Ryhor Wasilewicz
| Data i miejsce urodzenia |
13 lutego 1955 |
|---|---|
| Prezes Sądu Konstytucyjnego Republiki Białorusi | |
| Okres |
od 1997 |
| Poprzednik | |
| Doktor nauk prawnych | |
| Alma Mater | |
|---|---|
| Doktorat |
1984 |
| Habilitacja |
1994 |
Ryhor Alaksiejewicz Wasilewicz (biał. Рыгор Аляксеевіч Васілевіч, ros. Григорий Алексеевич Василевич, Grigorij Aleksiejewicz Wasilewicz; ur. 13 lutego 1955 w Mińsku) – białoruski prawnik, prezes Sądu Konstytucyjnego Republiki Białorusi; doktor nauk prawnych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego); zwolennik prezydenta Alaksandra Łukaszenki.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 13 lutego 1995 roku w Mińsku w Białoruskiej SRR, ZSRR. W 1980 roku ukończył Białoruski Uniwersytet Państwowy, a od 1983 roku pracował na nim jako wykładowca. W 1984 roku uzyskał stopień kandydata nauk (odpowiednik polskiego stopnia doktora). Od 1986 roku pracował w sekretariacie Rady Najwyższej Białoruskiej SRR. W 1994 roku uzyskał stopień doktora nauk prawnych (odpowiednik polskiego stopnia doktora habilitowanego). W tym samym roku był członkiem Sądu Konstytucyjnego Republiki Białorusi. W czasie prac pierwszego składu Sądu w latach 1994–1996 wielokrotnie wykazywał rozbieżność poglądów z jego prezesem, Waleryjem Cichinią. Aktywnie wspierał prezydenta Alaksandra Łukaszenkę. Brał udział w opracowaniu projektu nowej konstytucji Białorusi, który został poddany pod referendum w listopadzie 1996 roku. W 1997 roku został prezesem Sądu Konstytucyjnego Republiki Białorusi[1]. Zasiada w redakcji czasopisma naukowego „Preliminary Investigation”[2].
Odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Zasłużony Prawnik Białorusi (1994)[1]
Udział w łamaniu praw człowieka[edytuj | edytuj kod]
2 lutego 2011 roku znalazł się na liście pracowników organów administracji Białorusi, którzy za udział w domniemanych fałszerstwach i łamaniu praw człowieka w czasie wyborów prezydenckich w 2010 roku otrzymali zakaz wjazdu na terytorium Unii Europejskiej[3]. Jak prokurator generalny Wasilewicz nadzorował postępowanie w sprawie wszystkich osób zatrzymanych po stłumieniu pokojowych demonstracji w dniu 19 grudnia 2010 r.[4].
Prace[edytuj | edytuj kod]
- Otwietstwiennost′ storon za priczinienije uszczerba. Mińsk: 1989. (ros.).
- Parłamient Riespubliki Biełaruś. Konstitucyonno-prawowoj aspiekt. Mińsk: 1995. (ros.).
- (z Taisiją Dounar i Iosifem Jucho): Historyja kanstytucyjnaha prawa Biełarusi. Mińsk: 2001. (biał.).
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kto… ↓, s. 277–278
- ↑ Официальный сайт научно-практического журнала "Предварительное расследование"
- ↑ Pouny spis 208 biełaruskich czynounikau, jakim zabaronieny ujezd u ES. Nasza Niwa, 2011-10-11 12:05. [dostęp 2011-10-11]. (biał.).
- ↑ L_2012285PL.01000101.xml [online], EUR-Lex [dostęp 2021-08-12].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Centrum Naukowo-Analityczne „Białoruska Perspektywa”: Kto jest kim w Białorusi. Białystok: Podlaski Instytut Wydawniczy, 2000, s. 313, seria: Biblioteka Centrum Edukacji Obywatelskiej Polska – Białoruś. ISBN 83-913780-0-4.