Siergiej Narowczatow
Data urodzenia |
3 października 1919 |
---|---|
Data śmierci |
22 lipca 1982 |
Narodowość | |
Język | |
Dziedzina sztuki | |
Odznaczenia | |
Siergiej Siergiejewicz Narowczatow, ros. Сергей Сергеевич Наровчатов (ur. 3 października 1919, zm. 22 lipca 1982) – poeta, Bohater Pracy Socjalistycznej (2 października 1979).
W grudniu 1939 razem z grupą studentów poszedł jako ochotnik na front wojny radziecko-fińskiej. W 1941 ukończył Moskiewski Instytut Filozofii, Literatury i Historii i Literacki Instytut im. M. Gorkiego.
Po ataku Niemiec na ZSRR poszedł jako ochotnik na front, od grudnia 1941 był wojskowym korespondentem gazety 2 Armii Uderzeniowej; walczył pod Moskwą i Leningradem, pełnił służbę w gazetach frontowych Frontu Briańskiego, Wołchowskiego, Leningradzkiego, 2 Białoruskiego. Od 1943 był członkiem WKP(b).
Na froncie napisał wiele wierszy („W kolce”, 1941; „Propawszyje biez wiesti”, 1944, i inne), stanowiące później osnowę zbiorów „Kostior” (1948), „Sołdaty swobody” (1952), „Czeriez wojnu” (1968), „Znamia nad wysotoj” (1974) i innych. Publikował artykuły literacko-krytyczne i literaturoznawcze.
Od 1971 był sekretarzem Związku Pisarzy ZSRR i pierwszym sekretarzem moskiewskiego oddziału Związku Pisarzy RFSRR. W latach 1974–1981 był głównym redaktorem gazety „Nowyj Mir”[1].
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Наровчатов Сергей Сергеевич (ros.) Biogram na stronie warheroes.ru [dostęp 2019-12-26]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ Konstantin Zalesski: Великая Отечественная война. Большая биографическая энциклопедия. Moskwa: AST, 2013. ISBN 978-5-17-078426-4.
- Urodzeni w 1919
- Zmarli w 1982
- Radzieccy pisarze
- Radzieccy poeci
- Bohaterowie Pracy Socjalistycznej
- Członkowie Związku Pisarzy ZSRR
- Odznaczeni Medalem 100-lecia urodzin Lenina
- Odznaczeni Medalem „Za zasługi bojowe”
- Odznaczeni Orderem Czerwonej Gwiazdy
- Odznaczeni Orderem Lenina
- Odznaczeni Orderem Wojny Ojczyźnianej I klasy
- Uczestnicy wojny fińsko-radzieckiej
- Radzieccy żołnierze II wojny światowej
- Absolwenci Moskiewskiego Instytutu Filozofii, Literatury i Historii