Wojna golubska: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
→Wojna: drobne merytoryczne, źródła/przypisy |
drobne redakcyjne |
||
| Linia 18: | Linia 18: | ||
Pozbawiony pomocy z [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|Rzeszy]] i króla Zygmunta Luksemburskiego, stojąc w obliczu ruiny swej gospodarki, zakon krzyżacki zmuszony został podpisać [[27 września]] 1422 traktat pokojowy, w którym m. in. na zawsze wyrzekał się pretensji do [[Żmudź|Żmudzi]]. |
Pozbawiony pomocy z [[Święte Cesarstwo Rzymskie Narodu Niemieckiego|Rzeszy]] i króla Zygmunta Luksemburskiego, stojąc w obliczu ruiny swej gospodarki, zakon krzyżacki zmuszony został podpisać [[27 września]] 1422 traktat pokojowy, w którym m. in. na zawsze wyrzekał się pretensji do [[Żmudź|Żmudzi]]. |
||
{{Przypisy}} |
|||
== Bibliografia == |
== Bibliografia == |
||
Wersja z 00:20, 29 paź 2013
Wojna golubska (gołubska) – stoczona w 1422 roku pomiędzy Koroną Królestwa Polskiego i Wielkim Księstwem Litewskim a zakonem krzyżackim.
Tło międzynarodowe
W obliczu wybuchu wojen husyckich w Czechach król Zygmunt Luksemburski ogłosił 6 grudnia 1420 roku we Wrocławiu zupełnie niekorzystny dla strony polskiej wyrok w sporze polsko-krzyżackim. Rozłam pomiędzy królem Zygmuntem a Władysławem Jagiełłą przypieczętowała interwencja wojska Zygmunta Korybutowicza po stronie husytów czeskich. Wobec słabnącej pozycji Zygmunta Luksemburskiego Jagielle udało się zawrzeć z margrabią Brandenburgii Fryderykiem I Hohenzollernem sojusz zaczepno-odporny podpisany 8 kwietnia 1421 w Krakowie, skierowany przeciwko zakonowi krzyżackiemu. Dzięki mediacji brandenbursko-papieskiej rozejm pomiędzy Polską i zakonem przedłużono do końca 1422 roku.
Wojna
Zygmunt Luksemburski, obawiając się otwartej interwencji zbrojnej Jagiełły i Witolda w Czechach pchnął do wojny z Polską nowego wielkiego mistrza krzyżackiego Paula Bellitzera von Russdorff. 17 lipca wypowiedziano wojnę i skoncentrowano wojska polsko-litewskie w rejonie Czerwińska nad Wisłą wkroczyły na ziemie zakonne. Przed wyruszeniem w pole Jagiełło wydał dla zgromadzonej w Czerwińsku szlachty tzw. przywilej czerwiński. Wojska spod Czerwińska ruszyły w głąb państwa zakonnego w dniu 25 lipca. Krzyżacy unikali większych starć w polu i wycofali się do zamków za linię Drwęcy, w czasie gdy siły polskie rozpoczęły pustoszenie kraju. W dniu 20 sierpnia rozpoczęto oblężenie miasta Golub, które szybko zdobyto, a w dniu 26 sierpnia po drugim szturmie zdobyto Zamek w Golubiu[1]. Zdobyto także Bratian i Zabrzeźno.
W wojnie wziął udział po stronie Jagiełły także książę Świdrygiełło.
Pokój nad Jeziorem Melno
Pozbawiony pomocy z Rzeszy i króla Zygmunta Luksemburskiego, stojąc w obliczu ruiny swej gospodarki, zakon krzyżacki zmuszony został podpisać 27 września 1422 traktat pokojowy, w którym m. in. na zawsze wyrzekał się pretensji do Żmudzi.
- ↑ Mieczysław Haftka "Zamki Krzyżackie w Polsce - Szkice z Dziejów", Muzeum Zamkowe w Malborku, 1999, s.117, ISBN 83-86-206-27-6
Bibliografia
- Henryk Łowmiański, Polityka Jagiellonów, Poznań 2006
- Roman Grodecki, Stanisław Zachorowski, Jan Konstanty Dąbrowski, Dzieje Polski średniowiecznej, t. II, Kraków 1995