Łucja Okulicz-Kozaryn: Różnice pomiędzy wersjami
| [wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
Mathiasrex (dyskusja | edycje) kat. |
→Publikacje: drobne merytoryczne |
||
| Linia 40: | Linia 40: | ||
== Publikacje == |
== Publikacje == |
||
*Osadnictwo strefy wschodniobałtyckiej w I tysiącleciu przed naszą erą |
*Osadnictwo strefy wschodniobałtyckiej w I tysiącleciu przed naszą erą |
||
*Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów w wiekach średnich (IX —XIII w.) |
*Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów w wiekach średnich (IX —XIII w.), PIW 1983 |
||
*Dzieje Prusów |
*Dzieje Prusów Wrocław, Wrocław 1997 |
||
== Przypisy == |
== Przypisy == |
||
Wersja z 12:17, 7 paź 2019
| Data i miejsce urodzenia | |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci | |
| profesor nauk historycznych | |
| Specjalność: archeologia | |
| Alma Mater | |
| Doktorat | |
| Habilitacja | |
| Profesura | |
| Uczelnia | |
| Okres zatrudn. |
1955-1998 |
Łucja Okulicz-Kozaryn z domu Kunicka (ur. 5 stycznia 1933 w Nowym Sączu, zm. 16 lutego 1999 w Warszawie) – polska badaczka, archeolog.
Ukończyła XII Państwowe Żeńskie Gimnazjum i Liceum im. Marii Curie-Skłodowskiej, uzyskując maturę w 1951, następnie podjęła studia na Wydziale Historycznym Uniwersytetu Warszawskiego, które ukończyła w 1955 uzyskując tytuł magistra w zakresie archeologii pierwotnej i pradziejowej. Od października do grudnia 1955 pracowała w Katedrze Archeologii Pradziejowej i Wczesnośredniowiecznej Uniwersytetu Warszawskiego, w styczniu 1956 otrzymała etat asystenta w Instytucie Historii Kultury Materialnej Polskiej Akademii Nauk z przydziałem służbowym do Pracowni Archeologicznej w Wiślicy. Po likwidacji tej placówki w 1958 r. przeszła do nowo powstałej Pracowni Polskiego Atlasu Archeologicznego w PAN, gdzie prowadziła Dział Okresu Wpływów Rzymskich. W 1960 uzyskała stopień starszego asystenta, obejmując Dział Wczesnej Epoki Żelaza. W 1961 podjęła studia doktorskie u prof. Włodzimierza Antoniewicza, zbierając materiały do pracy na temat wczesnej epoki żelaza w północno-wschodniej Polsce. W kwietniu 1966 uzyskała stopień doktora na podstawie pracy Kultura kurhanów zachodnio bałtyjskich we wczesnej epoce żelaza Zajmowała się m.in. tematyką pruską, pracowała ze swoim mężem Jerzym Okulicz-Kozarynem. Habilitacja uzyskała w 1976, W grudniu 1994 otrzymała tytuł naukowy profesora, zaś w marcu 1995 objęła stanowisko profesora nadzwyczajnego w Instytucie Archeologii i Etnologii PAN.[1] Pochowana został a w grobowcu rodzinnym na warszawskich Powązkach.[2]
Publikacje
- Osadnictwo strefy wschodniobałtyckiej w I tysiącleciu przed naszą erą
- Życie codzienne Prusów i Jaćwięgów w wiekach średnich (IX —XIII w.), PIW 1983
- Dzieje Prusów Wrocław, Wrocław 1997