Tingotingo aho

Tingotingo aho
Hormiga et Scharff, 2020
Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	zwierzęta
Typ	stawonogi
Gromada	pajęczaki
Rząd	pająki
Podrząd	Opisthothelae
Infrarząd	Araneomorphae
Rodzina	Malkaridae
Podrodzina	Tingotinginae
Rodzaj	Tingotingo
Gatunek	Tingotingo aho

Tingotingo aho – gatunek pająka z rodziny Malkaridae i podrodziny Tingotinginae. Występuje endemicznie na Nowej Zelandii.

Taksonomia

Gatunek ten opisany został po raz pierwszy w 2020 roku przez Gustava Hormigę i Nikolaja Scharffa na łamach Invertebrate Systematics w ramach rewizji taksonomicznej nowozelandzkich Malkaridae. Wyznaczono go gatunkiem typowym rodzaju. Jako miejsce typowe wskazano Cascade Creek w Parku Narodowym Fiordland. Epitet gatunkowy oznacza w języku maoryskim „strunę” i odnosi się do nitkowatego embolusa tych pająków.

Morfologia

Samice osiągają od 3,05 do 3,62 mm, a samce od 2,56 do 3 mm długości ciała. Prosoma jest ciemnobrązowa, w widoku bocznym prostokątna, pozbawiona podziału na część głowową i tułowiową. U samic prosoma ma od 1,24 do 1,48 mm długości i od 0,87 do 0,95 mm szerokości, zaś u samców od 1,13 do 1,29 mm długości i od 0,81 do 0,93 mm szerokości. Jamka karapaksu wykształcona jest w postaci słabej, podłużnej linii zajmującej 0,17 jego długości. Wszystkie oczy oddalone są od siebie na odległości mniejsze niż ich średnice. Oczy środkowych par rozstawione są na planie czworokąta o przedniej krawędzi tak szerokiej jak tylna. Wysokość nadustka jest od 3,3 do 3,4 raza większa od średnicy oczu pary przednio-środkowej. Szczękoczułki mają dwa zęby na krawędzi przedniej, dwa zęby na krawędzi tylnej i niewielką nabrzmiałość w części nasadowej od strony przedniej. Sternum jest tarczowate. Odnóża pierwszej pary mają uda o długości wynoszącej 0,88–0,93 długości karapaksu. Opistosoma (odwłok) ma ciemnobrązowe, silnie zesklerotyzowane skutum i ciemnobrązowe dyski ze szczecinkami.

Nogogłaszczki samca mają zaokrąglone na szczycie cymbium, krótkie, na szczycie stępione i pośrodkowo piłkowane paracymbium, długi i nitkowaty embolus oraz zakrywający ¾ długości embolusa wyrostek sierpowaty konduktora. Samica ma epigynum o szerokim, eliptycznym otworze i kuliste spermateki.

Ekologia i występowanie

Pająk ten zasiedla lasy bukanowe i namorzyny. Prowadzi skryty tryb życia. Bytuje w ściółce, wśród mchów, w pniakach i kępach Chionochloa teretifolia.

Gatunek ten występuje endemicznie na Wyspie Południowej Nowej Zelandii. Znany jest tylko z zachodniej części wyspy.