Piotr Dunin: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) - kat. nadrzędna |
drobne merytoryczne |
||
| Linia 7: | Linia 7: | ||
Nie wiadomo gdzie spędził młodość, wydaje się jednak, że musiał pobierać nauki poza granicami kraju, ewentualnie brał udział w zagranicznych wojnach, skoro posiadł w przyszłości tak wysokie umiejętności taktyczne. W [[1456]] roku został wojskim większym sieradzkim i stał się dworzaninem [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]], a trzy lata później [[burgrabia krakowski|burgrabią krakowskim]] i [[marszałek nadworny koronny|marszałkiem nadwornym]]. Ta ostatnia godność wiązała się z objęciem dowództwa nad chorągwiami dworskimi. W tym charakterze towarzyszył królowi [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierzowi Jagiellończykowi]] w wyprawie do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]]. Otrzymał wówczas urząd [[podkanclerzy|podkanclerzego]] sandomierskiego. |
Nie wiadomo gdzie spędził młodość, wydaje się jednak, że musiał pobierać nauki poza granicami kraju, ewentualnie brał udział w zagranicznych wojnach, skoro posiadł w przyszłości tak wysokie umiejętności taktyczne. W [[1456]] roku został wojskim większym sieradzkim i stał się dworzaninem [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]], a trzy lata później [[burgrabia krakowski|burgrabią krakowskim]] i [[marszałek nadworny koronny|marszałkiem nadwornym]]. Ta ostatnia godność wiązała się z objęciem dowództwa nad chorągwiami dworskimi. W tym charakterze towarzyszył królowi [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierzowi Jagiellończykowi]] w wyprawie do [[Prusy (kraina historyczna)|Prus]]. Otrzymał wówczas urząd [[podkanclerzy|podkanclerzego]] sandomierskiego. |
||
Piotr Dunin był naczelnym dowódcą wojsk królewskich w [[wojna trzynastoletnia|wojnie trzynastoletniej]]. Jego talent taktyczny i konsekwencja, z jaką dążył do odcięcia zakonu od pozyskiwania posiłków z Niemiec, niewątpliwie przyczyniły się do zwycięstwa Polski. Triumfował w [[bitwa pod Świecinem|bitwie pod Świecinem]] ([[17 września]] [[1462]]), zdobył [[Gniew (miasto)|Gniew]] i [[Chojnice]]. Był wodzem o dużym autorytecie, ale też człowiekiem bezwzględnym, twardą ręką, utrzymując dyscyplinę w swych oddziałach zaciężnych. Kiedy po zajęciu miasta Rybaki na [[Sambia|Sambii]] wybuchł zatarg o podział łupów, rozkazał spalić miasto, likwidując przedmiot sporu. W [[1472]] roku towarzyszył królewiczowi Kazimierzowi w nieudanej wyprawie po tron węgierski, a w [[1477]] roku dowodził wojskami polskimi podczas tzw. [[wojna popia|wojny popiej]] z biskupem warmińskim [[Mikołaj Tungen|Mikołajem Tungenem]]. Do końca życia pozostał zaufanym doradcą króla [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] i jego przedstawicielem w [[Prusy Królewskie|Prusach Królewskich]]. Wbrew miejscowej szlachcie został mianowany w [[1478]] roku starostą malborskim, zarządcą najbogatszej [[królewszczyzna|królewszczyzny]] w Polsce. Dał się tu poznać jako sprawny i sprawiedliwy dla poddanych administrator. W 1478 roku został [[kasztelan]]em sieradzkim, a pod koniec życia w 1479 roku powierzono mu urząd wojewody brzesko - kujawskiego. |
Piotr Dunin był naczelnym dowódcą wojsk królewskich w [[wojna trzynastoletnia|wojnie trzynastoletniej]]. Jego talent taktyczny i konsekwencja, z jaką dążył do odcięcia zakonu od pozyskiwania posiłków z Niemiec, niewątpliwie przyczyniły się do zwycięstwa Polski. Triumfował w [[bitwa pod Świecinem|bitwie pod Świecinem]] ([[17 września]] [[1462]]), zdobył [[Gniew (miasto)|Gniew]] i [[Chojnice]]. Był wodzem o dużym autorytecie, ale też człowiekiem bezwzględnym, twardą ręką, utrzymując dyscyplinę w swych oddziałach zaciężnych. Kiedy po zajęciu miasta Rybaki na [[Sambia|Sambii]] wybuchł zatarg o podział łupów, rozkazał spalić miasto, likwidując przedmiot sporu. W [[1472]] roku towarzyszył [[Święty Kazimierz|królewiczowi Kazimierzowi]] w nieudanej wyprawie po tron węgierski która dotarła przez Eger jedynie do Nitry, a w [[1477]] roku dowodził wraz z synem Janem Białym wojskami polskimi podczas tzw. [[wojna popia|wojny popiej]] z biskupem warmińskim [[Mikołaj Tungen|Mikołajem Tungenem]]. |
||
Do końca życia pozostał zaufanym doradcą króla [[Kazimierz IV Jagiellończyk|Kazimierza Jagiellończyka]] i jego przedstawicielem w [[Prusy Królewskie|Prusach Królewskich]]. Wbrew miejscowej szlachcie został mianowany w [[1478]] roku starostą malborskim, zarządcą najbogatszej [[królewszczyzna|królewszczyzny]] w Polsce. Dał się tu poznać jako sprawny i sprawiedliwy dla poddanych administrator. W 1478 roku został [[kasztelan]]em sieradzkim, a pod koniec życia w 1479 roku powierzono mu urząd wojewody brzesko - kujawskiego. |
|||
== Zobacz też == |
== Zobacz też == |
||
Wersja z 12:28, 12 sie 2011
Piotr Dunin z Prawkowic (ur. ok. 1415, zm. 1484) – starosta malborski 1478-1484, kasztelan sieradzki od 1478, wojewoda brzeskokujawski od 1479.
Biografia
Piotr Dunin pochodził ze starego rodu Łabędziów. Był synem Krystyna ze Skrzyńska, Pratkowic i Śmiłowa oraz bratankiem podkanclerzego koronnego Dominika ze Skrzyńska zwanego Dominem. To właśnie po tym współpracującym z królem duchownym ród przyjął przydomek Donin lub Dunin. Po ojcu Piotr odziedziczył Prawkowice i Śmiłów, otrzymał też Morawiany. Karierę wojskową zaczął dość późno, bo dopiero w 1455 roku, kiedy to jako dworzanin królewski wziął udział w wyprawie na Łasin.
Nie wiadomo gdzie spędził młodość, wydaje się jednak, że musiał pobierać nauki poza granicami kraju, ewentualnie brał udział w zagranicznych wojnach, skoro posiadł w przyszłości tak wysokie umiejętności taktyczne. W 1456 roku został wojskim większym sieradzkim i stał się dworzaninem Kazimierza Jagiellończyka, a trzy lata później burgrabią krakowskim i marszałkiem nadwornym. Ta ostatnia godność wiązała się z objęciem dowództwa nad chorągwiami dworskimi. W tym charakterze towarzyszył królowi Kazimierzowi Jagiellończykowi w wyprawie do Prus. Otrzymał wówczas urząd podkanclerzego sandomierskiego.
Piotr Dunin był naczelnym dowódcą wojsk królewskich w wojnie trzynastoletniej. Jego talent taktyczny i konsekwencja, z jaką dążył do odcięcia zakonu od pozyskiwania posiłków z Niemiec, niewątpliwie przyczyniły się do zwycięstwa Polski. Triumfował w bitwie pod Świecinem (17 września 1462), zdobył Gniew i Chojnice. Był wodzem o dużym autorytecie, ale też człowiekiem bezwzględnym, twardą ręką, utrzymując dyscyplinę w swych oddziałach zaciężnych. Kiedy po zajęciu miasta Rybaki na Sambii wybuchł zatarg o podział łupów, rozkazał spalić miasto, likwidując przedmiot sporu. W 1472 roku towarzyszył królewiczowi Kazimierzowi w nieudanej wyprawie po tron węgierski która dotarła przez Eger jedynie do Nitry, a w 1477 roku dowodził wraz z synem Janem Białym wojskami polskimi podczas tzw. wojny popiej z biskupem warmińskim Mikołajem Tungenem.
Do końca życia pozostał zaufanym doradcą króla Kazimierza Jagiellończyka i jego przedstawicielem w Prusach Królewskich. Wbrew miejscowej szlachcie został mianowany w 1478 roku starostą malborskim, zarządcą najbogatszej królewszczyzny w Polsce. Dał się tu poznać jako sprawny i sprawiedliwy dla poddanych administrator. W 1478 roku został kasztelanem sieradzkim, a pod koniec życia w 1479 roku powierzono mu urząd wojewody brzesko - kujawskiego.
Zobacz też
