Diecezja pińska: Różnice pomiędzy wersjami
[wersja przejrzana] | [wersja przejrzana] |
m jęz. |
ilustracja |
||
Linia 43: | Linia 43: | ||
== Historia == |
== Historia == |
||
[[Plik:Пінск. Кляштар францысканцаў. Касцёл Узнясення Дзевы Марыі 3.jpg|left|thumb|[[Bazylika katedralna Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pińsku|Katedra w Pińsku (dawny kościół franciszkanów)]]]] |
|||
Po [[II rozbiór Polski|II]] i [[III rozbiór Polski|III rozbiorach Polski]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyna II]] powołała [[ukaz]]em z 6 (19<ref>Data według [[Daty nowego i starego porządku|nowego stylu]].</ref>) września 1795 roku<ref>''1795 g. Sentâbrâ 6. Imennyj, dannyj Senatu. Ob Učreždenii dla Rimskago ispovedaniâ v Guberniâh: Minskoj, Volynskoj, Podolskoj, Braslavskoj i Voznesenskoj dvuh Eparhij, pod naimenovaniem Pinskoj i Letičevkoj'', w: ''Akty i dokumenty otnosâŝiesâ k ustrojstvu i upravleniû rimsko-katoličeskoj cerkvi v Rossii'', T. 1, ''(1762-1825)'', Petrograd 1915, s. 83-84.</ref> niekanoniczne biskupstwo pińskie, które istniało przez trzy lata. Nie otrzymało sankcji [[Stolica Apostolska|Stolicy Apostolskiej]]<ref>L. Żytkowicz, ''Rządy Repnina na Litwie w latach 1794-1797'', Wilno 1928, s. 256-259.</ref>. |
Po [[II rozbiór Polski|II]] i [[III rozbiór Polski|III rozbiorach Polski]] [[Katarzyna II Wielka|Katarzyna II]] powołała [[ukaz]]em z 6 (19<ref>Data według [[Daty nowego i starego porządku|nowego stylu]].</ref>) września 1795 roku<ref>''1795 g. Sentâbrâ 6. Imennyj, dannyj Senatu. Ob Učreždenii dla Rimskago ispovedaniâ v Guberniâh: Minskoj, Volynskoj, Podolskoj, Braslavskoj i Voznesenskoj dvuh Eparhij, pod naimenovaniem Pinskoj i Letičevkoj'', w: ''Akty i dokumenty otnosâŝiesâ k ustrojstvu i upravleniû rimsko-katoličeskoj cerkvi v Rossii'', T. 1, ''(1762-1825)'', Petrograd 1915, s. 83-84.</ref> niekanoniczne biskupstwo pińskie, które istniało przez trzy lata. Nie otrzymało sankcji [[Stolica Apostolska|Stolicy Apostolskiej]]<ref>L. Żytkowicz, ''Rządy Repnina na Litwie w latach 1794-1797'', Wilno 1928, s. 256-259.</ref>. |
||
Wersja z 17:59, 29 kwi 2020
Diecezja na mapie Białorusi | |
Państwo | |
---|---|
Siedziba |
Pińsk |
Data powołania |
28 października 1925 |
Wyznanie | |
Kościół | |
Metropolia | |
Katedra diecezjalna |
Kościół katedralny pw. Wniebowzięcia Najświętszej Marii Panny w Pińsku |
Biskup diecezjalny | |
Biskup pomocniczy | |
Dane statystyczne (2013) | |
Liczba wiernych • odsetek wiernych |
50 115 |
Liczba kapłanów • w tym diecezjalnych • w tym zakonnych |
52 |
Liczba osób zakonnych |
77 |
Liczba dekanatów |
7 |
Liczba parafii |
77 (2016) |
Powierzchnia |
73 200 km² |
Położenie na mapie Pińska | |
Położenie na mapie Białorusi | |
Położenie na mapie obwodu brzeskiego | |
52°06′47,0″N 26°06′29,9″E/52,113056 26,108306 | |
Strona internetowa |
Diecezja pińska (biał. Пінская дыяцэзія, łac.: Dioecesis Pinskensis Latinorum) – jedna z czterech diecezji obrządku łacińskiego na Białorusi, wchodząca w skład metropolii mińsko-mohylewskiej. Diecezja obejmuje obecnie swoim zasięgiem obwód brzeski i obwód homelski.
Historia
Po II i III rozbiorach Polski Katarzyna II powołała ukazem z 6 (19[1]) września 1795 roku[2] niekanoniczne biskupstwo pińskie, które istniało przez trzy lata. Nie otrzymało sankcji Stolicy Apostolskiej[3].
Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości papież Pius XI 28 października 1925 roku bullą Vixdum Poloniae unitas erygował diecezję pińską. Pierwszym ordynariuszem pińskim mianowany został Zygmunt Łoziński. Diecezja weszła w skład metropolii wileńskiej. W 1928 roku diecezja pińska pod względem administracyjnym była podzielona na 17 dekanatów i 172 parafie[4]. Dziesięć lat później obejmowała 17 dekanatów ze 137 parafiami i 63 kościołami filialnymi i zakonnymi oraz obrządku wschodniego (11 parafii)[5].
Po II wojnie światowej większość terytorium diecezji weszło w skład Białoruskiej SRR. Od 1950 roku terenem Diecezji pińskiej pozostającej w granicach PRL zarządzał administrator apostolski rezydujący w Drohiczynie na terenie Polski. Ze względu na trudną sytuację polityczną, administratorzy apostolscy unikali nazwy Diecezja pińska i zamiast tego używali określenia Diecezja w Drohiczynie n. Bugiem. Funkcje administratorów pełnili kolejno: ks. infułat dr Michał Krzywicki (1950-1967) i ks. biskup Władysław Jędruszuk (1967-1991), który następnie został pierwszym biskupem drohiczyńskim.
W 1991 pozostała przy Polsce część utworzyła diecezję drohiczyńską (obecnie powiększoną o cztery dekanaty z diecezji siedleckiej). Część diecezji, która znalazła się na terytorium Ukrainy, od 1996 roku należy do diecezji łuckiej. Części dawnych terenów diecezji znajdują się również w granicach archidiecezji mińsko-mohylewskiej i diecezji grodzieńskiej.
Biskupi
- Osobny artykuł:
Struktura i wierni
Terytorium diecezji (73 200 km2) zamieszkuje około 3,03 miliona osób. W 2007 w diecezji zorganizowanych było 5 dekanatów, do których należało łącznie 60 parafii[6]. 8 września 2007 roku Kazimierz Świątek oznajmił o stworzeniu szóstego dekanatu – homelskiego[7].
Sanktuaria
- Sanktuarium Matki Bożej Brzeskiej w Brześciu
- Sanktuarium św. Andrzeja Boboli w Janowie
- Sanktuarium Matki Bożej Królowej Polesia w Łohiszynie (Łagiszynie)
- Sanktuarium Matki Bożej Fatimskiej w Baranowiczach
Instytucje
- Kuria diecezjalna
- Międzydiecezjalne Wyższe Seminarium Duchowne im. św. Tomasza z Akwinu
- Caritas diecezjalne
- Wydawany jest magazyn „Dialog”
Od 1925 roku funkcję katedry diecezji pełni kościół Wniebowzięcia Najświętszej Maryi Panny w Pińsku (wcześniej zakonu franciszkanów).
Linki zewnętrzne
- Strona internetowa diecezji pińskiej
- Diecezja na stronie Catholic.by
- strona o Kościele Rzymskokatolickim na Białorusi
Przypisy
- ↑ Data według nowego stylu.
- ↑ 1795 g. Sentâbrâ 6. Imennyj, dannyj Senatu. Ob Učreždenii dla Rimskago ispovedaniâ v Guberniâh: Minskoj, Volynskoj, Podolskoj, Braslavskoj i Voznesenskoj dvuh Eparhij, pod naimenovaniem Pinskoj i Letičevkoj, w: Akty i dokumenty otnosâŝiesâ k ustrojstvu i upravleniû rimsko-katoličeskoj cerkvi v Rossii, T. 1, (1762-1825), Petrograd 1915, s. 83-84.
- ↑ L. Żytkowicz, Rządy Repnina na Litwie w latach 1794-1797, Wilno 1928, s. 256-259.
- ↑ D. Lewandowska, opracowanie pomocnicze Archiwum Głównego Akt Dawnych
- ↑ KWORUM – Polsko-Polonijna Gazeta Internetowa – www.kworum.com.pl [online], www.kworum.com.pl [dostęp 2016-03-03] .
- ↑ Dane na stronie Catholic.by. Uwaga, na stronie prawdopodobnie nie zamieszczono pełnych, aktualnych danych. Może znajdować się tam błąd w liczbie parafii
- ↑ Informacja na stronie Catholic.by