych są trawiasto-piarżyste. Z kolei stoki zachodnie są dość strome i opadają skalistymi ścianami do Granackiej Ławki[1].
Nazwy Niedźwiedzich Czub, Niedźwiedziej Przełęczy i Niedźwiedziego Żlebu związane są z tym, że okolice te bywają odwiedzane przez niedźwiedzie[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e Witold Henryk Paryski: Tatry Wysokie. Przewodnik taternicki. Część XIII. Litworowy Szczyt – Staroleśna Szczerbina. Warszawa: Sport i Turystyka, 1967, s. 250–253.
- ↑ a b c d Jarosław Januszewski, Grzegorz Głazek, Witold Fedorowicz-Jackowski: Tatry i Podtatrze, atlas satelitarny 1:15 000. Warszawa: GEOSYSTEMS Polska Sp. z o.o., 2005, s. 141. ISBN 83-909352-2-8.