Sesleria Bielza
| Systematyka[1][2] | |||
| Domena | |||
|---|---|---|---|
| Królestwo | |||
| Podkrólestwo | |||
| Nadgromada | |||
| Gromada | |||
| Podgromada | |||
| Nadklasa | |||
| Klasa | |||
| Nadrząd | |||
| Rząd | |||
| Rodzina | |||
| Rodzaj | |||
| Gatunek |
sesleria Bielza | ||
| Nazwa systematyczna | |||
| Sesleria bielzii Schur Verh. Siebenb. Ver. Naturw. i. (1850) 109; iv. (1853) 84[3] | |||
| Synonimy | |||
| |||
Sesleria Bielza[4] (Sesleria bielzii Schur) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae).
Rozmieszczenie geograficzne[edytuj | edytuj kod]
Występuje tylko w Europie: w Karpatach Wschodnich i w Karpatach Południowych: w Serbii, Czarnogórze i w paśmie Starej Płaniny. W Polsce występuje wyłącznie w Bieszczadach i znane tutaj jest tylko jedno jej stanowisko – na Kopie Bukowskiej, gdzie rośnie na wysokości 1290-1320 m n.p.m.[5] W Karpatach Południowych została początkowo opisana jako podgatunek Sesleria coerulans subsp. bielzii, jednak według nowszych ujęć taksonomicznych jest to synonim seslerii Bielza[3].
Morfologia[edytuj | edytuj kod]
- Łodyga
- Źdźbło do 40 cm wysokości[5].
- Liście
- Niebieskozielone, o szerokości 1-3 mm[5].
- Kwiaty
- Zebrane w kłoski, te z kolei zebrane w szarobłękitną wiechę o długości 15-21 mm i szerokości 5-10 mm. Plewa o długości 4-5 mm z ością o długości 1,5-2,2 mm. Plewki gęsto owłosione, długości 3,5-4,5 mm[5].
Biologia i ekologia[edytuj | edytuj kod]
Bylina, hemikryptofit. Rośnie w murawach naskalnych. Kwitnie od maja do lipca. Liczba chromosomów 2n=56[5].
Zagrożenia[edytuj | edytuj kod]
Kategorie zagrożenia gatunku:
- Kategoria zagrożenia w Polsce według Czerwonej listy roślin i grzybów Polski (2006)[6]: R (rzadki); 2016: CR (krytycznie zagrożony)[7].
- Kategoria zagrożenia w Polsce według Polskiej Czerwonej Księgi Roślin (2001): VU (narażony na wymarcie); 2014: CR (krytycznie zagrożony)[8].
Jedyne w Polsce stanowisko tego gatunku znajduje się na chronionym obszarze Bieszczadzkiego Parku Narodowego i jest monitorowane. Z nasion wyhodowano siewki uprawiane w ogródku tego parku w Suchych Rzekach. W latach 2004-2007 udało się też rozszerzyć na Kopie Bukowskiej stanowisko o około 300 nowych okazów wyhodowanych z nasion[5].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Michael A. Ruggiero i inni, A Higher Level Classification of All Living Organisms, „PLOS One”, 10 (4), 2015, art. nr e0119248, DOI: 10.1371/journal.pone.0119248, PMID: 25923521, PMCID: PMC4418965 [dostęp 2020-02-20] (ang.).
- ↑ Peter F. Stevens, Angiosperm Phylogeny Website, Missouri Botanical Garden, 2001– [dostęp 2009-06-13] (ang.).
- ↑ a b The Plant List. [dostęp 2017-03-25].
- ↑ Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa, Adam Zając, Maria Zając: Flowering plants and pteridophytes of Poland. A checklist. Krytyczna lista roślin naczyniowych Polski. Instytut Botaniki PAN im. Władysława Szafera w Krakowie, 2002. ISBN 83-85444-83-1.
- ↑ a b c d e f Zbigniew Mirek, Halina Piękoś-Mirkowa: Czerwona księga Karpat Polskich. Kraków: Instytut Botaniki PAN, 2008. ISBN 978-83-89648-71-6.
- ↑ Red list of plants and fungi in Poland. Czerwona lista roślin i grzybów Polski. Zbigniew Mirek, Kazimierz Zarzycki, Władysław Wojewoda, Zbigniew Szeląg (red.). Kraków: Instytut Botaniki im. W. Szafera, Polska Akademia Nauk, 2006. ISBN 83-89648-38-5.
- ↑ Kaźmierczakowa R., Bloch-Orłowska J., Celka Z., Cwener A., Dajdok Z., Michalska-Hejduk D., Pawlikowski P., Szczęśniak E., Ziarnek K.: Polska czerwona lista paprotników i roślin kwiatowych. Polish red list of pteridophytes and flowering plants. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody Polskiej Akademii Nauk, 2016. ISBN 978-83-61191-88-9.
- ↑ Zarzycki K., Kaźmierczakowa R., Mirek Z.: Polska Czerwona Księga Roślin. Paprotniki i rośliny kwiatowe. Wyd. III. uaktualnione i rozszerzone. Kraków: Instytut Ochrony Przyrody PAN, 2014. ISBN 978-83-61191-72-8.