Tadeusz Nisiewicz-Dobrzański

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Tadeusz Nisiewicz-Dobrzański
Tadeusz Dobrzański-Nisiewicz
Ilustracja
por. Tadeusz Nisiewicz-Dobrzański (przed 1931)
kapitan żandarmerii kapitan żandarmerii
Data i miejsce urodzenia

7 kwietnia 1897
Lwów

Data i miejsce śmierci

2 marca 1977
Edynburg

Przebieg służby
Siły zbrojne

Armia Austro-Węgier
Wojsko Polskie

Formacja

Legiony Polskie

Jednostki

9 Dywizjon Żandarmerii
5 Dywizjon Żandarmerii
Centrum Wyszkolenia Żandarmerii

Główne wojny i bitwy

I wojna światowa
wojna polsko-bolszewicka
Wojna polsko-ukraińska
obrona Lwowa

Odznaczenia
Krzyż Niepodległości Medal Pamiątkowy za Wojnę 1918–1921 Medal Dziesięciolecia Odzyskanej Niepodległości

Tadeusz Nisiewicz-Dobrzański[1] (ur. 7 kwietnia 1897 we Lwowie, zm. 2 marca 1977 w Edynburgu) – kapitan żandarmerii Wojska Polskiego.

Życiorys[edytuj | edytuj kod]

Urodził się 7 kwietnia 1897 we Lwowie[2] w rodzinie Jana i Apolonii[3]. Ukończył dwuletnią szkołę handlową i trzy kursy seminarium nauczycielskiego[3]. Od 1912 należał do skautingu oraz do Polowej Drużyny „Sokoła”, a od 1924 do tajnego związku młodzieżowego we „Lwowie”[2].

Po wybuchu I wojny światowej wstąpił do Legionów Polskich, odbywając kampanie karpacką i wołyńską, od 1916 do 1917 był zastępcą Komisarza Werbunkowego Gminy Łuków[2]. Po kryzysie przysięgowym został wcielony do armii austriackiej i w lipcu 1917 skierowany na front włoski[2]. Tam działał w charakterze kuriera Polskiej Organizacji Wojskowej[2]. Zdezerterował z szeregów armii austriackiej, przedostał się za ziemie polskie i w Bolechowie wstąpił do Polskiego Korpusu Posiłkowego[2]. Na początku 1918 był zatrzymany przez władze austrickie i ponownie wcielony w szeregi c. i k. Armii[2]. Zbiegł z jej szeregów latem 1918 i pozostawał w ukryciu[2].

U kresu wojny w listopadzie 1918 uczestniczył w obronie Lwowa podczas wojny polsko-ukraińskiej[4][2].

Po odzyskaniu przez Polskę niepodległości wstąpił do Wojska Polskiego. Brał udział w wojnie polsko-bolszewickiej[4]. Został awansowany do stopnia porucznika rezerwy żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 lutego 1921[5]. W 1923 był oficerem rezerwowym, zatrzymanym w służbie czynnej, 9 Dywizjonu Żandarmerii z Brześcia[6]. 22 grudnia 1924 został przemianowany z dniem 1 lipca 1923 na oficera zawodowego w korpusie oficerów żandarmerii, w stopniu porucznika ze starszeństwem z dniem 1 lipca 1919 i 1. lokatą[7]. Nadal służył w 9 Dywizjonie Żandarmerii[8]. W marcu 1926 został przeniesiony do 5 Dywizjonu Żandarmerii w Krakowie[9][10]. Na początku lat 30. był oficerem Centrum Wyszkolenia Żandarmerii w Grudziądzu[11][12]. Został awansowany do stopnia kapitana żandarmerii ze starszeństwem z dniem 1 stycznia 1932[13]. Był autorem projektu pomnika Józefa Piłsudskiego, odsłoniętego w CWŻ na dziedzińcu koszar im. Króla Władysława Łokietka[14][15].

Po zakończeniu II wojny światowej przebywał na emigracji w Wielkiej Brytanii[4]. Zamieszkując w szkockim Edynburgu i będąc właścicielem domu mieszkalnego 12 lutego 1964 został naturalizowany w Wielkiej Brytanii[16][17]. Do końca życia pozostawał w stopniu kapitana[4]. Zmarł 2 marca 1977 w Edynburgu[4].

Ordery i odznaczenie[edytuj | edytuj kod]

Publikacje[edytuj | edytuj kod]

  • Centrum Wyszkolenia Żandarmerii. Rocznik Pamiątkowy 1931 (1931; członek komitetu redakcyjnego)[19]
  • Śledztwo kryminalne (1932; autor komentarzy do polskiego przekładu publikacji pt. L’enquete criminelle autorstwa mjr. Naudina)[20]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Początkowo tożsamość zapisywano jako „Tadeusz Dobrzański-Nisiewicz” (Roczniki Oficerskie 1923, 1924, 1928. Później zapisywano „Tadeusz Nisiewicz-Dobrzański” (Rocznik Oficerski 1932, „Biuletyn” Koła Lwowian w Londynie z 1977).
  2. ↑ a b c d e f g h i Tadeusz Wawrzyński: Oficerowie żandarmerii Kawalerowie Krzyża i Medalu Niepodległości. caw.wp.mil.pl. [dostęp 2018-11-25].
  3. ↑ a b Wykaz Legionistów ↓.
  4. ↑ a b c d e Z żałobnej karty. „Biuletyn”. Nr 32, s. 99, Czerwiec 1977. Koło Lwowian w Londynie. 
  5. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1066.
  6. ↑ Rocznik Oficerski 1923 ↓, s. 1061.
  7. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 135 z 28 grudnia 1924 roku, s. 763.
  8. ↑ Rocznik Oficerski 1924 ↓, s. 964, 967.
  9. ↑ Dz. Pers. MSWojsk. ↓, Nr 14 z 22 marca 1926 roku, s. 94.
  10. ↑ Rocznik Oficerski 1928 ↓, s. 669, 677.
  11. ↑ Centrum Wyszkolenia Żandarmerii 1931 ↓, s. 26.
  12. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 824.
  13. ↑ Rocznik Oficerski 1932 ↓, s. 289.
  14. ↑ Centrum Wyszkolenia Żandarmerii 1931 ↓, s. 21, 23, 24.
  15. ↑ Pomnik Marsz. Piłsudskiego w Grudziądzu. „Gazeta Powszechna”. Nr 263, s. 1, 13 listopada 1931. 
  16. ↑ Naturalisation. „The London Gazette”. Nr 43315, s. 3907, 5 maja 1964. 
  17. ↑ Naturalisation. „The Edinburgh Gazette”. Nr 18243, s. 306, 8 maja 1964. 
  18. ↑ M.P. z 1931 r. nr 111, poz. 163.
  19. ↑ Centrum Wyszkolenia Żandarmerii 1931 ↓, s. 2.
  20. ↑ Prawo karne. „Komunikat Biblioteczny”. Nr 4, s. 36, 1932. 

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Tadeusz_Nisiewicz-Dobrzański&oldid=73321709”