Stanisław Culic
| |
 major piechoty
| |
| Data i miejsce urodzenia |
29 października 1896 |
|---|---|
| Data i miejsce śmierci |
18 grudnia 1964 |
| Przebieg służby | |
| Lata służby |
1918–1939 |
| Siły zbrojne | |
| Jednostki | |
| Stanowiska |
dowódca batalionu |
| Główne wojny i bitwy |
wojna polsko-bolszewicka |
| Późniejsza praca | |
.jpg)
| |
| Odznaczenia | |
     
| |
Stanisław Culic (ur. 29 października 1896 w Gródku, zm. 18 grudnia 1964 w Warszawie) – major piechoty Wojska Polskiego, działacz niepodległościowy, kawaler Orderu Virtuti Militari.
Życiorys[edytuj | edytuj kod]
Urodził się 29 października 1896 w Gródku, ówczesnym mieście powiatowym Królestwa Galicji i Lodomerii, w rodzinie Józefa i Franciszki z Marciniaków[1]. Ukończył sześć klas szkoły powszechnej i pięć klas c. k. Gimnazjum w rodzinnym mieście[2][3].
Uczestnik wojny polsko-bolszewickiej w 1920. Był dowódcą kompanii w 11 pułku piechoty w Tarnowskich Górach. 1 czerwca 1921 roku pełnił służbę w IV Kieleckim batalionie etapowym, a jego oddziałem macierzystym był nadal 11 pułk piechoty[4]. 3 maja 1922 roku został zweryfikowany w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919 roku i 1837. lokatą w korpusie oficerów piechoty[5].
W lipcu 1928 został przeniesiony do kadry oficerów piechoty z równoczesnym przeniesieniem służbowym do Szkoły Podchorążych Piechoty w Ostrowi Mazowieckiej[6] na stanowisko oficera 1. kompanii podchorążych[7]. W 1930 przeniesiony do 23 pułku piechoty we Włodzimierzu Wołyńskim. Na majora awansował ze starszeństwem z 1 stycznia 1936 i 73. lokatą w korpusie oficerów piechoty[8]. W tym samym roku został przeniesiony do 68 pułku piechoty we Wrześni na stanowisko dowództwa I batalionu[9].
11 września 1939 obsadził Małachowice, które były celem hitlerowskiego ataku artyleryjskiego. Niestety zmuszony był wycofać się wraz ze swym oddziałem do Małachowic. Po tej akcji stracił dowództwo i został przeniesiony do dyspozycji sztabu 17 Wielkopolskiej Dywizji Piechoty. 17 września zebrał żołnierzy II i III bataliony 68 pp na przeprawie przez Bzurę. 19 września na północ od Palmir przejął dowództwo nad trzema niepełnymi batalionami żołnierzy. Wspierał bojowe działania Wielkopolskiej Brygady Kawalerii. 20 września jego jednostka została rozproszona. Działał w odosobnieniu dysponując pięcioma kompaniami. Podjął próbę przedarcia się do Warszawy. Jego wojsko zostało jednak otoczone i 23 września dostał się do niewoli niemieckiej. Przebywał w Oflagu XI B Brunszwik, a następnie w Oflagu II C Woldenberg. Zmarł 18 grudnia 1964 w Warszawie i został pochowany na Cmentarzu Wojskowym na Powązkach (kwatera B12-11-17)[10].
We Wrześni Stanisława Culica upamiętnia ulica pomiędzy ul. gen. Tadeusza Kutrzeby a ul. Powstańców Wielkopolskich.
Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]
- Krzyż Srebrny Orderu Wojskowego Virtuti Militari nr 7403 – 17 maja 1922[11][1]
- Krzyż Niepodległości – 6 czerwca 1931 „za pracę w dziele odzyskania niepodległości”[12]
- Krzyż Walecznych dwukrotnie[13][8]
- Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921[13]
- Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości[13]
- Odznaka za Rany i Kontuzje z trzema gwiazdkami[14]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b Kolekcja 66 ↓, s. 1.
- ↑ Kolekcja 66 ↓, s. 2, 4.
- ↑ Sprawozdanie 1917 ↓, s. 14, 47.
- ↑ Spis oficerów 1921 ↓, s. 54.
- ↑ Lista starszeństwa 1922 ↓, s. 103.
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 11 z 24 lipca 1928, s. 220.
- ↑ Lenkiewicz, Sujkowski i Zieliński 1930 ↓, s. 417.
- ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 27.
- ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 628.
- ↑ Wyszukiwarka cmentarna - Warszawskie cmentarze
- ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 6 stycznia 1923, s. 14.
- ↑ M.P. z 1931 r. nr 132, poz. 199.
- ↑ a b c Kolekcja 66 ↓, s. 3.
- ↑ Kolekcja 66 ↓, s. 1 foto.
Bibliografia[edytuj | edytuj kod]
- Culic Stanisław. [w:] Kolekcja Orderu Wojennego Virtuti Militari, sygn. I.482.66-5760 [on-line]. Wojskowe Biuro Historyczne. [dostęp 2022-12-29].
- Sprawozdanie Dyrekcyi C. K. Gimnazyum w Gródku Jagiellońskim za rok szkolny 1916/17. Lwów: Nakładem Funduszu Naukowego, 1917.
- Dziennik Personalny Ministerstwa Spraw Wojskowych. [dostęp 2023-10-30].
- Spis oficerów służących czynnie w dniu 1.6.1921 r.. Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1921.
- Lista starszeństwa oficerów zawodowych. Warszawa: Ministerstwo Spraw Wojskowych, 1922.
- Wacław Lenkiewicz, Andrzej Sujkowski, Hugo Zieliński: Księga Pamiątkowa 1830 – 29 XI 1930. Szkice z dziejów piechoty polskiej. Ostrów-Komorowo: Szkoła Podchorążych Piechoty, 1930.
- Ryszard Rybka, Kamil Stepan: Rocznik oficerski 1939. Stan na dzień 23 marca 1939. Kraków: Fundacja CDCN, 2006. ISBN 978-83-7188-899-1.
- Jeńcy Oflagu II C Woldenberg
- Ludzie urodzeni w Gródku (obwód lwowski)
- Majorowie piechoty II Rzeczypospolitej
- Odznaczeni Krzyżem Srebrnym Orderu Virtuti Militari (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Niepodległości
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (II Rzeczpospolita)
- Odznaczeni Krzyżem Walecznych (dwukrotnie)
- Odznaczeni Medalem Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości
- Odznaczeni Medalem Pamiątkowym za Wojnę 1918–1921
- Odznaczeni Odznaką za Rany i Kontuzje
- Pochowani na Powązkach-Cmentarzu Wojskowym w Warszawie
- Uczestnicy bitwy nad Bzurą (1939)
- Uczestnicy wojny polsko-bolszewickiej (strona polska)
- Urodzeni w 1896
- Zmarli w 1964