Roman Adam Staniewicz

Roman Adam Staniewicz
	; Roman Adam Staniewicz (1927–1929)
Data i miejsce urodzenia	25 lipca 1890 ; Tarnopol
Data i miejsce śmierci	5 lipca 1949 ; Praga
	Kierownik Konsulatu RP w Koszycach
Okres	od 1922; do 1925
Poprzednik	Jerzy Lechowski
Następca	Zygmunt Zawadowski
	Kierownik Konsulatu RP w Bratysławie
Okres	od 1925; do 1927
Następca	Zygmunt Merdinger
	Kierownik Konsulatu Generalnego RP w Królewcu
Okres	od 1927; do 1929
Poprzednik	Zygmunt Merdinger
Następca	Kazimierz Papée
	Konsul Generalny RP w Kurytybie
Okres	od 1932; do 1934
Poprzednik	Kazimierz Downarowicz
Następca	Czesław Kulikowski
	Konsul Generalny RP w Berlinie
Okres	od 1934; do 1936
Poprzednik	Wacław Gawroński
Następca	Adam Kruczkiewicz
	'Charge d'affaires RP w Czechosłowacji
Okres	od 1947; do 1948
Poprzednik	Stefan Wierbłowski
Następca	Józef Olszewski
	Odznaczenia

Roman Adam Staniewicz (ur. 25 lipca 1890 w Tarnopolu, zm. 5 lipca 1949 w Pradze)^[1] – doktor praw, urzędnik konsularny.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Uzyskał tytuł naukowy doktora. Pełnił cały szereg funkcji w polskiej służbie zagranicznej, m.in. sekretarza konsularnego w Pradze (1919–1922)^[1], wicekonsula, kierownika urzędu w Koszycach (1922–1925), wicekonsula, kierownika konsulatu w Bratysławie (1925–1927), konsula/konsula generalnego, kier. urzędu w Królewcu (1927–1929), urzędnika w MSZ (1929–1932), konsula generalnego w Kurytybie (1932–1934), konsula generalnego w Berlinie (1934–1936), kiedy przeniesiono go w stan nieczynny. W 1939 mieszkał w Jarocinie.

W 1945 był współautorem szkicu propozycji dla rządu czechosłowackiego w sprawie rozgraniczenia terytoriów na Śląsku Cieszyńskim^[2], a następnie powierzono mu funkcję charge d'affaires RP w Pradze (1947–1948).

Zmarł 5 lipca 1949^[3] w Pradze, i tam 8 lipca 1949 został pochowany^[4].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Krzyż Komandorski Orderu Odrodzenia Polski (pośmiertnie, 6 września 1949)^[5]
Krzyż Kawalerski Orderu Odrodzenia Polski (9 listopada 1931)^[6]
Złoty Krzyż Zasługi (19 lipca 1946)^[7]
Krzyż Komandorski Orderu Krzyża Południa (Brazylia, 1933)^[8]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

↑ ^a ^b Małgorzata Szostakowska: Konsulaty polskie w Prusach Wschodnich w latach 1920–1939. Olsztyn: Pojezierze, 1990, s. 199.
↑ Marek Kazimierz Kamiński: Polsko-czechosłowackie stosunki polityczne przed konferencją trzech mocarstw w Poczdamie (maj-czerwiec 1945) cz. 1, Zeszyty Historyczne (nr 81–82), Instytut Literacki Paryż 1987.
↑ Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Stai-Stankiew » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2023-07-04] (pol.).
↑ Pogrzeb min. pełn. Romana Staniewicza. „Trybuna Ludu”. Nr 187 (201) Rok II, s. 2, 11 lipca 1949. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2023-07-04].
↑ M.P. z 1949 r. nr 67, poz. 871 „za zasługi położone w służbie państwowej”.
↑ M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w służbie państwowej”.
↑ M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za zasługi na polu ogólno-państwowej pracy”.
↑ Diário Oficial da União (DOU). 1934-10-26. [dostęp 2014-06-22]. (port.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Rocznik służby zagranicznej RP, MSZ Warszawa 1938.
Jerzy Bestry: Służba konsularna Drugiej Rzeczypospolitej w Czechosłowacji, Wydawnictwo Uniwersytetu Wrocławskiego 2005, 221 s., ISBN 83-229-2669-3.

[ms-1] Małgorzata Szostakowska: Konsulaty polskie w Prusach Wschodnich w latach 1920–1939. Olsztyn: Pojezierze, 1990, s. 199.

[2] Marek Kazimierz Kamiński: Polsko-czechosłowackie stosunki polityczne przed konferencją trzech mocarstw w Poczdamie (maj-czerwiec 1945) cz. 1, Zeszyty Historyczne (nr 81–82), Instytut Literacki Paryż 1987.

[3] Spis zmarłych. Nazwiska z zakresu Stai-Stankiew » Lista zmarłych « www.nekrologi-baza.pl [online] [dostęp 2023-07-04] (pol.).

[4] Pogrzeb min. pełn. Romana Staniewicza. „Trybuna Ludu”. Nr 187 (201) Rok II, s. 2, 11 lipca 1949. Warszawa: KC PZPR. [dostęp 2023-07-04].

[5] M.P. z 1949 r. nr 67, poz. 871 „za zasługi położone w służbie państwowej”.

[6] M.P. z 1931 r. nr 260, poz. 345 „za zasługi w służbie państwowej”.

[7] M.P. z 1947 r. nr 16, poz. 35 „za zasługi na polu ogólno-państwowej pracy”.

[8] Diário Oficial da União (DOU). 1934-10-26. [dostęp 2014-06-22]. (port.).

[1]

[2]

[3]

[4]

[5]

[6]

[7]

[8]