Sergiusz Rybnikow
| Pełne imię i nazwisko |
Sergiusz Pawłowicz Rybnikow |
|---|---|
| Data urodzenia | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Miejsce spoczynku | |
| Zawód, zajęcie |
radca prawny, ziemianin, urzędnik |
| Alma Mater |
Sergiusz (Siergiej) Pawłowicz Rybnikow (ur. 24 lutego 1872, zm. 17 listopada 1965 w Brudzewie) – polski prawnik, ziemianin i urzędnik rosyjskiego pochodzenia.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Ojcem Sergiusza Rybnikowa był Pawieł Rybnikow, wicegubernator guberni kaliskiej[1]. W młodości pobierał lekcje języka polskiego u Julii Leszczyńskiej, ciotki Marii Dąbrowskiej[2]. Ukończył studia na Wydziale Prawa Uniwersytetu Warszawskiego i w 1898 roku został zatrudniony w kancelarii generała-gubernatora warszawskiego. W marcu 1906 roku został mianowany komisarzem ds. włościańskich na powiat kolski i powiat łęczycki i zamieszkał w Kole[2]. W Kole był członkiem komisji poborowej, starał się jednak wspierać osoby zaangażowane w działalność niepodległościową[2].
Po wybuchu I wojny światowej został członkiem Komisji Szacunkowej do Polskich Strat Wojennych, powołanej przez Centralny Komitet Obywatelski[2]. Jako członek komisji starał się wyjednywać jak największe odszkodowania dla polskich włościan. Następnie ewakuował się wraz z rosyjskimi urzędami i w maju 1915 roku znalazł się w Moskwie, a następnie przeniósł się do Petersburga[2]. Pracował w rosyjskim Ministerstwie Spraw Wewnętrznych, a następnie jako dyrektor kancelarii w Głównym Zarządzie Opieki nad Uciekinierami. W 1918 roku opuścił Rosję i przez Finlandię przedostał się do Polski[2].
W Polsce otrzymał polskie obywatelstwo i pracował jako prawnik w Kole. Korespondował wtedy z Marią Dąbrowską, która w Nocach i dniach z 1931 roku ukazała pozytywnie rodzinę wicegubernatora Rybnikowa[2]. W okresie dwudziestolecia międzywojennego mieszkał w Sacałach[3]. Około 1930 roku wziął ślub z Marią Mlonek, z którą miał syna Sergiusza[3].
W styczniu 1945 roku opuścił majątek, żeby przeczekać przejście frontu w majątku w Kolnicy. Następnie powrócił do Sacał, gdzie okazało się, że dwór został splądrowany[3]. Po otrzymaniu decyzji o parcelacji opuścił Sacały i wraz z rodziną zamieszkał w Brudzewie[3], gdzie mimo przejścia na emeryturę pomagał mieszkańcom pomocą prawną, udzielał także korepetycji z języka rosyjskiego[4].
Zmarł w Brudzewie 17 listopada 1965 roku i został pochowany na tamtejszym cmentarzu katolickim[4].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Polscy radcy prawni
- Polscy ziemianie (II Rzeczpospolita)
- Polscy ziemianie (Królestwo Kongresowe)
- Urzędnicy Królestwa Kongresowego
- Polacy pochodzenia rosyjskiego
- Ludzie związani z Kołem
- Ludzie związani z Brudzewem
- Absolwenci Wydziału Prawa i Administracji Uniwersytetu Warszawskiego
- Urodzeni w 1872
- Zmarli w 1965