Seans spirytystyczny
Seans spirytystyczny (fr. séance) – spotkanie grupy osób, które za pomocą medium kontaktują się ze światem zmarłych i zjawiskami nadprzyrodzonymi, takimi jak duchy i demony. W kontekście etnologicznym termin ten jest również używany dla określenia podróży duszy w tradycyjnym społeczeństwie szamańskim[1].
Seanse spirytystyczne[edytuj | edytuj kod]
Za widoczne znaki kontaktów ze światem zmarłych uznaje się automatyczne pisanie oraz komunikację werbalną medium ze światem równoległym. Inne fizyczne manifestacje kontaktu to materializacja przedmiotów poprzez ektoplazmę (galaretowatą substancję, wypływającą z otworów ciała medium, np. ust, uszu, nosa, oczu), ale również psychokineza, aport i lewitacja, czyli unoszenie przedmiotów, takich jak stół, fortepian czy książki.
Zazwyczaj na spotkaniach spirytystycznych medium pozostaje anonimowe. W chwili skupienia wprowadza się w trans i usiłuje nawiązać łączność ze światem zmarłych. Często uczestnicy seansu są zobowiązani do nieinformowania osób postronnych o tym, co wydarzyło się podczas spotkania.
Pomieszczenie, w którym odbywa się seans może być wyposażone w urządzenia techniczne, służące do włączania i wyłączania oświetlenia lub odtwarzania dźwięków z nagrań, kontrolowane za pomocą ukrytych przełączników. Niekiedy pomocnik medium ukrywa się w sąsiednim pomieszczeniu wydając różne odgłosy w celu wywołania wśród uczestników wrażenia obcowania z osobą z zaświatów. Lewitacja uzyskiwana jest poprzez podwieszanie przedmiotów na cienkich niciach.
Tło historyczne[edytuj | edytuj kod]
Rozkwit popularności seansów spirytystycznych przypadał na lata 1850-1890[potrzebny przypis], jednak w późniejszym czasie również budziły one fascynację. Omawiane zjawiska zostały uwiecznione między innymi w amerykańskim filmie Duch z 1982 roku.
Miejsca seansów budziły zgorszenie opinii publicznej. W wiktoriańskim społeczeństwie były uważane za miejsca rozpusty, niekiedy słusznie, gdyż media były skłonne do przekraczania granic społecznych i konwencji poprzez szczególny charakter ich działalności.
Znane media[edytuj | edytuj kod]
- William Henry i Ira Erastas Davenport (Bracia Davenport, USA)
- Jonathan Koons (USA)
- Florence Cook (Anglia)
- Daniel Dunglas Home (Anglia/USA)
- Samuel Guppy (Urodzony jako Agnes Nichols, Anglia)
- Eileen Garrett (Znany przez wywiad z wcześniej zabitym pilotem H. C. Irwinem z sterowca R101, Anglia)
- Kate Goligher (Irlandia)
- Mina Crandon (USA)
- Stella Cranshaw (Anglia)
- Eusapia Palladino (Włochy)
- Stanisława Tomczyk[2][3] (Polska)
- Anna Rasmussen (Dania)
- Queenie Nixon (Transfiguracyjne medium, Anglia)
- Edgar Cayce (W transie widział diagnozę i przeprowadzone leczenie na konkretnej osobie, USA)
- Neale Donald Walsch (USA)
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Bruno Illius: Przedstawienie duszy, opuszczającej ciało ludzkie. W: Pojęcie duszy w naukach religijnych. Johann Figl, Hans-Dieter Klein, Königshausen & Neumann, Würzburg 2002, ISBN 3-8260-2377-3. Str. 87–89.
- ↑ Stanisława Tomczyk, Duchy czy nieznana siła?. portal.spirytyzm.pl. [dostęp 2013-05-16]. (pol.).
- ↑ Krajowy Klub Iluzjonistów. kki.org.pl. [dostęp 2013-05-16]. (pol.).
Literatura[edytuj | edytuj kod]
- Karl Baier: Medytacja i nowoczesność: O genezie głównej dziedziny współczesnej duchowości w interakcji między Europą Zachodnią, Ameryką Północną i Azją. Zespół 1, Königshausen & Neumann, Würzburg 2009, ISBN 978-3-8260-4021-4.
- Moritz Bassler, Bettina Gruber, Martina Wagner-Egelhaaf: Duchy: zjawy, media, teorie. Königshausen & Neumann, Würzburg 2005, ISBN 978-3-8260-2608-9.
- Monika Meister: Plecy stołu, seanse, lewitacje: scena okultystyczna w Monachium około 1900 roku. Skrypt z „Bawarii - Kraj i ludzie“, Radio bawarskie, 2001.