Podstawkodrzewek błękitnawy
| |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Klasa | |
| Rząd | |
| Rodzina |
incertae sedis |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
podstawkodrzewek błękitnawy |
| Nazwa systematyczna | |
| Basidiodendron caesiocinereum (Höhn. & Litsch.) Luck-Allen Can. J. Bot. 41: 1036 (1963) | |
Podstawkodrzewek błękitnawy (Basidiodendron caesiocinereum (Höhn. & Litsch.) Luck-Allen) – gatunek grzybów z rzędu uszakowców (Auriculariales)[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Incertae sedis, Auriculariales, Auriculariomycetidae, Agaricomycetes, Agaricomycotina, Basidiomycota, Fungi[1].
Po raz pierwszy zdiagnozowali go w 1908 r. Franz von Höhnel i Viktor Litschauer nadając mu nazwę Corticium caesicinereum. Obecną, uznaną przez Index Fungorum nazwę nadał mu Luck-Allen w 1963 r[1].
- Bourdotia caesiocinerea (Höhn. & Litsch.) Bourdot & Galzin ex S. Lundell 1954
- Bourdotia caesiocinerea (Höhn. & Litsch.) Bourdot & Galzin ex Pilát & Lindtner 1938
- Bourdotia caesiocinerea (Höhn. & Litsch.) Bourdot & Galzin ex S. Lundell 1954 var. caesiocinerea
- Bourdotia caesiocinerea var. trachyspora Bourdot & Galzin 1938
- Bourdotia cinerella Bourdot & Galzin 1920
- Bourdotia cinerella Bourdot & Galzin 1920 var. cinerella
- Corticium caesiocinereum Höhn. & Litsch. 1908
- Gloeocystidium caesiocinereum (Höhn. & Litsch.) Bourdot & Galzin 1913
- Sebacina caesiocinerea (Höhn. & Litsch.) D.P. Rogers 1935
Nazwę polską zaproponował w 2003 r. Władysław Wojewoda, wcześniej (w 1977 r.) używał nazwy suchodrzewek błękitnawy[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
Rozpostarty i całą powierzchnią przylegający do podłoża, bardzo cienki, woskowaty, o barwie od białej do jasnoszarej z niebieskim odcieniem. Początkowo w postaci drobnych plamek, które rozrastając się zlewają się z sobą tworząc owocnik zajmujący często duże powierzchnie. Obrzeże rozrzedzone, jaśniejsze[4].
- Cechy mikroskopowe
Strzępki o średnicy 3 μm. Podstawki owalne, o rozmiarach 12–21 × 6–8 μm, z 2,2 lub 4 sterygmami o długości 4,5–7 μm. Liczne gleocystydy z zawartością początkowo niemal hialinową, potem żółtawą. Mają rozmiary 15–45 × 4,5–6 μm i zmienny kształt. Czasami zakończone są białą żywiczną główką o średnicy 6–8 μm. Zarodniki kuliste, z krótko obciętą podstawą, hialinowe, bardzo drobno chropowate, o średnicy 5–9 μm, z jedną gutulą[5].
Występowanie[edytuj | edytuj kod]
Znane jest jego występowanie w Ameryce Północnej, Europie i Nowej Zelandii. W Europie jest szeroko rozprzestrzeniony – od Hiszpanii po północne wybrzeża Półwyspu Skandynawskiego, brak go w Anglii, Irlandii i Islandii[6]. W Polsce dość częsty[3].
Saprotrof. Występuje w lasach, rzadziej w parkach na martwym drewnie, czasami także na drewnie spaleniskowym. Rozwija się na mocno już spróchniałym drewnie, na pniakach, opadłych gałęziach i leżących na ziemi pniach drzew, zarówno liściastych, jak iglastych. W Polsce notowany na drewnie jodły, świerka, sosny i dębu[3].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2017-10-27] (ang.).
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2017-10-27] (ang.).
- ↑ a b c Władysław Wojewoda, Checklist of Polish Larger Basidiomycetes. Krytyczna lista wielkoowocnikowych grzybów podstawkowych Polski, Kraków: W. Szafer Institute of Botany, Polish Academy of Sciences, 2003, ISBN 83-89648-09-1
- ↑ Mycobank. ''Basidiodendron caesiocinereum'' [online] [dostęp 2017-10-29].
- ↑ Basee de donnes mykologique. ''Basidiodendron caesiocinereum'' [online] [dostęp 2017-10-29].
- ↑ Discover Life Maps [online] [dostęp 2017-10-29].