Oblężenie Lwowa (1655)
| Wojna polsko-rosyjska (1654–1667) | |||
| Czas |
25 września – 8 listopada 1655 | ||
|---|---|---|---|
| Miejsce | |||
| Terytorium | |||
| Wynik |
po wpłaceniu okupu Rosjanie i Kozacy odstąpili od oblężenia | ||
| Strony konfliktu | |||
| |||
| Dowódcy | |||
| |||
Położenie na mapie Lwowa  | |||
Położenie na mapie Ukrainy  | |||
Położenie na mapie obwodu lwowskiego  | |||
 49°50′30,8″N 24°01′53,4″E/49,841889 24,031500
| |||
Oblężenie Lwowa miało miejsce pomiędzy 25 września a 8 listopada 1655 podczas wspólnej kampanii wojsk kozacko-moskiewskich przeprowadzonej na Ukrainie w drugiej połowie 1655[1]. Wojskami kozackimi dowodził Bohdan Chmielnicki a rosyjskimi Wasyl Buturlin. W mieście znajdował się tylko niewielki garnizon zaciężnych wojsk królewskich. Główne siły pod dowództwem hetmana Stanisława Potockiego wycofały się w kierunku Gródka. Do obrony murów miejskich zaangażowane zostało mieszczaństwo. Największą zasługę w obronie miasta przed wojskami kozacko-moskiewskimi przypisuje się generałowi artylerii, Krzysztofowi Grodzickiemu, który pełnił funkcję gubernatora fortecy[2]. Chmielnicki po spaleniu przedmieścia zadowolił się, okupem i odstąpił od oblężenia. Jednocześnie mieszczanie lwowscy odmówili wydania swoich żydowskich współmieszkańców na żądanie oblegających miasto wojsk, które uzależniały od tego odstąpienie od zaatakowania miasta[3].