Trzcinnik leśny

Trzcinnik leśny

Systematyka
Domena	eukarionty
Królestwo	rośliny
Podkrólestwo	rośliny zielone
Nadgromada	rośliny telomowe
Gromada	rośliny naczyniowe
Podgromada	rośliny nasienne
Nadklasa	okrytonasienne
Klasa	Magnoliopsida
Nadrząd	liliopodobne (≡ jednoliścienne)
Rząd	wiechlinowce
Rodzina	wiechlinowate
Rodzaj	trzcinnik
Gatunek	trzcinnik leśny
Nazwa systematyczna
Calamagrostis arundinacea (L.) Roth Tent. Fl. Germ. 1: 33 (1788)
Synonimy
Agrostis arundinacea L. Calamagrostis silvatica DC. Degeuxia arundinacea (L.) P.B.

Trzcinnik leśny (Calamagrostis arundinacea (L.) Roth.) – gatunek rośliny z rodziny wiechlinowatych (Poaceae).

Występowanie

Występuje w strefie umiarkowanej Europy i Azji, sięgając na południowym wschodzie tego kontynentu także strefy międzyzwrotnikowej (Filipiny, Nowa Gwinea). We florze Polski gatunek pospolity niemal na obszarze całego kraju, rzadszy na południowym zachodzie.

Morfologia

Kwiatostan

Nasada blaszki liściowej

Pokrój

Żywozielona trawa kępkowa o podziemnych krótkich kłączach.

Łodygi

Nierozgałęzione źdźbła dorastające z kwiatostanem do wysokości 1,2 m, sztywne, pod wiechą nieco szorstkie, przeważnie wyprostowane czasami łukowato wznoszące się.

Liście

Płaskie o długości od 10 do 35 cm, wąskie o szerokości od 4 do 12 mm, wiotkie, odgięte łukowato, przy pochwie nieco owłosione, zwężające się przy podstawie, połyskujące i szorstkie niebieskozielone (żywozielone), przebarwiające się na brązowo, po górnej stronie sinozielone i matowe, a od dołu ciemnozielone lśniące, wyrastające przeważnie z pochwy. Języczek postrzępiony o długości od 2 do 3 mm.

Kwiaty

Zebrane na cienkich gałązkach w puszystą wiechę o długości do 20 cm, wąska, po przekwitnieniu kurczy się. Kłoski o długości od 5 do 6 mm o krótkich szorstkich gałązkach, żółtawe lub czerwonawo-fioletowe z pędzelkowato owłosionym zakończeniem osadki. Ość plewki wyrasta poniżej połowy plewki, mocno zgięta o długości do 7 mm, wystaje z kłoska.

Owoce

Ziarniaki.

Gatunki podobne

Kostrzewa leśna (Festuca altissima).

Biologia i ekologia

Rozwój: Bylina, autotrof, hemikryptofit — pączki zimujące znajdują się na poziomie ziemi. Kwitnie czerwiec–sierpień. Kwiaty są wiatropylne. Tolerancyjna na suszę, w pełni mrozoodporna.

Siedlisko

Występuje częsta w kwaśnych dąbrowach, lasach i zaroślach oraz na ich skrajach, na glebach umiarkowanie kwaśnych, świeżych, umiarkowanie ubogich. Preferuje stanowiska umiarkowanie nasłonecznione do lekko zacienionych, umiarkowanie chłodne warunki klimatyczne. Badania fitosocjologiczne wykazują, że w ostatnich dziesięcioleciach obserwuje się duży wzrost liczebności i zajmowanie nowych stanowisk. Gatunek neutralny wobec kontynentalizmu.

Fitosocjologia

W klasyfikacji zbiorowisk roślinnych gatunek charakterystyczny dla związku (All.) Calamagrostion, zespołu (Ass.) (Bupleuro-Calamagrostietum arundinaceae). Gatunek wyróżniający (D.) dla zespołu (Ass.) (Potentillo albae-Quercetum). Istotny diagnostycznie gatunek wspólny dla grup zespołów: (GrAss.) dąbrowy niżowe na glebach świeżych, dąbrowy podgórskie na glebach oglejonych, dąbrowy podgórskie na glebach świeżych, zespołów: (Ass.) wyżynny jodłowy bór mieszany (Abietetum polonicum), dolnoreglowy świerkowy bór na torfie (Bazzanio-Piceetum), borealna świerczyna na torfie (Sphagno girgensohnii-Piceetum), subborealny wilgotny bór mieszany (jegiel) (Querco-Piceetum).

Nazewnictwo

Botaniczna nazwa Calamagrostis pochodzi od greckiego słowa kalamos i agrostis (trawa).

Zmienność

Tworzy mieszańce z trzcinnikiem owłosionym i lancetowatym.

Bibliografia

• Władysław Szafer, Stanisław Kulczyński: Rośliny polskie. Warszawa: PWN, 1953.brak strony w książce