Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie

Dodaj linki
Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie
Ilustracja
Budynek teatru w okresie międzywojennym
Typ teatru

teatr dramatyczny

Data powstania

1933

Data zamknięcia

1939

Państwo

 Polska

Lokalizacja

Stanisławów,
ul. Bielowskiego (obecnie ul. L. Kurbasa 3)

Położenie na mapie Iwano-Frankiwska
Mapa konturowa Iwano-Frankiwska, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie”
Położenie na mapie Ukrainy
Mapa konturowa Ukrainy, po lewej znajduje się punkt z opisem „Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie”
Położenie na mapie obwodu iwanofrankiwskiego
Mapa konturowa obwodu iwanofrankiwskiego, blisko centrum u góry znajduje się punkt z opisem „Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie”
Ziemia48°55′17″N 24°42′44″E/48,921474 24,712350

Teatr Pokucko-Podolski w Stanisławowie – teatr działający w Stanisławowie w latach 1933–1939.

Historia[edytuj | edytuj kod]

Budynek teatru przed przebudową po I wojnie światowej
Budynek dawnego teatru – siedziba Regionalnej Filharmonii Iwano-Frankowskiej

Początki teatru w Stanisławowie sięgają 1887 roku i wiążą się z działalnością tamtejszego Towarzystwa Muzycznego im. Stanisława Moniuszki. Idea ta spotkała się z zainteresowanie ówczesnych władz miejskich, które ofiarowały działkę pod budowę gmachu oraz Kasy Oszczędności, która wsparła inicjatywę finansowo. Obiekt powstał w 1891 roku i mógł pomieścić 800 widzów. Dyrekcję teatru powierzono stanisławowskiemu aktorowi Lucjanowi Kwiecińskiemu, a inauguracja działalności miała miejsce w dniu 18 kwietnia 1892 roku premierą Ślubów panieńskich Aleksandra Fredry.

Od początku istnienia teatr borykał się z problemami finansowymi oraz niezadowalającą frekwencją. Spowodował to – wspólnie z problemami osobistymi – rezygnację Kwiecińskiego z funkcji dyrektora w grudniu 1893 roku. Jego miejsce zajął Władysław Antoniewski, który pełnił tę funkcję do 1898 roku. Jemu również nie udało się poprawić sytuacji teatru, pomimo uzyskania dla zespołu subwencji i występu na stanisławowskiej scenie m.in. Heleny Modrzejewskiej w 1894 roku[1]. Ostatecznie aż do lat 30. XX wieku w Stanisławowie brak było zawodowego zespołu scenicznego. Istniał natomiast amatorski zespół operowo-operetkowy (1871–1914)[2]. Dodatkowo gmach teatru ucierpiał podczas I wojny światowej.

Reaktywacja teatru dramatycznego nastąpiła w 1933 roku z inicjatywy Towarzystwa Muzycznego im. Moniuszki. W wyniku konkursu zadanie to powierzono aktorce Zuzannie Łozińskiej. Zespół nosił nazwę Teatr im. Stanisława Moniuszki i początkowo również borykał się z problemami finansowymi. Te udało się przezwyciężyć m.in. dzięki wsparciu Towarzystwa, a z dniem 1 stycznia 1935 roku teatr otrzymał subwencję rządową, udzieloną w zamian za objazdy zespołu po miastach i miasteczkach województw: stanisławowskiego i tarnopolskiego. Zmieniono również nazwę na Teatr Pokucko-Podolski, natomiast pod koniec działalności zespół występował jako Teatr Małopolski.

W latach 1933–1939 teatr dał 4227 przedstawień, z czego 1116 w Stanisławowie, a 3111 podczas objazdów po województwach: stanisławowskim, tarnopolskim i lwowskim. W tym okresie zespół odwiedził 329 miast i miasteczek południowo-wschodniej Polski.

Obecnie w gmachu dawnego teatru ma swoją siedzibę Regionalna Filharmonia Iwano-Frankowska.

Członkowie zespołu[edytuj | edytuj kod]

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. ↑ Teatr w Stanisławowie: historia-repertuar-recepcja, spotkanie z dr Olgą Ciwkacz. pracowniadramatu.uw.edu.pl, 2016-02-24. [dostęp 2022-06-09]. (pol.).
  2. ↑ Olga Ciwkacz: Z dziejów opery amatorskiej Towarzystwa muzycznego im. St. Moniuszki w Stanisławowie (1871 – 1914). www.stanislawow.net. [dostęp 2022-06-09]. (pol.).

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

Źródło: „https://pl.wikipedia.org/w/index.php?title=Teatr_Pokucko-Podolski_w_Stanisławowie&oldid=71939462”