Ostatnia Partia
Ostatnia Partia (łot. Pēdējā partija[1], PP) – łotewskie ugrupowanie polityczne powstałe w 2010.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Idea powołania do życia nowej partii zrodziła się w gronie osób zniechęconych dotychczasowym życiem publicznym na Łotwie, którzy postanowili je zademonstrować w formie happeningu powołując do życia nowe ugrupowanie. Partia powstała 6 lipca 2010 w ryskim klubie muzycznym "Nabaklab". Zebranie założycielskie, w którym uczestniczyło ponad 200 osób, prowadził Roberts Gobziņš, który w 1993 startował w wyborach do Sejmu z ramienia Szczęścia Łotwy (łot. Latvijas laime), zaś na przewodniczącego Ostatniej Partii wybrany został Gints Knoks. W skład władz ugrupowania weszły Natālija Baškirova i Zanda Slava. Na zebraniu założycielskim uchwalono statut i program. W klubie zjawili się liderzy Stowarzyszenia na rzecz Innej Polityki Aigars Štokenbergs, Artis Pabriks i Gatis Kokins, którzy przynieśli ze sobą czerwone goździki i białe mieczyki. Pojawił się również Pēteris Viņķelis ze Związku Obywatelskiego, który jednak zadeklarował, że przybył wyłączenie celem konsumpcji piwa.
Program[edytuj | edytuj kod]
Partia jest ostatnim ugrupowaniem (57) zarejestrowanym przez Urząd Rejestracji Przedsiębiorstw Republiki Łotewskiej[2]. Podkreśla, że ważniejsze niż uzyskanie poselskich mandatów jest dla niej sprowokowanie publicznej debaty na temat przyszłości kraju. Opowiada się za wzmocnieniem dialogu między władzą a społeczeństwem, wprowadzeniem elementów demokracji bezpośredniej, w tym referendów, elektronicznego głosowania, likwidacją reklamy przedwyborczej, wprowadzeniem kar za nieuczestniczenie w głosowaniach oraz możliwością głosowania w zastępstwie za niepełnoletnich. Zapowiada odbieranie mandatu posłom, którzy prowadzą samochód w stanie nietrzeźwości oraz pod wpływem narkotyków.
Partia występuje na rzecz równouprawnienia Rosjan i Łotyszy, kobiet i mężczyzn, młodzieży i emerytów, heteroseksualistów i homoseksualistów, wierzących i niewierzących, mieszkańców Rygi oraz prowincji. Opowiada się za prowadzeniem polityki prorodzinnej przez państwo, w tym korzystnym dla rodzin systemem podatkowym. System podatkowy ma również sprzyjać solidarności społecznej. Jest zwolenniczką społecznej dyskusji na temat eutanazji oraz zastępczym macierzyństwie.
Opowiada się za "prawem do szczęścia" i "prawem do zdrowia". Zapowiada podwyższenie indeksu szczęścia na Łotwie z 36,7 do 60. Na tenże indeks w rozumieniu partyjnym składa się: zadowolenie z życia, długość życia oraz czynniki ekologiczne. Za priorytet w konstruowaniu budżetu uznaje bezpłatną i dobrą oświatę, działania na rzecz rozwoju nauki i przemysłu, zdrowie dzieci oraz zapewnienie godziwej starości emerytom.
Partia posługuje się na swych stronach językiem łotewskim i rosyjskim, niektóre artykuły publikowane są również w dialekcie łatgalskim[3]. Jako jedyne ugrupowanie używa na swych stronach elementów języka liwskiego. Mottem ugrupowania pozostaje fraza "Nie wiem. Nie jestem zdecydowany"[4], która odwołuje się do powszechnej w łotewskim społeczeństwie apatii, niezdecydowania i zobojętnienia wobec spraw publicznych. W gronie niezdecydowanych partia upatruje szans na powiększenie elektoratu.
Udział w wyborach 2010[edytuj | edytuj kod]
W wyborach z 2 października 2010 partia wystawiła 38 kandydatów[5]. Zapowiedziała, że jeśli przekroczy 2%-owy próg uprawniający do uzyskania dotacji państwowych, przekaże pieniądze na rzecz Fundacji Szpitala Dziecięcego. Poparcie dla ugrupowania wahało się w granicach 1-2%[6]. Według socjologa i dyrektora firmy SKDS Arnisa Kaktiņša partia miała duże szanse na przekroczenia progu wyborczego, w związku z powszechnym brakiem zaufania do klasy politycznej. Ostatecznie w wyborach do Sejmu X kadencji w 2010 uzyskała 0,88% głosów i nie przekroczyła bariery uprawniającej do udziału w podziale mandatów[7].
Kandydatem na premiera pozostawał Niedźwiedź Szczęścia (łot. Laimes Lācis, ur. 1923) będący bohaterem sztuki Andrejsa Upītsa, znany z kreskówek z okresu radzieckiego. Była to kpina z praktyki wystawiania kandydatów na premiera przez ugrupowania, które nie mają najmniejszych szans na uzyskanie szerszego poparcia w wyborach[8].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Ugrupowanie używa również na swojej stronie Internetowej nazwy w języku łatgalskim – Рādejuo parteja, rosyjskim – Последняя партия i liwskim: Perri Partij
- ↑ Politiskās partijas un to apvienības, ur.gov.lv [dostęp: 26 września 2010] (łot.)
- ↑ Seņtebra 5 d. Pādejuos partejis deputata kaņdidats Aņss Ataols Bierzeņš beja Daugpilī. pedejapartija.lv. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-14)]., pedejapartija.lv [dostęp: 26 września 2010] (łot.)
- ↑ Äb tīeda. Äb ūo ulzõ molton (język liwski), Nezinu. Neesmu izlēmis (język łotewski), Nazynu. Naasu sasprīds (język łatgalski), Не знаю. Не решил (język rosyjski)
- ↑ Kandidāti. pedejapartija.lv. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-25)]. (łot.)
- ↑ Mazinājies atbalsts partiju reitingu liderem, tvnet.lv z 23 sierpnia 2010 (łot.)
- ↑ Centralna Komisja Wyborcza – Wybory 2010. web.cvk.lv. [zarchiwizowane z tego adresu (2015-06-02)]. (łot.)
- ↑ Pēdējā partija premjera amata kandidātam izvirza Laimes lāci. apollo.lv. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-09-25)]., apollo.lv z 8 września 2010 (łot.)
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Ināra Egle, FOTO: Dzerot alu, nodibina Pēdējo partiju, diena.lv z 6 lipca 2010 [dostęp: 26 września 2010] (łot.)
- Loģiski politisks traktāts – program wyborczy PP (łot.)
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Oficjalna strona Niedźwiedzia Szczęścia – kandydata na urząd premiera w wyborach 2010. premjers.lv. [zarchiwizowane z tego adresu (2010-10-10)]. (łot.)