Nocołazik
| Ningaui | |||
| M. Archer, 1975[1] | |||
 Przedstawiciel rodzaju – nocołazik czerwonolicy (N. yvonnae) | |||
| Systematyka | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Typ | |||
| Podtyp | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Podrodzina | |||
| Rodzaj |
nocołazik | ||
| Typ nomenklatoryczny | |||
|
Ningaui timealeyi M. Archer, 1975 | |||
| Gatunki | |||
| |||
Nocołazik[2] (Ningaui) – rodzaj ssaków z podrodziny grubogoników (Sminthopsinae) w obrębie rodziny niełazowatych (Dasyuridae).
Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj obejmuje gatunki występujące na suchych terenach Australii[3][4][5].
Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]
Długość ciała (bez ogona) 4,8–8,1 cm, długość ogona 5,3–9,5 cm; masa ciała 3,5–14 g; samce są większe i cięższe od samic[4][6]. Prowadzą nocny tryb życia. Żywią się bezkręgowcami.
Systematyka[edytuj | edytuj kod]
Rodzaj zdefiniował w 1975 roku australijski paleontolog Michael Archer na łamach Memoirs of the Queensland Museum[1]. Jako gatunek typowy Archer wyznaczył nocołazika małego (N. timealeyi).
Etymologia[edytuj | edytuj kod]
Ningaui: aborygeńska nazwa Ningaui nadana maleńkim, mitologicznym istotom, które są owłosione, mają krótkie stopy i wychodzą tylko w nocy na polowanie, zaś upolowaną zdobycz spożywają na surowo; aluzja do bardzo małych rozmiarów, owłosienia, krótkich stóp (w porównaniu do pokrewnych grubogoników (Sminthopsis)) i nocnych nawyków nocołazików[7].
Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]
Do rodzaju należą następujące gatunki[8][3][2]:
- Ningaui ridei M. Archer, 1975 – nocołazik szary
- Ningaui yvonnae Kitchener, Stoddart & Henry, 1983 – nocołazik czerwonolicy
- Ningaui timealeyi M. Archer, 1975 – nocołazik mały
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Archer 1975 ↓, s. 239.
- ↑ a b Nazwy polskie za: W. Cichocki, A. Ważna, J. Cichocki, E. Rajska-Jurgiel, A. Jasiński & W. Bogdanowicz: Polskie nazewnictwo ssaków świata. Warszawa: Muzeum i Instytut Zoologii PAN, 2015, s. 8. ISBN 978-83-88147-15-9. (pol. • ang.).
- ↑ a b C.J. Burgin, D.E. Wilson, R.A. Mittermeier, A.B. Rylands, T.E. Lacher & W. Sechrest: Illustrated Checklist of the Mammals of the World. Cz. 1: Monotremata to Rodentia. Barcelona: Lynx Edicions, 2020, s. 68. ISBN 978-84-16728-34-3. (ang.).
- ↑ a b A. Baker: Family Dasyuridae (Carnivorous Marsupials). W: D.E. Wilson & R.A. Mittermeier (redaktorzy): Handbook of the Mammals of the World. Cz. 5: Monotremes and Marsupials. Barcelona: Lynx Edicions, 2015, s. 330–332. ISBN 978-84-96553-99-6. (ang.).
- ↑ D.E. Wilson & D.M. Reeder (redaktorzy): Genus Ningaui. [w:] Mammal Species of the World. A Taxonomic and Geographic Reference (Wyd. 3) [on-line]. Johns Hopkins University Press, 2005. [dostęp 2020-10-24].
- ↑ Class Mammalia. W: Lynx Nature Books (A. Monadjem (przedmowa) & C.J. Burgin (wstęp)): All the Mammals of the World. Barcelona: Lynx Edicions, 2023, s. 47. ISBN 978-84-16728-66-4. (ang.).
- ↑ Archer 1975 ↓, s. 243.
- ↑ N. Upham, C. Burgin, J. Widness, M. Becker, C. Parker, S. Liphardt, I. Rochon & D. Huckaby: Treeview of Mammalian Taxonomy Hierarchy. [w:] ASM Mammal Diversity Database (Version 1.11) [on-line]. American Society of Mammalogists. [dostęp 2023-07-27]. (ang.).
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- M. Archer. Ningaui, a new genus of tiny dasyurids (Marsupialia) and two new species, N. timealeyi and N. ridei from arid Western Australia. „Memoirs of the Queensland Museum”. 17 (2), s. 237–249, 1975. (ang.).