Topór II

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Topór II
Ilustracja
Herb Topór II
Typ herbu

szlachecki

Alternatywne nazwy

Topór odmienny I

Topór II (Topór odmienny I) – polski herb szlachecki z nobilitacji, odmiana herbu Topór, niesłusznie określany jako herb Tarło.

Opis herbu[edytuj | edytuj kod]

Opis z wykorzystaniem zasad blazonowania, zaproponowanych przez Alfreda Znamierowskiego[1]:

W polu czerwonym topór o ostrzu srebrnym i stylisku naturalnym.

Klejnot: godło między dwoma skrzydłami orlimi.

Labry czerwone, podbite srebrem.

Najwcześniejsze wzmianki[edytuj | edytuj kod]

Nadany Wawrzyńcowi z Kazimierza 17 kwietnia 1559[2].

Herb Tarłów[edytuj | edytuj kod]

Epitafium Jana Kantego Tarły, z herbem Topór

Tadeusz Gajl, opierając się na Tablicach odmian herbowych Chrząńskiego[3], przypisał w swoim Herbarzu polskim rodzinie Tarłów omawiany tutaj herb[4]. Jest to błąd, powielany m.in. przez Alfreda Znamierowskiego[5]. Herb opisywany przez Chrząńskiego jako odmiana Tarłów otrzymał w rzeczywistości wzmiankowany wcześniej Wawrzyniec z Kazimierza[6], zaś Tarłowie posługiwali się podstawową wersją Topora, co potwierdzają źródła piśmiennicze[7][8] i ikonograficzne, takie jak epitafium Jana Kantego Tarły.

Herbowni[edytuj | edytuj kod]

Ponieważ herb Topór odmienny był herbem własnym, prawo do posługiwania się nim przysługuje tylko jednemu rodowi herbownemu:

z Kazimierza.

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. Alfred Znamierowski, Paweł Dudziński: Wielka księga heraldyki. Warszawa: Świat Książki, 2008, s. 104-108. ISBN 978-83-247-0100-1.
  2. Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 289. ISBN 83-7181-217-5.
  3. Stanisław Teodor Chrząński: Tablice odmian herbowych. Warszawa: J.K. Ostrowski, 1909, s. tab.V.
  4. Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007, s. 359. ISBN 978-83-60597-10-1.
  5. Alfred Znamierowski: Herbarz rodowy. Warszawa: Świat Książki, 2004, s. 171,299. ISBN 83-7391-166-9.
  6. Józef Szymański: Herbarz rycerstwa polskiego z XVI wieku. Warszawa: DiG, 2001, s. 295. ISBN 83-7181-217-5.
  7. Bartosz Paprocki: Herby rycerstwa polskiego. Kraków: Kazimierz Józef Turowski, 1858, s. 95-96.
  8. Kasper Niesiecki, Jan Nepomucen Bobrowicz: Herbarz polski Kaspra Niesieckiego S. J. T. 9. Lipsk: Breitkopf i Haertel, 1841, s. 9.

Bibliografia[edytuj | edytuj kod]

  • Tadeusz Gajl: Herbarz polski od średniowiecza do XX wieku : ponad 4500 herbów szlacheckich 37 tysięcy nazwisk 55 tysięcy rodów. L&L, 2007. ISBN 978-83-60597-10-1.

Linki zewnętrzne[edytuj | edytuj kod]