Stanisław Orłowski (1893–1944)

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Stanisław Zygmunt Orłowski
Ilustracja
podpułkownik dyplomowany piechoty podpułkownik dyplomowany piechoty
Data i miejsce urodzenia

1 grudnia 1893
Gonkowice

Data śmierci

23 września 1944

Przebieg służby
Siły zbrojne

Wojsko Polskie
Polskie Siły Zbrojne

Jednostki

85 Pułk Strzelców Wileńskich
21 Dywizja Piechoty Górskiej

Główne wojny i bitwy

wojna polsko-bolszewicka
II wojna światowa

Odznaczenia
Krzyż Walecznych (1920–1941, dwukrotnie) Srebrny Krzyż Zasługi (II RP) Krzyż Zasługi Wojsk Litwy Środkowej

Stanisław Zygmunt Orłowski[a] (ur. 1 grudnia 1893 w Gonkowicach, zm. 23 września 1944 w Perth) – podpułkownik dyplomowany piechoty Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 1 grudnia 1893 w Gonkowicach w powiecie piotrkowskim[2][3].

Po zakończeniu I wojny światowej został przyjęty do Wojska Polskiego z byłych Korpusów Wschodnich i byłej armii rosyjskiej. Został awansowany na stopień porucznika piechoty ze starszeństwem z dniem 1 czerwca 1919[4][5]. W 1923 był oficerem 85 pułku piechoty[6][5]. Następnie awansowany na stopień kapitana piechoty ze starszeństwem z dniem 15 sierpnia 1924[7]. Odbył Kurs Normalny 1924–1926 w Wyższej Szkoły Wojennej w Warszawie[8]. 11 października 1926, po ukończeniu kursu i otrzymaniu dyplomu naukowego oficera Sztabu Generalnego, został przydzielony do 21 Dywizji Piechoty Górskiej w Bielsku[9][10]. W listopadzie 1928 został przeniesiony do Biura Ogólno-Organizacyjnego Ministerstwa Spraw Wojskowych[11]. W 1932 pełnił służbę na stanowisku szefa Ekspozytury Nr 5 Oddziału II Sztabu Generalnego we Lwowie[12][13]. W styczniu 1934 znajdował się w dyspozycji szefa Departamentu Piechoty MSWojsk.[1] 4 lutego 1934 został mianowany majorem ze starszeństwem z 1 stycznia 1934 i 25. lokatą w korpusie oficerów piechoty[14]. W 1936 razem z kpt. Bruno Grajkiem ukończył IV kurs techniczno-strzelecki w Centrum Wyszkolenia Piechoty w Rembertowie[15]. We wrześniu tego roku był przewidziany na wypadek mobilizacji na stanowisko szefa Wydziału Wywiadowczego Oddziału II Sztabu Armii „Podole”[16]. 25 października 1937 został mianowany kierownikiem Samodzielnego Referatu „P” w Wydziale III Planowania Oddziału II SG[17][18]. Na początku 1939 był przewidziany na stanowisko szefa Oddziału II Sztabu Armii „Wołyń”[19].

Podczas II wojny światowej był podpułkownikiem dyplomowanym Polskich Sił Zbrojnych[2]. Zmarł 23 września 1944 i został pochowany na cmentarzu Wellshill w Perth w Szkocji[2].

Ordery i odznaczenia[edytuj | edytuj kod]

Uwagi[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Do 1934 w ewidencji Wojska Polskiego figurował jako „Stanisław II Orłowski”, w celu odróżnienia od innego oficera noszącego to samo imię i nazwisko. W styczniu 1934 sprostowano imiona kpt. dypl. Stanisława II Orłowskiego z „Stanisław II” na „Stanisław Zygmunt”[1].

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ a b Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 2 z 26 stycznia 1934 roku, s. 33.
  2. ↑ a b c Wykaz poległych 1952 ↓, s. 30.
  3. ↑ Początkowo w Rocznikach Oficerskich 1923, 1924 wskazywano datę urodzenia 14 grudnia 1893.
  4. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 432.
  5. ↑ a b Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 1080.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 370.
  7. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 372.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 321, 1365.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 42 z 11 października 1926 roku, s. 341.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 137, 213.
  11. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 5 listopada 1928 roku, s. 367.
  12. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 176.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 56, 422.
  14. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 4 z 5 lutego 1934 roku, s. 71.
  15. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 149.
  16. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 249.
  17. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 43, 45, 47, 81.
  18. ↑ Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 422.
  19. ↑ Ulatowski 2013 ↓, s. 252.
  20. ↑ a b Rybka i Stepan 2006 ↓, s. 24.
  21. ↑ M.P. z 1932 r. nr 65, poz. 87.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Stanisław_Orłowski_(1893–1944)&oldid=70257629”