Różanecznik Williamsa

Różanecznik Williamsa
	Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	astropodobne
Rząd	wrzosowce
Rodzina	wrzosowate
Rodzaj	różanecznik
Gatunek	różanecznik Williamsa
	Nazwa systematyczna
	Rhododendron williamsianum Rehder & E.H. Wilson; Pl. Wilson. 1: 538 1913
	Multimedia w Wikimedia Commons

Różanecznik Williamsa (Rhododendron williamsianum) – gatunek krzewu, należący do rodziny wrzosowatych. Pochodzi z Chin, gdzie występuje jako dziki gatunek. W formie odmian uprawnych cechuje go łatwość do zawiązywania pąków kwiatowych i krzewienia się. łacińska nazwa gatunkowa została nadana na cześć angielskiego ogrodnika Johna Charlesa Williamsa.

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Pokrój: Gęsty, mocno rozgałęziony, poduszkowaty krzew, o średniej wysokości 1 metra.
Liście: Jajowate, zimozielone, zaokrąglone. Młode pąki i przyrosty liściowe mają czerwoną do jasnobrązowej barwy.
Kwiaty: W zależności od odmiany kolor kwiatu może być biały lub różowy. Kwiaty tego gatunku zakwitają jako jedne z pierwszych różaneczników, przez co są często uszkadzane przez mróz.

Uprawa[edytuj | edytuj kod]

Wymagania: W Polsce jest całkowicie mrozoodporny (strefy mrozoodporności 4-9).; Najlepiej rośnie w miejscach półcienistych, o stałej wilgotności podłoża. Podłoże powinno być żyzne, próchniczne, o kwaśnym odczynie (pH 4– 5). Takie podłoże można otrzymać poprzez dodanie do dobrej ziemi ogrodniczej kwaśnego torfu, zmielonej kory lub przegnitego igliwia. Źle toleruje silne wiatry (powodujące zwiększoną transpirację), dlatego powinien rosnąć na osłoniętym stanowisku. Doskonale prezentuje się na tle iglaków.
Sposób uprawy: Sadzi się go tylko wraz z bryłą korzeniową. W utrzymaniu wilgoci pomaga ściółkowanie podłoża. Łatwo można przesadzać nawet duże różaneczniki (oczywiście wraz z bryłą korzeniową), gdyż mają zwartą, niedużą bryłę korzeniową. Należy systematycznie nawozić od maja do sierpnia, ale niedużymi dawkami nawozów, gdyż jest wrażliwy na zasolenie gleby, lub stosować nawozy o przedłużonym działaniu. Koniecznie należy stosować nawozy kwaśne (siarczan amonu, siarczan potasu), a najlepiej specjalne mieszanki nawozów do rododendronów. Nie należy wapnować. Aby rośliny obficie kwitły w następnym roku, należy po przekwitnięciu ściąć całe kwiatostany, gdyż stają się nieładne, a ponadto wyczerpują nadmiernie roślinę. Roślina poza tym nie wymaga żadnego cięcia, należy tylko usuwać uschnięte liście i obumarłe pędy.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
↑ Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).
↑ Rhododendron williamsianum Rehder & E.H. Wilson. [w:] The Plant List (2013). Version 1.1. [on-line]. [dostęp 2014-02-14].

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Mieczysław Czekalski: Różaneczniki. Warszawa: PWRiL, 1983. 83-09-00758-2.
Andreas Bartels: Różaneczniki i Azalie. Weltbild Media, 2009. 978-83-7404-258-0142-7.
Piotr Muras: Różaneczniki i Azalie. Wydawnictwo Działkowiec, 2005.

[ruggiero-1] Michael A.M.A. Ruggiero Michael A.M.A. i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).

[apweb-2] Peter F.P.F. Stevens Peter F.P.F., Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2021-02-20] (ang.).

[3] Rhododendron williamsianum Rehder & E.H. Wilson. [w:] The Plant List (2013). Version 1.1. [on-line]. [dostęp 2014-02-14].

[1]

[2]

[3]