Sebastian Gabriel Burbon-Bragança

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Sebastian Gabriel Burbon-Bragança
Ilustracja
Herb
infant hiszpański i portugalski
Dynastia

Burbonowie

Data i miejsce urodzenia

4 listopada 1811
Rio de Janeiro

Data i miejsce śmierci

14 lutego 1875
Pau

Ojciec

Pedro Carlos Burbon-Bragança

Matka

Maria Teresa Portugalska

Żona

María Amalia de Borbón-Dos Sicilias
María Cristina de Borbón y Borbón-Dos Sicilias

Dzieci

Francisco María de Borbón
Pedro de Alcántara de Borbón
Luis de Jesús de Borbón
Alfonso María de Borbón
Gabriel Jesús de Borbón

Odznaczenia
Order Złotego Runa (Hiszpania) Krzyż Wielki Orderu Świętego Ferdynanda (Sycylia)

Sebastian Gabriel Burbon-Bragança (ur. 4 listopada 1811 w Rio de Janeiro, zm. 14 lutego 1875 w Pau) – infant Hiszpanii i Portugalii.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Infant Sebastian Gabriel był synem Pedra Carlosa Burbon-Bragança i portugalskiej infantki Marii Teresy de Bragança. Urodził się w Rio de Janeiro, gdzie portugalska rodzina królewska schroniła się w wyniku inwazji napoleońskiej. Przy urodzeniu otrzymał tytuł infanta Portugalii, dopiero w 1824 jego wuj król Ferdynand VII nadał mu tytuł infanta Hiszpanii. W 1814 portugalska rodzina królewska rozpoczęła powrót do Portugalii, ale Sebastian Gabriel i jego matka pozostali w Brazylii aż do 1821. Po powrocie osiedlili się w Madrycie, gdzie matka Sebastiana domagała się spadku, który zgodnie z prawem należał do jej syna. 25 maja 1832 w Madrycie Sebastian Gabriel ożenił się z jedną z młodszych sióstr królowej Marii Izabeli Burbon, księżniczką Maríą Amalią de las Dos Sicilias[1].

Pod koniec panowania króla Ferdynanda VII w Hiszpanii narastał konflikt o podłożu ideologicznym i sukcesyjnym, który kilka dni po śmierci króla przekształcił się w wojny karlistowskie. Stronami konfliktu byli karliści – zwolennicy królewskiego brata infanta Karola Burbona, hrabiego Molina i liberałowie, zwolennicy królowej Marii Krystyny Burbon i jej nieletniej córki – dziedziczki tronu – Izabeli[2]. Sebastian Gabriel wyjechał do Neapolu, gdzie poparł swojego szwagra Karola, który w 1838 ożenił się z jego matką. W czasie wojny brał udział w kilku bitwach, m.in. pod Oriamendi i w oblężeniu Bilbao[1].

Kiedy w 1855 zmarł Karol Burbon, a w 1857 także żona Sebastiana Gabriela (bezdzietnie), porzucił idee karlizmu i suplikował królową Izabelę II o pozwolenie na powrót do Hiszpanii i osiedlenie w Madrycie. Ożenił się z młodszą siostrą księcia małżonka Franciszka de Asís Burbon, Maríą Cristiną de Borbón y Borbón, z którą miał pięcioro dzieci. Odzyskał tytuł infanta i został zrehabilitowany, pozostając wierny królowej do końca życia. W 1861 odzyskał cenną kolekcję sztuki, która utracił w wyniku sekwestru dóbr w 1835[1].

W 1868 Izabela II utraciła tron, a Sebastian Gabriel musiał wyjechać z rodziną z Hiszpanii, osiedlając się w Paryżu. Wspierał Alfonsa XII w walce o tron po abdykacji królowej w 1873. Zmarł w Pau we Francji w 1875[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b c d Ricardo Mateos Sáinz de Medrano: Los desconocidos infantes de España: Casa de Borbón. Barcelona: Thassàlia, 1997. ISBN 978-84-8237-054-5.
  2. Tadeusz Miłkowski, Paweł Machcewicz: Historia Hiszpanii. Wrocław: Ossolineum, 2002, s. 255–267. ISBN 83-04-04629-6.