Teatr Narodowy w Podgoricy
42°26′32″N 19°15′37″E/42,442139 19,260361 Odnowiony gmach teatru | |
| Data powstania |
1953 |
|---|---|
| Państwo | |
| Lokalizacja |
ul. Stanka Dragojevića 18, |
Położenie na mapie Podgoricy  | |
Położenie na mapie Czarnogóry  | |
| 42°26′32″N 19°15′37″E/42,442139 19,260361
| |
| Strona internetowa | |
Teatr Narodowy w Podgoricy (czarnog. Crnogorsko narodno pozorište, CNP) – narodowy teatr Czarnogóry położony w Podgoricy.
Historia[edytuj | edytuj kod]
Historia teatru zaczęła się w 1953 r., kiedy to zapadła decyzja o utworzeniu Miejskiego Teatru Narodowego w Titogradzie (dzisiejsza Podgorica). Nowo powstały teatr początkowo korzystał z pomieszczeń kina Kultura. Zespół tworzyli aktorzy, którzy przybyli do Titogradu z innych republik jugosłowiańskich, a także grono najlepszych amatorów czarnogórskich towarzystw kulturalnych i artystycznych. Ze względu na ograniczone środki i niewielki potencjał artystyczny zespołu w repertuarze często pojawiały się sztuki o charakterze folklorystycznym, których głównym celem było zabawianie publiczności. Oprócz przedstawień ludycznych obowiązkową część repertuaru stanowiły utwory światowej klasyki, m.in. Kupiec wenecki i Otello Szekspira, a także Grzegorz Dyndała Moliera i Ożenek Gogola. Wkrótce dostrzeżono potrzebę utworzenia repertuaru narodowego. W tym celu, w 1955 r., ogłoszono konkurs na dramat o tematyce czarnogórskiej. Oprócz tego rozpoczął się proces dramatyzacji powieści czarnogórskich pisarzy, w wyniku czego na deski teatru zaadaptowano m.in. utwór Hajko Mihaila Lalicia[1].
W 1955 r. decyzją Rady Edukacji i Kultury Jugosławii funkcja sceny narodowej została przeniesiona z dotychczasowego Teatru Narodowego w Cetynii (tzw. Zetski dom[2]) na teatr w Podgoricy. Wraz z pojawieniem się nowego dyrektora, profesjonalnych aktorów i reżyserów (przybyłych z Cetynii), sytuacja kadrowa nieco się poprawiła. 5 maja 1956 r. oddano do użytku nowy gmach teatru, wtedy też oficjalnie nadano mu nazwę Teatr Narodowy[1]. Status teatru w Titogradzie (Podgoricy), jako sceny o znaczeniu narodowym i reprezentacyjnym Czarnogóry, potwierdzono w 1969 r., kiedy to zmieniono nazwę na Czarnogórski Teatr Narodowy[1].
W 1973 r. teatr po raz pierwszy wystąpił za granicą. Sztuki Fałszywy car Szczepan Mały Piotra II Petrowicia-Niegosza oraz Koštana Borisava Stankovicia zostały wykonane w ukraińskich miastach – Kijowie i Odessie[1].
10 listopada 1989 r. spłonął budynek teatru. Działalność artystyczna została przeniesiona do miejskiego centrum kultury. W 1990 r. zdecydowano o odnowieniu i rozbudowaniu starego gmachu. Remont trwał siedem lat. W tym czasie, w trudnych warunkach, odbyło się dziewięć premier. Ze względu na brak regularnego repertuaru i utratę widowni okres ten można uznać za siedmioletnią przerwę w działalności teatru[1]. 25 maja 1997 r. odbyło się uroczyste otwarcie nowego budynku. Wtedy również miała miejsce premiera spektaklu Górski wieniec w reżyserii Branislava Mićunovicia[1].
Współczesna działalność[edytuj | edytuj kod]
Teatr Narodowy jest najprężniej działającą instytucją kulturalną w Czarnogórze. Wystawia zróżnicowany i różnorodny repertuar, który obejmuje zarówno klasyki światowego dramatu, utwory dziedzictwa narodowego, jak również współczesne teksty literatury światowej i krajowej, a także sztuki autorskie[1].
Co dwa lata CNP organizuje Biennale Teatru Czarnogórskiego (czarnog. Bijenale crnogorskog teatra)[3]. Jest to najważniejszy festiwal sztuki w Czarnogórze, mający na celu umacnianie, tak ważnego dla młodego państwa, poczucia przynależności kulturowej i narodowej[2].
Zobacz też[edytuj | edytuj kod]
Przypisy[edytuj | edytuj kod]
- ↑ a b c d e f g O nama [online], CNP [dostęp 2020-02-15] (czarnog.).
- ↑ a b Agnieszka Szymańska, Czarnogóra. Przewodnik, Oficyna Wydawnicza „Rewasz”, 2011, ISBN 978-83-62460-15-1 [dostęp 2020-02-15] (pol.).
- ↑ Bijenale crnogorskog teatra Archives [online], CNP [dostęp 2020-02-15] (ang.).