Opátka

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Opátka
Ilustracja
Opátka zimą (2010 r.)
Kontynent

Europa

Państwo

 Słowacja

Kraj

 koszycki

Potok
Długość 7,6 km
Źródło
Miejsce południowo-wschodnie stoki szczytu Okrúhla
Wysokość

ok. 930 m n.p.m.

Współrzędne

48°46′16″N 21°01′14″E/48,771111 21,020556

Ujście
Recypient zbiornik zaporowy Ružín
Wysokość

ok. 327 m n.p.m.

Współrzędne

48°49′36″N 21°04′03″E/48,826667 21,067500

Położenie na mapie kraju koszyckiego
Mapa konturowa kraju koszyckiego, blisko centrum na lewo u góry znajduje się punkt z opisem „źródło”, natomiast blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „ujście”
Położenie na mapie Słowacji
Mapa konturowa Słowacji, blisko centrum na prawo znajduje się punkt z opisem „źródło”, powyżej na prawo znajduje się również punkt z opisem „ujście”

Opátka – duży potok w dorzeczu Hornadu we wschodniej Słowacji. Cały tok na terenie Rudaw Słowackich, w granicach powiatu Koszyce-okolice. Długość 7,6 km. Źródła na wysokości ok. 930 m n.p.m. na południowo-wschodnich stokach szczytu Okrúhla (1088 m n.p.m.) w Górach Wołowskich, w miejscu, w którym jej masyw wrasta w główny grzbiet Pasma Kojszowskiej Hali.

Tok źródłowy spływa początkowo w kierunku wschodnim, a następnie północno-wschodnim, głęboką, zalesioną doliną aż do pierwszych zabudowań wsi Opátka. Odtąd przybiera kierunek generalnie północny. Płynie dalej wąską doliną, którą biegnie droga do wspomnianej wsi, przybierając szereg dopływów, m.in. lewobrzeżne Zlámaný potok (spod przełęczy pod Súchym vrchom), Viničkový potok (spod przełęczy pod Krížym hrbom) i Zlatník (spod przełęczy Zemičky) oraz prawobrzeżny Košarisko (spod szczytu Predné holisko), po czym na wysokości 327 m n.p.m. uchodzi do długiej, wąskiej zatoki zbiornika zaporowego Ružín.

Pierwotnie, przed wybudowaniem zbiornika Ružín, uchodził ok. 1 km dalej do potoku Belá (jako jego lewobrzeżny dopływ).

Dolina źródłowego toku Opátki wąska, kręta, głęboko wcięta między grzbiety pasma Kojszowskiej Hali, nosi miejscową nazwę Romanová. W XVIII i XIX w. funkcjonowały w niej niewielkie huty miedzi. Do dziś czytelna jest w dolinie droga (słow. banská cesta), wiodąca przez przełęcz w głównym grzbiecie gór (Idčianske sedlo) do położonej po jej drugiej stronie miejscowości Zlatá Idka, skąd wożono rudę miedzi do hut.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Ďurček Jozef a kolektív: Slovenské rudohorie. Volovské vrchy a Čierna hora. Turistický sprievodca ČSSR č. 30, wyd. Šport, slovenské telovýchovné vydavateľstvo, Bratislava 1988;
  • Volovské vrchy - Košice, Turistická mapa 1:50 000, 3 wydanie, wyd. VKÚ Harmanec 2005, ISBN 80-8042-317-2;.