Trochalopteron

Z Wikipedii, wolnej encyklopedii
Trochalopteron
Blyth, 1843[1]
Ilustracja
Przedstawiciel rodzaju – krasnosójkowiec białowąsy (T. morrisonianum)
Systematyka
Domena

eukarionty

Królestwo

zwierzęta

Typ

strunowce

Podtyp

kręgowce

Gromada

ptaki

Podgromada

Neornithes

Infragromada

ptaki neognatyczne

Rząd

wróblowe

Podrząd

śpiewające

Rodzina

pekińczyki

Rodzaj

Trochalopteron

Typ nomenklatoryczny

Trochalopteron subunicolor Blyth, 1843

Synonimy
Gatunki

15 gatunków – zobacz opis w tekście

Trochalopteronrodzaj ptaków z rodziny pekińczyków (Leiothrichidae).

Zasięg występowania[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj obejmuje gatunki występujące w Azji[3].

Morfologia[edytuj | edytuj kod]

Długość ciała 18–28 cm; masa ciała 35–106 g[4].

Systematyka[edytuj | edytuj kod]

Rodzaj zdefiniował w 1843 roku brytyjski zoolog Edward Blyth w miesięcznym raporcie kustosza muzeum opublikowanym w czasopiśmie The journal of the Asiatic Society of Bengal[1]. Gatunkiem typowym jest (późniejsze oznaczenie) krasnosójkowiec ubogi (T. subunicolor)[5].

Etymologia[edytuj | edytuj kod]

  • Trochalopteron (rodzaj nijaki): gr. τροχαλος trokhalos ‘okrągły, łukowaty’; πτερον pteron ‘skrzydło’[6].
  • Strophocincla (rodzaj żeński): gr. στροφος strophos ‘pas’, od στρεφω strephō ‘skręcać’; nowołac. cinclus ‘drozd’, od gr. κιγκλος kinklos ‘niezidentyfikowany machający ogonem przybrzeżny ptak’[7]. Gatunek typowy (oryginalne oznaczenie): Cinclosoma lineatum Vigors, 1831.

Podział systematyczny[edytuj | edytuj kod]

Takson ponownie wyodrębniony z rodzaju Garrulax[8][9][10][11]. Do rodzaju należą następujące gatunki[12]:

Przypisy[edytuj | edytuj kod]

  1. a b E. Blyth. Mr. Blyth’s monthly Report for December Meeting, 1842, with Addenda subsequently appended. „The journal of the Asiatic Society of Bengal”. 12 (2), s. 952, 1843. (ang.). 
  2. H. Wolters: Die Vogelarten der Erde. Eine systematische Liste mit Verbreitungsangaben sowie deutschen und englischen Namen. Hamburg & Berlin: Paul Parey, 1980, s. 395. ISBN 3-490-09118-3. (niem.).
  3. F. Gill, D. Donsker & P. Rasmussen (red.): Laughingthrushes and allies. IOC World Bird List (v13.2). [dostęp 2024-02-28]. (ang.).
  4. D.W. Winkler, S.M. Billerman & I.J. Lovette, Laughingthrushes and Allies (Leiothrichidae), version 1.0, [w:] S.M. Billerman, B.K. Keeney, P.G. Rodewald & T.S. Schulenberg (redaktorzy), Birds of the World, Cornell Lab of Ornithology, Ithaca, NY 2024, DOI10.2173/bow.leioth1.01 [dostęp 2024-02-28] (ang.), Trochalopteron. Publikacja w zamkniętym dostępie – wymagana rejestracja, też płatna, lub wykupienie subskrypcji
  5. E.Ch.S. Baker: The Fauna of British India, Including Ceylon and Burma. Wyd. 2. Cz. 7: Birds. London: Taylor and Francis, 1930, s. 30. (ang.).
  6. The Key to Scientific Names, Trochalopteron [dostęp 2022-01-19].
  7. The Key to Scientific Names, Strophocincla [dostęp 2022-01-19].
  8. A. Cibois. Mitochondrial DNA phylogeny of babblers (Timaliidae). „The Auk”. 120 (1), s. 35–54, 2003. (ang.). 
  9. R.G. Moyle, M.J. Andersen, C.H. Oliveros, F.D. Steinheimer & S. Reddy. Phylogeny and Biogeography of the Core Babblers (Aves: Timaliidae). „Systematic Biology”. 61 (4), s. 631–651, 2012. DOI: 10.1093/sysbio/sys027. PMID: 22328569. (ang.). 
  10. X. Luo, Y.-H. Qu, L.X. Han, S.H. Li & F.-M. Lei. A phylogenetic analysis of laughingthrushes (Timaliidae: Garrulax) and allies based on mitochondrial and nuclear DNA sequences. „Zoologica Scripta”. 38 (1), s. 9–22, 2009. DOI: 10.1111/j.1463-6409.2008.00355.x. (ang.). 
  11. X. Luo, Y.-H. Qu, Z.-H. Yin & F.-M. Lei. Molecular phylogeny of babblers (Timaliidae). „Acta Zootaxonomica Sinica”. 34 (3), s. 485–498, 2009. (chiń. • ang.). 
  12. Systematyka i nazwy polskie za: P. Mielczarek & M. Kuziemko: Rodzina: Leiothrichidae Swainson, 1831 - pekińczyki - Babblers, laughing-thrushes and allies (wersja: 2024-01-10). [w:] Kompletna lista ptaków świata [on-line]. Instytut Nauk o Środowisku Uniwersytetu Jagiellońskiego. [dostęp 2024-02-28].