Globisporangium debaryanum
 Strzępki, lęgnie i plemnie Globisporangium debaryanum | |
| Systematyka | |
| Domena | |
|---|---|
| Królestwo | |
| Typ | |
| Gromada | |
| Rząd | |
| Rodzina | |
| Rodzaj | |
| Gatunek |
Globisporangium debaryanum |
| Nazwa systematyczna | |
| Globisporangium debaryanum (R. Hesse) Uzuhashi, Tojo & Kakish. Mycoscience 51(5): 361 (2010) | |
Globisporangium debaryanum (R. Hesse) Uzuhashi, Tojo & Kakish. – gatunek organizmów zaliczanych do lęgniowców[1].
Systematyka i nazewnictwo[edytuj | edytuj kod]
Pozycja w klasyfikacji według Index Fungorum: Globisporangium, Peronosporales, Peronosporidae, Peronosporea, Incertae sedis, Oomycota, Chromista[1].
Po raz pierwszy opisał go w 1874 r. Rudolph Hesse nadając mu nazwę Pythium debaryanum. W 2010 r. japońscy mykolodzy Shihomi Uzuhashi, Motoaki Tojo i Makoto Kakishima przenieśli go do rodzaju Globisporangium[1].
- Eupythium debaryanum (R. Hesse) Nieuwl. 1916
- Pythium debaryanum R. Hesse 1874
- Pythium debaryanum var. pelargonii Hans Braun 1925
- Pythium debaryanum var. viticola A.C. Jain 1951[2].
Cykl rozwojowy[edytuj | edytuj kod]
Endobiont żyjący wewnątrz tkanek roślin. Jego strzępki rozwijają się pomiędzy komórkami roślin, do wnętrza komórek zapuszcza tylko ssawki. Może rozwijać się tylko w środowisku wodnym. Rozmnaża się zarówno płciowo, jak i bezpłciowo. W wyniku rozmnażania płciowego wytwarza oospory o grubej ścianie komórkowej. Są one przetrwalnikami mogącymi w glebie, wodzie lub w tkankach roślinnych przetrwać dłuższy czas. W sprzyjających warunkach kiełkują, wypuszczając grzybnię. Na czubku niektórych strzępek tworzą się bezpłciowo zarodniki konidialne. Przy niskiej wilgotności środowiska konidia kiełkują w grzybnię, przy wystarczającej tworzą zarodnie. Wewnątrz zarodni powstają ruchome pływki, każda z dwoma wiciami za pomocą których pływają w wodzie. W kontakcie z rośliną tracą wici i kiełkują w grzybnię wnikającą do rośliny[3].
Znaczenie[edytuj | edytuj kod]
Organizm mikroskopijny będący pasożytem licznych gatunków roślin. W Polsce opisano jego występowanie m.in. na buraku, dalii, kapuście, komosie białej, komosie główkowatej, łubinie wąskolistnym, łubinie żółtym, mięcie pieprzowej, pomidorze, truskawce, trzcinie pospolitej[4]. Powoduje u nich niespecyficzne objawy chorobowe, zazwyczaj są to zgnilizny miękkie[3]. Wywołuje m.in. takie choroby jak zgorzel siewek.
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c Index Fungorum [online] [dostęp 2022-08-11].
- ↑ Species Fungorum [online] [dostęp 2022-08-11].
- ↑ a b Joanna Marcinkowska, Oznaczanie rodzajów grzybów sensu lato ważnych w fitopatologii, Warszawa: PWRiL, 2012, ISBN 978-83-09-01048-7.
- ↑ Wiesław Mułenko, Tomasz Majewski, Małgorzata Ruszkiewicz-Michalska, Wstępna lista grzybów mikroskopijnych Polski, Kraków: W. Szafer. Institute of Botany, PAN, 2008, ISBN 978-83-89648-75-4.