Park Regionalny Queyras
Park Regionalny Queyras (fr. Parc naturel régional du Queyras) – park we francuskim departamencie Alp Wysokich, w regionie Prowansji-Alp-Lazurowego Wybrzeża.
Położenie[edytuj | edytuj kod]
Park Regionalny Queyras znajduje się pomiędzy północno-południową granicą włoską i regionem Piemont. Równoregle od zachodu występuje dolina rzeki Durance. Niedaleko Parku Regionalnego Queyras, na północnym zachodzie jest miasto Briançon, a od strony północnej Sestriere[1].
Historia[edytuj | edytuj kod]
Park Regionalny Queyras powstał 31 stycznia 1977 i zajmuje obszar 65 000 hektarów[1]. Zarząd parku znajduje się w Arvieux. Dziesięć gmin, w tym 2 500 mieszkańców tworzy Park Regionalny Queyras.
Dziesięć gmin, tworzących Park Regionalny Queyras:
| Nazwa gminy |
|---|
| Abriès |
| Aiguilles |
| Arvieux |
| Château-Ville-Vieille |
| Ceillac |
| Eygliers |
| Guillestre |
| Molines-en-Queyras |
| Ristolas |
| Saint-Véran |
Krajobraz[2][edytuj | edytuj kod]
Park Regionalny Queyras jest obszarem górskim. Głównym tokiem wodnym regionu Queyras jest rzeka Guil, która w Guillestre osiąga dolinę rzeczną Durance na wysokości 900 metrów, do której ostatecznie wpada. Podążając rzeką w kierunku północnym napotkamy wąwozy: Combe du Queyras i Gorges du Guil, które ciągną się aż do Château-Ville-Vieille. Odległość pomiędzy wynosi 1 400 metrów. Od miasta Château-Ville-Vieille prowadzą większe doliny na północ i na południe.
Po stronie wschodniej znajdują się Alpy Kotyjskie, za granicą francuską, we Włoszech leży szczyt Monte Viso, który ma 3841 metrów (12,592 stóp)[3]. Na obszarze Parku Regionalnego Queyras znajduje się też strefa ochronna (fr. Réserve Naturelle Ristolas Mont-Viso). Mniejsze pasma górskie na północy i południu osiągają ponad 3 000 metrów.
Oprócz podstawowych tras przez doliny są też jeszcze dwa inne dojścia do parku, przez przełęcze. Pierwsze przez Col d’Izoard do Briançon, a drugie przez Col Agnel do Valle Varaita.
Fauna i Flora[2][edytuj | edytuj kod]
Łagodne okresy odpowiednie dla rozwoju roślin są tak zmniejszone przez fakt, że wiele gatunków rzadko jest w stanie wyprodukować nasiona. Najlepiej do temperatur, panujących w Parku Regionalnym Queyras dopasowała się szarotka. Ponieważ większa część rośliny jest biała i całkowicie owłosiona, i to chroni ją przed zimnem. Trawiaste zbocza i modrzewie stanowią dla kozic, koziorożców i muflonów śródziemnomorskich przestrzeń życiową. Plan odstrzału w każdej osadzie określa liczbę zwierząt, na które można polować jesienią, aby uregulować populację. Także biotop jest domem dla dużej ilości świstaków, które mimo to żyją w ubogich warunkach, w swoim śnie zimowym do końca marca, później w dużych stadach. Przez to coraz częściej stają się łupem orła przedniego.
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Strona oficjalna (fr.)
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b france-voyage.com, Queyras Regional Nature Park (ang.)
- ↑ a b Parc naturel régional du Queyras. pnr-queyras.fr. [dostęp 2018-05-11]. (fr.).
- ↑ Queyras Regional Park. alpbase.com. [dostęp 2018-05-11]. (ang.).