Pietro Domenico Paradies

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Pietro Domenico Paradies
Data i miejsce urodzenia

1707
Neapol

Pochodzenie

włoskie

Data i miejsce śmierci

25 sierpnia 1791
Wenecja

Gatunki

muzyka poważna

Zawód

kompozytor

Pietro Domenico Paradies, także Paradis[1][2] (ur. 1707 w Neapolu, zm. 25 sierpnia 1791 w Wenecji[1][2]) – włoski kompozytor.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Prawdopodobnie jego nauczycielem był Nicola Porpora[1][2]. W 1746 roku wyjechał do Londynu, gdzie uczył gry na klawesynie i komponował muzykę do oper pastiszowych wystawianych w King’s Theatre[1][2]. Do grona jego uczniów należeli m.in. kompozytor Thomas Linley (starszy) oraz śpiewaczka Gertrud Elisabeth Mara[1]. W 1754 roku wydrukował w Londynie cieszący się dużą popularnością zbiór 12 sonate di gravicembalo[1][2], wielokrotnie przedrukowywany później w Anglii i Francji[1]. Około 1770 roku przekazał większość swoich rękopisów Robertowi Fitzwilliamowi[1], obecnie znajdują się one w zbiorach Fitzwilliam Museum w Cambridge[2]. Pod koniec życia wrócił do Włoch[1][2].

Skomponował m.in. opery Alessandro in Persia (wyst. Lukka 1738), Fetonte (wyst. Londyn 1747) i La forza d’amore (wyst. Londyn 1751), 2 serenaty (Le muse in gara i Il decreto del fato, wyst. Wenecja 1740), uwertury orkiestrowe, 2 koncerty na klawesyn lub organy, a także kantaty[1][2]. Sonaty Paradiesa reprezentują styl galant, cenione były przez W.A. Mozarta, Muzio Clementiego i J.B. Cramera[1]. Jak twórca operowy nie odniósł większego sukcesu[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d e f g h i j k l Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 7. Część biograficzna n–pa. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 2002, s. 343. ISBN 978-83-224-0808-7.
  2. a b c d e f g h Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 4 Levy–Pisa. New York: Schirmer Books, 2001, s. 2712. ISBN 0-02-865529-X.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]