Peter Ulrich
| |
| Data i miejsce urodzenia |
1958 |
|---|---|
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Aktywność |
od 1982 |
| Powiązania | |
Peter Ulrich (ur. 1958 w Perivale (London Borough of Ealing)[1]) – brytyjski perkusista, multiinstrumentalista i kompozytor. Najbardziej znany ze współpracy z zespołem Dead Can Dance (1983–1990, 1995).
Życiorys i twórczość[edytuj | edytuj kod]
Lata 60. i 70.[edytuj | edytuj kod]
Peter Ulrich urodził się w 1958 roku w Perivale, w zachodniej części Londynu. Uczęszczał przez kilka lat do szkoły fortepianowej ale nigdy nie wykazywał szczególnej zdolności do nauki muzyki w szkole. Przełom nastąpił, kiedy miał około 10 lat – dostał wówczas od dziadków, którzy wrócili z wakacji w Ameryce Południowej, parę bongosów. Zainteresował się wówczas afrykańską muzyką perkusyjną, a także nauczył się grać na perkusji. Opanował również podstawowe zasady gry na gitarze akustycznej[1]. Jako nastolatek słuchał nagrań takich wykonawców jak: The Beatles, The Rolling Stones, The Who, Bob Dylan, Elvis Presley oraz artystów Tamla Motown i innych. Dzięki rodzicom, którzy namiętnie słuchali radia, zetknął się z muzyką poważną. W latach 70. poszerzył swoje zainteresowania o muzykę takich artystów jak: David Bowie, Deep Purple, Genesis (wyłącznie z Peterem Gabrielem), Pink Floyd, Nektar, Caravan i Man[2].
Lata 80.[edytuj | edytuj kod]
Po ukończeniu studiów i osiedleniu się we wschodnim Londynie w 1981 roku rozpoczął występy w jednym z lokalnych zespołów. W tym samym czasie odkrył Joy Division oraz muzykę spod znaku WOMAD. Pod koniec 1982 roku spotkał Brendana Perry’ego i Lisę Gerrard i po raz pierwszy usłyszał muzykę, którą oboje tworzyli jako Dead Can Dance. Zainteresowało go brzmienie i dynamika tej muzyki. Gdy Perry i Gerrard zaprosili go do zespołu, skorzystał z okazji[1]. Dołączył do zespołu w 1983 roku. Wziął udział w nagraniu EP-ki Garden of the Arcane Delights oraz albumu Within the Realm of a Dying Sun[3]. W zespole grał na instrumentach perkusyjnych i perkusji[1]. W 1986 roku skomponował i nagrał perkusyjny utwór „At First, And Then”, który Ivo Watts-Russell postanowił włączyć do drugiego albumu This Mortal Coil, Filigree & Shadow[4]. Współpracował również z Michaelem Brookiem i zespołem The Wolfgang Press grając na instrumentach perkusyjnych[3].
Lata 90.[edytuj | edytuj kod]
Zobowiązania rodzinne w związku z narodzinami drugiej córki w kwietniu 1991 roku sprawiły, iż musiał przerwać występy z Dead Can Dance[4]. Mimo to w 1995 roku został zaproszony do Irlandii, aby wziąć udział we wstępnej sesji nagraniowej albumu Spiritchaser, w trakcie której Brendan Perry zaoferował mu możliwość nagrania materiału dla jego solowego albumu w Quivvy Studio. Sesje te miały miejsce na początku roku 1997. Debiutancki album Ulricha, zatytułowany Pathways and Dawns, został wydany w sierpniu 1999 roku[1]. Wykazuje on wpływy muzyki średniowiecznej, etnicznej i ludowej, rozwinięte poprzez użycie instrumentów elektronicznych. Sześć spośród ośmiu utworów zaaranżował, nagrał i wyprodukował Brendan Perry[2].
XXI wiek[edytuj | edytuj kod]
Drugi solowy album artysty, Enter The Mysterium został wydany w marcu 2005 roku[1]. Jest on mroczny i tajemniczy, eksplorujący i wciągający, cechuje go bogate użycie instrumentów średniowiecznych, etnicznych i elektronicznych. Każda piosenka powstała jako opowiadanie w opowiadaniu. Motywy literackie Ulrich zaczerpnął z obszernej kolekcji bibliotecznej angielskiego astrologa Johna Dee. W utworze „Through These Eyes” po raz pierwszy udział wzięły obie córki artysty. Poza książkami Johna Dee inspiracji do nagrania albumu dostarczyła mu w 2001 roku Belinda Sykes, śpiewaczka i kompozytorka, profesor pieśni średniowiecznej oraz autorytet w dziedzinie muzyki arabskiej[2].
Na początku 2014 roku ukazał się trzeci album artysty, The Painted Caravan (firmowany jako Peter Ulrich Collaboration). Przy jego nagrywaniu wykorzystał on największy, jak dotąd, zestaw instrumentów perkusyjnych, w tym talerzy. Wśród bębnów znalazły się: darbuka, djembe, bongosy, tabla, talking drum, bęben Majów, chiński bęben drzewny i różne bębny obręczowe, które, w połączeniu z innymi instrumentami, nadały odrębne brzmienie każdemu z 12 utworów[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f The Mysterium. www.themysterium.info. [dostęp 2017-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-05-21)]. (ang.).
- ↑ a b c Lisa Tenzin-Dolma: Interview with Peter Ulrich. www.tenzindolma.co.uk. [dostęp 2017-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2018-09-02)]. (ang.).
- ↑ a b Heather Phares w: AllMusic: Peter Ulrich: Artist Biography by Heather Phares. www.allmusic.com. [dostęp 2017-10-09]. (ang.).
- ↑ a b Greg Beron: Peter Ulrich speaks out on Dead Can Dance. www.unitedhomeproducts.com. [dostęp 2017-10-09]. [zarchiwizowane z tego adresu (2016-03-16)]. (ang.).
- ↑ Peter Ulrich: Drummers: Peter Ulrich. www.moderndrummer.com. [dostęp 2017-10-09]. (ang.).
Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]
- Peter Ulrich na Discogs (ang.)