Rezerwat przyrody Brzęki przy Starej Gajówce

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Brzęki przy Starej Gajówce
Ilustracja
Widok od zachodu
rezerwat leśny
Państwo

 Polska

Województwo

 wielkopolskie

Mezoregion

Pojezierze Poznańskie

Data utworzenia

1959

Akt prawny

M.P. z 1959 r. nr 78, poz. 413

Powierzchnia

6,45 ha

Powierzchnia otuliny

10,89 ha

Plan Brzęki przy Starej Gajówce
Plan rezerwatu
Położenie na mapie gminy Kaźmierz
Mapa konturowa gminy Kaźmierz, po lewej nieco na dole znajduje się punkt z opisem „Brzęki przy Starej Gajówce”
Położenie na mapie Polski
Mapa konturowa Polski, po lewej znajduje się punkt z opisem „Brzęki przy Starej Gajówce”
Położenie na mapie województwa wielkopolskiego
Mapa konturowa województwa wielkopolskiego, po lewej znajduje się punkt z opisem „Brzęki przy Starej Gajówce”
Położenie na mapie powiatu szamotulskiego
Mapa konturowa powiatu szamotulskiego, na dole nieco na prawo znajduje się punkt z opisem „Brzęki przy Starej Gajówce”
Ziemia52°28′29″N 16°29′42″E/52,474722 16,495000
Multimedia w Wikimedia Commons

Brzęki przy Starej Gajówce – leśny rezerwat przyrody położony w gminie Kaźmierz w powiecie poznańskim, w województwie wielkopolskim, w kompleksie Las Bytyński na południe od wsi Bytyń[1].

Charakterystyka[edytuj | edytuj kod]

Rezerwat utworzono w 1959 roku na obszarze 5,96 ha[2]. Obecnie zajmuje powierzchnię 6,45 ha[3][4]. Wokół rezerwatu utworzono otulinę o powierzchni 10,89 ha[4]. Ochroną objęto obszar lasu liściastego z okazami jarzębu brekinii (Sorbus torminalis), inaczej nazywanego brzękiem[1]. Drzewostan jest w większości dwupiętrowy, z udziałem sosny, modrzewia, dębu, brzozy i grabu w wieku 60–140 lat. W rezerwacie rośnie 37 egzemplarzy jarzębu brekinii, z których część ma wymiary pomnikowe (wysokość ponad 20 metrów). Na terenie rezerwatu odbywa się naturalny proces odnawiania brekinii[5].

Nieopodal znajdują się zbiorowe mogiły Polaków rozstrzeliwanych tu przez Niemców w czasie okupacji niemieckiej[6].

Zobacz też[edytuj | edytuj kod]

W pobliżu znajdują się rezerwaty[1]:

Do wszystkich można dotrzeć z zielonego szlaku pieszego Bytyń – Duszniki[1].

Podstawa prawna[edytuj | edytuj kod]

  • Zarządzenie Ministra Leśnictwa i Przemysłu Drzewnego z dnia 2 lipca 1959 r. w sprawie uznania za rezerwat przyrody (M. P. z 1959 r. Nr 78)
  • Obwieszczenie Wojewody Wielkopolskiego z dn. 4.10.2001 r. w sprawie ogłoszenia wykazu rezerwatów przyrody utworzonych do dn. 31.12.1998 r.
  • Rozporządzenie Nr 52/2003 Wojewody Wielkopolskiego z dnia 25 września 2003 r. zmieniające rozporządzenie w sprawie uznania za rezerwat przyrody (Dz.Urz. Woj. Wlkp. z 2003 r. Nr 157, poz. 2949); zmieniające rozporządzenie Nr 37/2003 Wojewody Wielkopolskiego z dnia 28 lipca 2003 r. w sprawie rezerwatu przyrody (Dz. Urz.Woj.Wlkp. z 2003 r. Nr 134, poz. 2512)[3]
  • Zarządzenie Regionalnego Dyrektora Ochrony Środowiska w Poznaniu z dnia 6 czerwca 2018 r. w sprawie rezerwatu przyrody „Brzęki przy Starej Gajówce”

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b c d Jan Maj, Alicja Dziewulska: Mapa topograficzna Polski N-33-129/130: Poznań. Warszawa: Wojskowe Zakłady Kartograficzne, 1997. ISBN 83-7135-150-X.
  2. ↑ M.P. z 1959 r. nr 78, poz. 413
  3. ↑ a b Rejestr rezerwatów przyrody. Regionalna Dyrekcja Ochrony Środowiska w Poznaniu. [dostęp 2019-01-20].
  4. ↑ a b Rezerwat przyrody Brzęki przy Starej Gajówce. [w:] Centralny Rejestr Form Ochrony Przyrody [on-line]. Generalna Dyrekcja Ochrony Środowiska. [dostęp 2019-01-20].
  5. ↑ tablica informacyjna in situ
  6. ↑ Romuald Krygier: Ziemia szamotulska. Wyd. 1. Wydawnictwo Poznańskie, 1972, s. 57.
Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Rezerwat_przyrody_Brzęki_przy_Starej_Gajówce&oldid=57183707”