Sidney Harth
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Pochodzenie | |
| Data i miejsce śmierci | |
| Instrumenty | |
| Gatunki | |
| Zawód | |
| Instrument | |
skrzypce
| |
Sidney Harth (ur. 5 października 1925 w Cleveland w stanie Ohio[1][2], zm. 15 lutego 2011 w Pittsburghu[3]) – amerykański skrzypek, dyrygent i pedagog muzyczny.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Studiował u Josepha Knitzera w Cleveland Institute of Music[1], w 1947 roku uzyskując stopień Bachelor of Arts[2]. Następnie był uczniem Josepha Fuchsa, Mishela Piastra i George’a Enescu[1][2]. W 1948 roku otrzymał Naumburg prize[2]. Debiutował w 1949 roku recitalem w nowojorskiej Carnegie Hall[1][2]. Pełnił funkcję asystenta dyrygenta Louisville Orchestra (1953–1958) i koncertmistrza Chicago Symphony Orchestra (1959–1962)[1][2]. W 1957 roku zdobył II nagrodę na III Międzynarodowym Konkursie Skrzypcowym im. Henryka Wieniawskiego w Poznaniu[1]. Od 1963 do 1973 roku kierował wydziałem muzyki na Carnegie-Mellon University w Pittsburghu[2]. W latach 1973–1979 był zastępcą dyrygenta Los Angeles Philharmonic[2]. Od 1977 do 1979 roku pełnił funkcję dyrektora muzycznego Puerto Rico Symphony Orchestra[2]. Wykładał orkiestrację na Mannes College of Music w Nowym Jorku (1981–1984) i grę na skrzypcach w State University of New York (1981–1982)[2]. Od 1990 do 1993 roku był dyrektorem muzycznym Northwest Chamber Orchestra[2].
Wielokrotnie koncertował w Europie, wystąpił m.in. w Polsce (1959, 1986) i Związku Radzieckim (1961, 1966)[1]. W swoim repertuarze obok klasycznych dzieł skrzypcowych posiadał także utwory współczesne, był pierwszym wykonawcą Tematu z wariacjami op. 71 Wallingforda Rieggera, Improwizacji op. 89 Edmunda Rubbry i Colloquies Normana Dello Joio[1]. Koncertował także jako kameralista, był członkiem zespołów Woodstock String Quartet (1951–1952) i Musical Arts Quartet (1952–1953)[1]. Jego żoną była skrzypaczka Teresa Testa Harth, z którą często występował w duecie[2]. Dokonał licznych nagrań płytowych[1].
Grał na skrzypcach „Comte d’Armaille” Antonio Stradivariego z 1737 roku[1].
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g h i j k Encyklopedia Muzyczna PWM. T. 4. Część biograficzna hij. Kraków: Polskie Wydawnictwo Muzyczne, 1993, s. 83. ISBN 83-224-0453-0.
- ↑ a b c d e f g h i j k l Baker’s Biographical Dictionary of Musicians. T. Volume 3 Haar–Levi. New York: Schirmer Books, 2001, s. 1473. ISBN 978-0-02-865528-4.
- ↑ In memoriam: Violinist and conductor Sidney Harth, former faculty member. music.yale.edu, 2011-02-16. [dostęp 2023-08-19]. (ang.).
| I (1935) |
|
|---|---|
| II (1952) |
|
| III (1957) |
|
| IV (1962) |
|
| V (1967) |
|
| VI (1972) |
|
| VII (1977) |
|
| VIII (1981) |
|
| IX (1986) |
|
| X (1991) |
|
| XI (1996) |
|
| XII (2001) |
|
| XIII (2006) |
|
| XIV (2011) |
|
| XV (2016) |
|
| XVI (2022) |
|
